Ο Ιούλιος Βερν (Jules Gabriel Verne, 8 Φεβρουαρίου1828 – 24 Μαρτίου1905)[1] ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος, ποιητής και θεατρικός συγγραφέας, ιδιαίτερα γνωστός για τα περιπετειώδη μυθιστορήματά του και τη βαθιά επιρροή του στο λογοτεχνικό είδος της επιστημονικής φαντασίας[2]. Είναι περισσότερο γνωστός από τα μυθιστορήματά του Ταξίδι στο Κέντρο της Γης (1864), 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα (1870) και Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες (1873). Ο Βερν έγραφε για αεροπορικά και διαστημικά ταξίδια πριν εφευρεθούν πρακτικά τα αεροπλάνα και πριν επινοηθούν τα μέσα ενός διαστημικού ταξιδιού. Είναι ο δεύτερος πιο μεταφρασμένος συγγραφέας στον κόσμο (μετά την Αγκάθα Κρίστι).[3] Μερικά από τα βιβλία του γυρίστηκαν σε κινηματογραφικές ταινίες, κινούμενα σχέδια και τηλεοπτικές σειρές. Ο Βερν αναφέρεται συχνά ως ο «Πατέρας της επιστημονικής φαντασίας», τίτλο που μερικές φορές μοιράζεται με τον Χιούγκο Γκέρνσμπακ και τον Χ. Τζ. Γουέλς.[4]
Τα πρώτα χρόνια
Ο Ιούλιος Βερν γεννήθηκε στις 8 Φεβρουαρίου του 1828 στη Ναντ και ήταν το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά ενός δικηγόρου, του Πέτρου Βερν, και της συζύγου του Σοφίας Αλλότ ντε λα Φυΐ (Sophie Allote de la Fuÿe), που καταγόταν από οικογένεια ευγενών.[5] Τα πρώτα χρόνια της ζωής του τα πέρασε στο σπίτι με τους γονείς του στην πολυσύχναστη πόλη της Ναντ. Η οικογένεια περνούσε τα καλοκαίρια σ' ένα εξοχικό σπίτι, λίγο έξω από την πόλη, στις όχθες του ποταμού Λίγηρα. Εκεί ο Ιούλιος και ο αδελφός του Παύλος νοίκιαζαν συχνά μία βάρκα για ένα φράγκο την ημέρα. Ο πατέρας του σκεπτόταν να πάρει τον Ιούλιο στο γραφείο του όταν θα μεγάλωνε. Αλλά ο μικρός και ευφάνταστος Ιούλιος είχε άλλες ιδέες. Εκείνη την εποχή στο λιμάνι άραζαν πλοία που επέστρεφαν από όλες τις γωνιές του κόσμου. Αναθρεμμένος σ' ένα περιβάλλον πλούσιο σε θρύλους για τα μυστηριώδη και μαγευτικά μακρινά μέρη που έβλεπαν στα ταξίδια τους οι ναυτικοί, ο νεαρός Βερν αισθάνθηκε μ' όλη τη δύναμη της ψυχής του τη λαχτάρα για τα ταξίδια και τις δραματικές περιπέτειες. Η θέα των πολλών πλοίων που έπλεαν στον ποταμό πυροδότησε τη φαντασία του Ιούλιου, όπως ο ίδιος περιγράφει στο αυτοβιογραφικό του διήγημα «Souvenirs d'Enfance et de Jeunesse».
Η οικογένεια του Βερν ενδιαφερόταν από παράδοση για τη νομική επιστήμη. Ο πατέρας του, ο Πέτρος Βερν, ήθελε να σπουδάσει τον γιο του και να τον κάνει δικηγόρο. Έτσι όταν ο Ιούλιος ήταν μικρός υπέφερε από τους περιορισμούς του πατέρα του, ο οποίος ήταν οπαδός της αυστηρής πειθαρχίας και ήθελε να εφαρμόσει ο γιος του έναν αλύγιστο κώδικα ζωής. Ίσως όμως η αυστηρή πειθαρχία, μαζί με την ανάγνωση δύο ωραίων έργων -του Οικογένεια Ελβετών Ροβινσώνων και του Ιστορίες της Πέτσινης Κάλτσας του Τζέιμς Φένιμορ Κούπερ- να έγιναν αιτία που σαν παιδί ο Ιούλιος Βερν ανέπτυξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ταξίδια και τις εξερευνήσεις, ένα πάθος που έδειξε αργότερα ως συγγραφέας περιπετειών και επιστημονικής φαντασίας. Το ενδιαφέρον του στο γράψιμο συχνά είχε επιπτώσεις στην πρόοδό του σε άλλα θέματα.
Σε ηλικία 9 ετών ο Ιούλιος στάλθηκε μαζί με τον Παύλο σε οικοτροφείο. Στο οικοτροφείο ο Βερν σπούδασε λατινικά, τα οποία χρησιμοποίησε στο διήγημα «Le Mariage de Monsieur Anselme des Tilleuls» στα μέσα της δεκαετίας του 1850. Η δεύτερη βιογράφος του Βερν (και εγγονή του) Μαργκερίτ Αλλότ ντε λα Φυγ,[6] διατύπωσε τη φήμη ότι ο Ιούλιος Βερν ήταν τόσο γοητευμένος με την περιπέτεια και απογοητευμένος από τον πατέρα του, ώστε σε ηλικία 11 ετών προσπάθησε στα κρυφά να μπει ως μούτσος στο πλήρωμα ενός εμπορικού πλοίου που θα ταξίδευε στις Δυτικές Ινδίες. Όμως κάποιος από τους μόνιμους ναύτες του πλοίου ειδοποίησε τον πατέρα του Ιούλιου ότι ο γιος του σχεδίαζε να το σκάσει κι έτσι το ταξίδι του τελείωσε πρόωρα. Αλλά ο Ιούλιος, πικραμένος, έπεσε στην αγκαλιά της μητέρας του και της είπε: «Από τώρα θα ταξιδεύω πια μονάχα με τη φαντασία μου»[7]. Έτσι, ο αρχικός του πόθος να γίνει ναυτικός δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ, παρά μονάχα στις σελίδες των μυθιστορημάτων του. Αν και στην πραγματικότητα ο Ιούλιος Βερν ποτέ δεν έγινε ναυτικός, η αγάπη του για κάθε τι που συνδεόταν με τη θάλασσα χαρακτηρίζει ολόκληρη τη ζωή του και πολλά από τα βιβλία που έγραψε αργότερα αναφέρονταν στη θάλασσα.
Λογοτεχνικό ντεμπούτο
Εξώφυλλο του βιβλίου του Ιουλίου Βερν Οι περιπέτειες του πλοιάρχου Χατεράς στο Βόρειο Πόλο.Το εξώφυλλο του βιβλίου 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα
Ως φοιτητής στο Παρίσι, ο Βερν ζούσε στις τυπικές φοιτητικές συνοικίες μ' ένα πενιχρό επίδομα, το περισσότερο από το οποίο το ξόδευε στα βιβλιοπωλεία και στα θέατρα. Η δίψα για διάβασμα ήταν ακόρεστη και ρουφούσε οτιδήποτε βιβλίο μπορούσε να αγοράσει ή να δανειστεί. Ολόκληρο χρόνο, το 1848, ο Ιούλιος Βερν έμεινε στο Παρίσι μελετώντας και δουλεύοντας σκληρά. Εκείνη τη χρονιά, σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ, άρχισε να γράφει λιμπρέτα για οπερέτες, πέντε εκ των οποίων για τον φίλο του και συνθέτη Αριστίντ Ινιάρ. Για κάποιο χρονικό διάστημα ξαναγύρισε στη μελέτη των νομικών για να ευχαριστήσει τον πατέρα του και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στους νομικούς όρους, στα συμβόλαια, στα αδικήματα, στα έγγραφα και στους νόμους. Ωστόσο, δεν είχε κανένα πραγματικό ενδιαφέρον γι' αυτή την επιστήμη και μέσα στο νεανικό μυαλό του εξακολουθούσαν να στριφογυρίζουν με επιμονή η πλοκή διαφόρων έργων και τα αστεία του παρισινού θεάτρου. Το 1851 δημοσιεύτηκαν στο λογοτεχνικό περιοδικό Le Musée des familles οι πρώτες του μικρές ιστορίες: Τα πρώτα καράβια του μεξικανικού ναυτικού (Les premiers navires de la marine mexicaine) και Ταξίδι με αερόστατο (Un voyage en ballon). Οι ταξιδιωτικές ιστορίες που έγραψε για το περιοδικό αποκάλυψαν το πραγματικό του ταλέντο: να περιγράφει με απολαυστικό τρόπο εξωφρενικές περιπέτειες και ταξίδια, δίνοντας έξυπνα επιστημονικά και γεωγραφικά στοιχεία που έδιναν έναν αέρα αληθοφάνειας.
Όταν ο πατέρας του Βερν ανακάλυψε ότι ο γιος του περισσότερο έγραφε παρά μελετούσε νομικά, απέσυρε την οικονομική του υποστήριξη. Ο Βερν αναγκάστηκε να εργαστεί ως χρηματιστής, επάγγελμα που μισούσε παρά το γεγονός ότι ήταν επιτυχημένος σ' αυτό. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, γνώρισε τον Βίκτωρα Ουγκώ και τον Αλέξανδρο Δουμά, από τους οποίους έμαθε πολλά που τον ωφέλησαν αργότερα. Επίσης ανακάλυψε πως το να γράφει κανείς θεατρικά έργα σαν ερασιτέχνης και το να γράφει έργα για να ζήσει, είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το ένα ήταν διασκεδαστικό και το άλλο εξαιρετικά τολμηρό, ως μέσο που να εξασφαλίζει τροφή και στέγη. Ο Ιούλιος Βερν αναζήτησε τότε έναν άλλον τρόπο για να κερδίζει τα προς το ζην, πάντα με βάση το χάρισμά του να γράφει με ζωντανό τρόπο.
Το 1855 δημοσιεύτηκε το πρώτο του μυθιστόρημα ταξιδιών και περιπέτειας, το Ξεχειμώνιασμα στους πάγους (Un hivernage dans les glaces). Στις 10 Ιανουαρίου1857 νυμφεύθηκε την Ονορίν ντε Βιαν Μορέλ, μια νεαρή χήρα με δύο κόρες. Με την ενθάρρυνσή της, κι ενώ εργαζόταν ως μεσίτης χρεωγράφων, συνέχισε να γράφει και να αναζητά εκδότη. Στις 3 Αυγούστου1861 γεννήθηκε ο γιος του, Μισέλ Βερν. Έκτοτε ο Ιούλιος Βερν παραπονιόταν ότι το κλάμα του παιδιού τού αποσπούσε τη συγκέντρωσή του για τη συγγραφή μίας ιστορίας για ένα αερόστατο. Αργότερα ο Μισέλ παντρεύτηκε μία ηθοποιό παρά τις αντιρρήσεις του Ιουλίου Βερν, απέκτησε δύο παιδιά με μία ανήλικη ερωμένη και βυθίστηκε στα χρέη. Οι σχέσεις μεταξύ πατέρα και γιου βελτιώθηκαν μετά από αρκετά χρόνια.
Το 1862, κι αφού συνάντησε μεγάλες δυσκολίες να βρει εκδότη για το έργο του, ο Ιούλιος Βερν γνώρισε τον Πιέρ-Ζυλ Ετζέλ, έναν από τους πιο σημαντικούς Γάλλους εκδότες του 19ου αιώνα, ο οποίος εξέδωσε, μεταξύ άλλων, έργα του Βίκτωρος Ουγκώ, της Γεωργίας Σάνδη και των Ερκμάν-Σατριάν. Ο Ετζέλ διάβασε μία ιστορία του Βερν, σχετικά με την εξερεύνηση της Αφρικής με αερόστατο, η οποία είχε απορριφθεί από άλλους εκδότες επειδή ήταν «υπερβολικά επιστημονική». Όμως ο Ετζέλ αποφάσισε να δώσει την ευκαιρία στον νέο συγγραφέα. Με τη βοήθεια του Ετζέλ, ο Βερν ξαναέγραψε την ιστορία, η οποία και κυκλοφόρησε το 1863 σε βιβλίο με τίτλο Πέντε εβδομάδες με αερόστατο, που αποτέλεσε την πρώτη προσπάθεια του Ιουλίου Βερν να εισχωρήσει στον μαγικό του οραματικό κόσμο της μηχανής. Το βιβλίο σημείωσε μεγάλη επιτυχία και ο Ετζέλ έγινε ο μοναδικός εκδότης του Ιουλίου Βερν. Αργότερα, με τη βοήθεια και πάλι του Ετζέλ, ο Βερν ήρθε σε επαφή με ερευνητές και εφευρέτες που διαπλάτυναν τις γνώσεις του, τον συμβούλευαν σε ειδικά θέματα[8] και τον τροφοδοτούσαν με ιδέες.
Μετά την επιτυχία του Πέντε εβδομάδες με αερόστατο ο Βερν έγινε γνωστός ως συγγραφέας και μπορούσε πλέον να συντηρείται μόνο με τη συγγραφή. Τα επόμενα χρόνια έγραψε πάρα πολλά μυθιστορήματα που συνήθως δημοσιεύονταν σε συνέχειες στο 15ήμερο περιοδικό του Ετζέλ Magazine d'Éducation et de Récréation πριν εκδοθούν ως βιβλία. Το βάρος επικεντρώνονταν σε μυθιστορήματα ταξιδιών και περιπετειών. Ο Βερν και ο Ετζέλ αποτέλεσαν ένα εξαιρετικό δίδυμο συγγραφέα-εκδότη μέχρι τον θάνατο του Ετζέλ το 1886. Ακολουθώντας τις συμβουλές του Ετζέλ, ο Ιούλιος Βερν πρόσθετε κωμικές πινελιές στα μυθιστορήματά του, άλλαζε τις δυσάρεστες καταλήξεις των έργων του σε ευχάριστες, και περνούσε ήπια διάφορα πολιτικά μηνύματα.
Τα βιβλία του Βερν, που απευθύνονταν κυρίως σε νεανικό και σχετικά μορφωμένο αρσενικό κοινό, δεν ήταν επιτυχημένα μόνο στη Γαλλία αλλά, χάρη στις μεταφράσεις τους, και σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική. Τα γνωστότερα έργα του είναι: "Ταξίδι στο κέντρο της Γης" (1864), "Από τη Γη στη Σελήνη" (1865), "20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα" (1869) και "Ο γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες" (1873), τα οποία και σταθεροποίησαν τη φήμη του συγγραφέα σ' ολόκληρο τον κόσμο. Ο "Γύρος του κόσμου σε 80 ημέρες" ήταν η μεγαλύτερη επιτυχία του Βερν από άποψη πωλήσεων και διασκευάστηκε επιτυχώς για το θέατρο. Το 1876 εκδόθηκε το πολιτικό δράμα "Μιχαήλ Στρογκόφ", που κι αυτό με τη σειρά του διασκευάστηκε με τη συνεργασία του Αντόλφ ντ'Εννερί σε επιτυχημένο θεατρικό έργο και αποζημίωσε τον Ιούλιο Βερν για τις απογοητεύσεις που δοκίμασε με τα θεατρικά έργα που έγραψε στην αρχή της σταδιοδρομίας του. Το έργο αυτό γυρίστηκε αργότερα σε ομιλούσα κινηματογραφική ταινία, κάτι που δεν μπόρεσε να συλλάβει η ισχυρή φαντασία του Βερν.
Το 1867, ο Βερν αγόρασε ένα μικρό πλοίο, το Σεν Μισέλ, το οποίο αντικαταστάθηκε διαδοχικά από το Σεν Μισέλ ΙΙ και το Σεν Μισέλ ΙΙΙ, όσο βελτιώνονταν τα οικονομικά του συγγραφέα. Με το Σεν Μισέλ ΙΙΙ, ο Ιούλιος Βερν ταξίδεψε σ' όλη την Ευρώπη. Το 1870, του δόθηκε ο τίτλος του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής. Μετά το 1880, αν και πέρασε πλέον το ζενίθ της δημιουργικότητάς του, ο Ιούλιος Βερν συνέχισε να γράφει και να δημοσιεύει έργα σχεδόν χωρίς διάλειμμα. Η πίστη του όμως στα τεχνικά επιτεύγματα σιγά-σιγά εξασθένησε και από πολιτικής άποψης έγινε πιο συντηρητικός. Παρά τις επιτυχίες του, δεν κατάφερε το 1883 να γίνει μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, όπως ήταν η επιθυμία του. Έτσι, άρχισε να κάνει πολλά ταξίδια, εν μέρει με ιδιόκτητα μηχανοκίνητα ιστιοφόρα και διατηρούσε ένα εντυπωσιακό σπίτι στην Αμιένη όπου ζούσε και από όπου καταγόταν η σύζυγός του.
Τα τελευταία χρόνια
Εξώφυλλο του περιοδικού L'Algerie, 15 Ιουνίου 1884. Σχέδιο με τον Ιούλιο Βερν και μερικά από τα πλάσματα των έργων του.
Στις 9 Μαρτίου του 1886, καθώς ο Ιούλιος Βερν επέστρεφε στο σπίτι του, ο 25χρονος ανιψιός του, Γκαστόν, τον πυροβόλησε δύο φορές με πιστόλι. Η πρώτη σφαίρα αστόχησε αλλά η δεύτερη βρήκε το αριστερό πόδι του Βερν, αφήνοντάς του μόνιμη χωλότητα που δεν κατέστη δυνατό να αντιμετωπιστεί. Αυτό το περιστατικό αποσιωπήθηκε από τα μέσα ενημέρωσης, αλλά ο Γκαστόν πέρασε την υπόλοιπη ζωή του σε ψυχιατρικό άσυλο.
Μετά τον θάνατο της αγαπημένης του μητέρας (1887), κι αφού είχε προηγηθεί ο θάνατος του Ετζέλ (1886), ο Ιούλιος Βερν άρχισε να γράφει πιο σκοτεινά έργα. Αυτό μπορεί να οφείλεται εν μέρει σε αλλαγές στην προσωπικότητά του, αλλά ένας σημαντικός παράγοντας είναι το γεγονός ότι ο γιος του Ετζέλ, ο οποίος ανέλαβε την επιχείρηση του πατέρα του, δεν ήταν τόσο αυστηρός στις διορθώσεις του όσο ήταν ο Ετζέλ. Το 1888, ο Ιούλιος Βερν μπήκε στην πολιτική και εξελέγη δημοτικός σύμβουλος της Αμιένης, θέση την οποία υπηρέτησε επί 15 χρόνια. Στις 24 Μαρτίου1905, κι ενώ έπασχε από διαβήτη, ο Ιούλιος Βερν πέθανε στο σπίτι του επί της Boulevard Longueville 44 (σημερινή Boulevard Jules-Verne), με τη χαρά ότι το έργο του είχε αγαπηθεί και εκτιμηθεί. Ο γιος του, Μισέλ Βερν, επέβλεψε την έκδοση των μυθιστορημάτων Η εισβολή της Θάλασσας και Ο φάρος στην άκρη του κόσμου.
Το 1863, ο Ιούλιος Βερν έγραψε ένα μυθιστόρημα με τίτλο Το Παρίσι στον 20ό αιώνα, όπου ένας νεαρός άνδρας ζει σ' έναν κόσμο με γυάλινους ουρανοξύστες, τρένα υψηλής ταχύτητας, αυτοκίνητα που κινούνται με φυσικό αέριο, αριθμομηχανές κι ένα παγκόσμιο δίκτυο επικοινωνιών, αλλά δεν μπορεί να βρει την ευτυχία και καταλήγει σ' ένα τραγικό τέλος. Ο Ετζέλ σκέφτηκε ότι η απαισιοδοξία του μυθιστορήματος θα έβλαπτε την ακμάζουσα καριέρα του Βερν και πρότεινε να περιμένει 20 χρόνια για να το δημοσιεύσει. Ο Βερν έβαλε το χειρόγραφο σ' ένα ασφαλές σημείο, όπου ανακαλύφθηκε το 1989. Δημοσιεύθηκε το 1994, και την ίδια εποχή δημοσιεύθηκαν για πρώτη φορά πολλά άλλα μυθιστορήματα και διηγήματα του Βερν.
Ο Ιούλιος Βερν και η Μαντάμ Βερν, 1900
Ο Ιούλιος Βερν συνάρπασε τη φαντασία όχι μόνο της Γαλλίας, όπου γεννήθηκε, αλλά και όλης της ευρωπαϊκής ηπείρου και της Αμερικής. Τα μυθιστορήματά του μεταφράστηκαν σχεδόν σε όλες τις γλώσσες του κόσμου. Έγραψε ταξιδιωτικές ιστορίες που διαδραματίζονται σε θάλασσες, σε στεριές και στον αέρα, προβλέποντας μερικά από τα σύγχρονα κατορθώματα του ανθρώπου. Τα μεγάλα συγγράμματά του εισήγαγαν στη φιλολογία μία νέα σχολή, περιγράφοντας με σχεδόν επιστημονικό τρόπο τις τολμηρές και απίστευτες περιπέτειες, που ήταν άγνωστες στους συγχρόνους του.
Εκείνη την εποχή ο κόσμος εξακολουθούσε να αντικρύζει την επιστήμη με φόβο και αγωνία και περιοριζόταν στα εργαστήρια των σοφών, που δεν επέτρεπαν στον εαυτό τους να αποθαρρυνθεί από τις λαϊκές προλήψεις. Ο νέος τύπος μυθιστορήματος που εισήγαγε ο Ιούλιος Βερν ανατάραξε τη φαντασία των ανθρώπων και τους έκανε να στραφούν ψηλά και να ερευνήσουν τον ουρανό έχοντας το ερώτημα αν είναι πραγματικά δυνατή η πτήση στο διάστημα. Έκανε επίσης τους ανθρώπους να στρέψουν το ενδιαφέρον τους στους βυθούς των ωκεανών και να μελετήσουν αν υπήρχε δυνατότητα να κατακτήσουν τον υποβρύχιο κόσμο. Σήμερα, παρόλο που οι περισσότερες φανταστικές του ιστορίες έγιναν πραγματικότητα, τα έργα του εξακολουθούν να είναι αγαπητά για την πρωτοτυπία τους και το κοσμαγάπητο ύφος τους.
Καθώς ο Ιούλιος Βερν ήταν επί σειρά ετών κάτοικος της Αμιένης, πολλά μέρη της πόλης πήραν το όνομά του. Στην Αμιένη επίσης βρίσκεται ο τάφος του. Το σπίτι όπου έζησε είναι σήμερα μουσείο. Ένα εστιατόριο που βρίσκεται στον Πύργο του Άιφελ στο Παρίσι ονομάστηκε Le Jules Verne.[9] Το 1954, το πρώτο ατομικό υποβρύχιο του κόσμου, το αμερικάνικο Ναυτίλος (Nautilus), πήρε το όνομά του από το ομώνυμο υποβρύχιο του πλοιάρχου Νέμο από το 20.000 λεύγες κάτω από τη θάλασσα. Επίσης, πολλά από τα μυθιστορήματα του Ιουλίου Βερν γυρίστηκαν σε ταινίες.
Ο Ετζέλ επηρέασε σημαντικά τα γραπτά του Βερν, ο οποίος ήταν τόσο χαρούμενος που βρήκε έναν πρόθυμο εκδότη ώστε συμφώνησε σχεδόν σε όλες τις αλλαγές που του πρότεινε. Ο Ετζέλ απέρριψε τουλάχιστον ένα μυθιστόρημα ("Το Παρίσι στον 20ό αιώνα") και ζήτησε από τον Βερν ν' αλλάξει σημαντικά τα άλλα κείμενά του. Στην πραγματικότητα ο Βερν δεν ήταν λάτρης της τεχνολογίας και της ανθρώπινης προόδου, όπως μπορεί κανείς να διαπιστώσει από τα έργα που έγραψε πριν τη γνωριμία του με τον Ετζέλ και μετά τον θάνατο του εκδότη. Μία από τις πιο σημαντικές αλλαγές που ο Ετζέλ επέβαλε στον Βερν ήταν η υιοθέτηση της αισιοδοξίας στα μυθιστορήματά του. Το αίτημα του Ετζέλ για αισιόδοξα κείμενα αποδείχθηκε σωστό. Για παράδειγμα, η "Μυστηριώδης Νήσος" αρχικά τελείωνε με όλους τους επιζώντες να επιστρέφουν στην ηπειρωτική χώρα αλλά στη συνέχεια είχαν πάντα το αίσθημα της νοσταλγίας για το νησί. Ο Ετζέλ αποφάσισε ότι αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να ζήσουν ευτυχισμένοι, γι' αυτό και στο αναθεωρημένο μυθιστόρημα χρησιμοποίησαν τις περιουσίες τους για να φτιάξουν ένα αντίγραφο του νησιού. Επίσης, για να μην προσβάλει τον στρατιωτικό σύμμαχο της Γαλλίας εκείνη την εποχή, τη Ρωσική Αυτοκρατορία, η καταγωγή και το παρελθόν του πλοιάρχου Νέμο άλλαξαν σημαντικά. Αρχικά ήταν Πολωνός πρόσφυγας, που ήθελε να εκδικηθεί για τη διαίρεση της πατρίδας του και τον θάνατο της οικογένειάς του κατά την Εξέγερση του Ιανουαρίου, και τελικά έγινε Ινδός πρίγκιπας που αγωνίζεται κάτω από τη θάλασσα εναντίον της Βρετανικής Αυτοκρατορίας μετά την Ινδική Εξέγερση του 1857.
Έργα
«Ο φάρος στο τέλος του κόσμου» θεωρείται ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα της λογοτεχνικής σκηνής του Ιουλίου Βερν.
Μυθιστορήματα
Οι χρονολογίες είναι της πρώτης γαλλικής έκδοσης
Νεανικά έργα
Un Prêtre en 1839, 1991 (Ένας Ιερέας το 1839)
Jédédias Jamet ou l'histoire d'une succession, 1991 (Ζεδεδίας Ζαμέτ ή Η ιστορία μιας διαδοχής)
Pierre-Jean, 1910 (Πιερ Ζαν). Σε πολύ μεγάλο βαθμό αναθεωρημένο από τον τον Μισέλ Βερν, γιο του συγγραφέα.
Un drame au Mexique, 1876 (Ένα δράμα στο Μεξικό)
Un drame dans le airs, 1874 (Ένα δράμα στους αιθέρες)
Paris au XXe siècle, 1994 (Το Παρίσι στον 20ο αιώνα)
μτφ. Έφη Κορομηλά, εκδ. «Ωκεανίδα», 1995.
Le Humbug, 1910 (Το Χουμπούγκ)
Voyages extraordinaires
Τα παρακάτω μυθιστορήματα, που δημοσιεύθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του συγγραφέα, αποτελούν τη σειρά των «Voyages extraordinaires», των ασυνήθιστων ή εξαιρετικών ταξιδιών, που χάρισαν στον Βερν τη μεγάλη του φήμη.
Κατά τον θάνατο του Ιουλίου Βερν το 1905, πολλά από τα χειρόγραφά του βρίσκονταν στο στάδιο της αναμονής της δημοσίευσής τους, ώστε να τηρείται ο ρυθμός του ενός ή δύο βιβλίων ετησίως. Τα περισσότερα από τα έργα αυτά έχουν διασκευαστεί από τον Μισέλ Βερν, γιο του συγγραφέα, πριν εκδοθούν. Τα αυθεντικά κείμενα του Ιουλίου Βερν εκδόθηκαν αρκετές δεκαετίες αργότερα. Η χρονολογία είναι το εκτιμώμενο έτος συγγραφής.
La Journée d’un journaliste américain en 2889, 1889 (Μια μέρα από τη ζωή ενός Αμερικανού δημοσιογράφου το 2889). Μάλλον έργο του Μισέλ Βερν.
μτφ. Πόπη Βουτσινά, εκδ. «Ύψιλον», 1991
Aventures de la famille Raton, 1886 (Οι περιπέτειες της Οικογένειας Ποντικέα). Μικρές παρεμβάσεις του Μισέλ Βερν.
Monsieur Ré-Dièze et Mademoiselle Mi- Bémol, 1893 (Ο κύριος Ρε-Δίεση και η δεσποινίς Μι-Ύφεση). Μικρές παρεμβάσεις του Μισέλ Βερν.
μτφ. Νένια Γλύπτη, εκδ. «Αίολος», 1987
Le Beau Danube jaune, 1901 (Ο ωραίος κίτρινος Δούναβης), εκδόθηκε το 1908 ως Ο πιλότος του Δούναβη και το 1988 με τον αρχικό τίτλο.
μτφ. Στράτος Χωραφάς, εκδ. «Αποσπερίτης», 1989
En Magellanie, 1897 (Στην Μαγγελλανία), εκδόθηκε το 1906 ως Οι ναυαγοί του Ιωνάθαν και το 1987 με τον αρχικό τίτλο.
Voyage d'études, 1904 (Εκπαιδευτικό ταξίδι), ημιτελές. Χρησιμοποιήθηκε από τον Μισέλ Βερν για την συγγραφή του έργου «Η καταπληκτική περιπέτεια της αποστολής Μπαρσάκ».
Edom, 1905, εκδόθηκε το 1910 ως L'Éternal Adam (Ο αιώνιος Αδάμ) και το 1986 με τον αρχικό τίτλο. Θεωρείται έργο του Μισέλ Βερν.
La Destinée de Jean Morénas, 1910 (Το Ριζικό του Ζαν Μορενάς). Σοβαρές επεμβάσεις του Μισέλ Βερν
μτφ. Νένια Γλύπτη, εκδ. «Αίολος», 1987
Le Mariage de Mr. Anselme de Tilleuls, 1982 (Ο Γάμος του κ. Ανσέλμ ντε Τιγιέ) γράφηκε το 1855
Le Siège de Rome, 1991 (Η πολιορκία της Ρώμης)
San Carlos, 1991 (Σαν Κάρλος)
Άλλα έργα
À Propos du Géant, 1863 (Σχετικά με τον Γίγαντα)
Les Méridiens et le calendrier, 1873 (Οι μεσημβρινοί και το ημερολόγιο)
Une Ville idéale, 1875 (Μια ιδανική πόλη)
Les Révoltés de la Bounty, 1879 (Η ανταρσία του Μπάουντυ (το πρωτότυπο κείμενο γράφτηκε από τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ)
L'Agence Thompson and Cο, 1907 (Γραφείο ταξιδιών Θόμψων και Σία), γράφτηκε από τον Μισέλ Βερν αλλά εκδόθηκε υπό το όνομα του Ιουλίου Βερν.
Πωλ Μενεστρέλ, Εκδ. «Παπαδημητρίου», 1995
L'Étonnante Aventure de la mission Barsac, 1919 (Η καταπληκτική περιπέτεια της αποστολής Μπαρσάκ) σύνθεση του Μισέλ Βερν, βασισμένη στο "Voyage d'études" (Εκπαιδευτικό ταξίδι), και στο "Une ville saharienne" και δημοσιευμένη ως έργο του Ιουλίου Βερν
Η χρονολογία είναι της πρώτης παράστασης, εκτός αν πρόκειται για έκδοση βιβλίου
Les Pailles rompues, 1850 (Σπασμένα Στάχυα)
Les Châteaux en Californie, 1852 (Τα κάστρα στην Καλιφόρνια)
Monna Lisa (Μόνα Λίζα) σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ
Le Colin-Maillard, 1853, σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ και μουσική του Αριστίντ Ινιάρ)
Les Compagnons de la Marjolaine, 1855 (Οι Σύντροφοι της Μαρζολέν) σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ και μουσική του Αριστίντ Ινιάρ
Monsieur de Chimpanzé, 1858 (Κύριος Χιμπαντζής) σε μουσική του Αριστίντ Ινιάρ
L'Auberge des Ardennes, 1860 (Το Πανδοχείο στις Αρδέννες) σε συνεργασία με τον Μισέλ Καρέ και μουσική του Αριστίντ Ινιάρ
Onze jours de siège, 1861 (Έντεκα Μέρες Πολιορκία) σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί
Un Neveu d'Amérique ou les deux Frontignac, 1873 (Ένας Ανηψιός από την Αμερική ή οι δύο Φροντινιάκ) σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί και αναθεωρημένο από τον Εντουάρ Καντόλ
Le Tour du monde en quatre-vingts-jours, 1874 (Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες) σε συνεργασία με τον Εντουάρ Καντόλ και τον Αντόλφ ντ'Εννερί
Les Enfants du capitaine Grant, 1878 (Τα τέκνα του Πλοιάρχου Γκραντ) σε συνεργασία με τον Αντόλφ ντ'Εννερί
Michel Strogoff, 1880 (Μιχαήλ Στρογκόφ) σε συνεργασία με τον Αντόλφ ντ'Εννερί
Les Voyages au théâtre, 1881 (Ταξίδια στο Θέατρο (έκδοση που περιλαμβάνει τα τρία προηγούμενα έργα)
Voyage à travers l'impossible, 1882 (Ταξίδι Προς το Αδύνατο) σε συνεργασία με τον Αντόλφ ντ'Εννερί
Kéraban-le-têtu, 1883 (Κεραμπάν ο Πεισματάρης)
Manuscrits nantais (Χειρόγραφα της Νάντης), περιορισμένη έκδοση που συγκεντρώνει ανέκδοτα θεατρικά έργα που δεν είχαν ανέβει στη σκηνή:
τόμος 1 (1991)
Don Galaor, 1849, σκετς
Le Coq de bruyère (Ο Τσαλαπετεινός) 1849
On a souvent besoin d'un plus petit que soi, 1849, σκετς
Abd'allah, 1849
Le Pôle Nord, 1872 (Ο Βόρειος Πόλος), σε συνεργασία με τον Εντουάρ Καντόλ
Une Promenade en mer, 1847 (Ένας περίπατος στη θάλασσα)
Le Quart d'heure de Rabelais, 1847 (Τα 15 λεπτά του Ραμπελαί)
La mille et deuxième nuit, 1850 (Η χιλιοστή δεύτερη νύχτα)
La Guimard, 1850 (Η Γκιμάρ)
La Tour de Montlhéry, 1852 (Ο Πύργος του Μοντλερί) σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί
Les Sabines, 1867 (Οι Σαβίνες) ημιτελές, σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί
κι ένα απόσπασμα έργου χωρίς τίτλο από το 1874.
τόμος 2 (1991)
Alexandre VI, 1847 (Αλέξανδρος ΣΤ΄)
La Conspiration des poudres, 1848 (Η Συνωμοσία της Πυρίτιδας)
Un Drame sous Louis XV, 1849, (Ένα δράμα επί Λουδοβίκου ΙΕ΄)
Quiridine et Quidinerit, 1850 (Κιριντίν και Κιντινερίτ)
De Charybde en Scylla, 1851 (Από τη Χάρυβδη στη Σκύλλα)
Les Heureux du jour, 1856 (Οι Χαρούμενοι της Ημέρας)
Guerre aux tyrans, 1854 (Πόλεμος στους Τύραννους)
Au bord de l'Adour, 1855 (Στις όχθες του Αντούρ)
Un Fils adoptif, 1853 (Ένας υιοθετημένος γιος) σε συνεργασία με τον Σαρλ Βαλί)
Δοκίμια και ιστορικά έργα
Salon de 1857 (1857)
Edgard Poe et ses œuvres, 1864 (Ο Έντγκαρ Πόε και τα έργα του)
Géographie illustrée de la France et de ses colonies, 1866 (Εικονογραφημένη Γεωγραφία της Γαλλίας και των Αποικιών της) σε συνεργασία με τον Θεόφιλο Λαβαγιέ
Découverte de la terre. Histoire générale des grands voyages et des grands voyageurs (Η Ανακάλυψη της Γης. Γενική Ιστορία των Μεγάλων Ταξιδιών και των Μεγάλων Περιηγητών). Δημοσιεύθηκε σε τέσσερις τόμους, εκ των οποίων οι τρεις τελευταίοι σε συνεργασία με τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ. Ο πρώτος τόμος εκδόθηκε το 1870, ο δεύτερος το 1878, ο τρίτος τόμος (Οι Μεγάλοι Θαλασσοπόροι του 18ου Αιώνα) το 1879 και ο τέταρτος (Οι Μεγάλοι Περιηγητές του 19ου Αιώνα) το 1880. Τα έργα αυτά αναδημοσιεύθηκαν τον Νοέμβριο του 2011 στο περιοδικό GEO.
μτφ. Σ. Μαράντου (ως Οι μεγάλοι θαλασσοπόροι), εκδ. Γκοβόστη, χ.χ.
La Conquête Scientifique et Économique du Globe, 1888 (Η Επιστημονική και Οικονομική Κατάκτηση της Υφηλίου) σε συνεργασία με τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ, ημιτελές)
Souvenirs d’enfance et de jeunesse, 1890 (Αναμνήσεις από τα παιδικά και τα νεανικά χρόνια).
μτφ. Μαρία Παπαδήμα, εκδ. Περίπλους, 1996
Ποιήματα και τραγούδια
Μέχρι σήμερα έχουν βρεθεί 184 ποιήματα και τραγούδια του Ιουλίου Βερν. Τα περισσότερα έχουν μελοποιηθεί από τον Αριστίντ Ινιάρ. Ένας μεγάλος αριθμός ποιημάτων προέρχεται από δύο χειρόγραφα σημειωματάρια.
Βιβλιογραφία
Βασιλειάδης, Γιάννης: Ιούλιος Βερν, Εκδόσεις «Αιγόκερως», Αθήνα 2004, ISBN 978-960-322-219-4.
↑«N. Allot, Écossais, venu en France avec la Garde Écossaise de Louis XI, rendit service au roi qui l'anoblit, et lui donna «le droit de Fuye», c'est-à-dire celui d'avoir un colombier, ce qui était un privilège royal. L'archer écossais se fixa près de Loudun, construisit un château et devint Allotte, seigneur de la Fuÿe» Jean-Jules Verne, Jules Verne, σελ. 21, Hachette (1973)
↑Η ζωή του Ιουλίου Βερν, Κλασσικά Εικονογραφημένα Νο 1057, σελ. 41, Εκδόσεις Μ. Πεχλιβανίδη & Σία
↑Φύλλο εφημερίδας "Έθνος" της 19 Σεπτεμβρίου1940, σελ. 2: "Τα Σφάλματα του Βερν": ... «Εις αυτό και εις άλλα χονδοειδέστερα σφάλματα ο Βερν υπέπιπτεν, οσάκις δεν συνεβουλεύετο τους δύο τεχνικούς του συμβούλους, τους μαθηματικούς Περντέ και Μπαντουρόν»
