|
Η Χάλκινη Εποχή
Η Χάλκινη εποχή είναι μυθιστόρημα του Ρόδη Ρούφου, το οποίο εκδόθηκε στα 1960.
Πληροφορίες
Η Χάλκινη εποχή είναι εμπνευσμένο από τον κυπριακό αγώνα. Έχει ως υπότιλό του Το μυθιστόρημα του Κυριακού Αγώνα.[1] Έχει τον χαρακτήρα της μαρτυρίας, επειδή ο συγγραφέας του εργάστηκε ως διπλωματικός υπάλληλος στην Κύπρο, στο ελληνικό προξενείο της Λευκωσίας για διάστημα δύο ετών.[2]
Ο τίτλος του μυθιστορήματος προέρχεται από ένα έργο του Rodin και ο συγγραφέας το επέλεξε με σκοπό να καταδείξει τη δύναμη και την αξία της νέας γενιάς.[3]
Υπόθεση
Ο κεντρικός ήρωάς του είναι ο καθηγητής φιλολογίας Αλέξης Μπαλαφάρας εξιστορεί τη ζωή του μέσα από το ημερολόγιό του το οποίο διαβάζουν δύο φιλικά του πρόσωπα, ο συγγραφέας και η Νταίζη την παραμονή του απαγχονισμού του. Ο Μπαλάφας έχει συμμετάσχει στον αγώνα των Κυπρίων.
Τεχνικά χαρακτηριστικά
Ο Ρούφος επιχειρεί να συνδυάσει δύο αφγηματικά είδη, το χρονικό και το μυθιστόρημα. Στην Χάλκινη Εποχή δρουν πρόσωπα που έχουν εμφανιστεί και στην μυθιστορηματική τριλογία Χρονικό μιας σταυροφορίας ο Αλέξης, ο Δίων γραμματέας στο ελληνικό προξενείο -η μυθοποιημένη μορφή του ίδιου του συγγραφέα, η Σύλβια Πλάκγουντ και η Νταίζη.[4]
Η κριτική
Η κριτική επικεντρώθηκε στην ύλη του πολιτικού αυτού μυθιστορήματος. Επικρίθηκε για την ιδεολογική πολιτική μεροληψία του, ενώ θεωρήθηκε ανεπιτυχής η προσπάθειά του να πλάσει πειστικούς μυθιστορηματικούς ήρωες. Ο Αργυρίου γράφει γιατα πρόσωπα του έργου: «Ο Μπαλαφάρας θα ήταν ίσως ως άνθρωπος πιθανός, αν ήταν πλάι στα πράγματα και όχι μέσα στα πράγματα, αλλά πάντως δεν είναι μυθιστορηματικά πιαθνός.[...] Η Σύλβι α Μπλάκγουντ [...] χρειάζεται να την υποθέσουμε ως ανθρώπινη περίπτωση. Η Νταίζη , ούτε οι εφαρμογές της ψυχολογίας του βάθους[...]ούτε η υψηλή ανιδιοτέλεια [...] την καθιστούν υπαρκτό πρόσωπο[...]Τί ακόμα απαιτούσε ένα μυθιστόρημα του κυπριακού αγώνα; Μα φαντάζομια την Κύπρο την ίδια, το ζωντανό υλικό της , αυτό που έκανε και έπαθε.»[5] Ο Σαχίνης αντίθετα εκτιμά πως "πίσω από τα πλασματικά ονόματα των προσώπων του κρύβονται άνθρωποι πραγματικοί. Αλλά το χάρισμα του μυθιστοριογράφου τους μεταπλάθει σε γνήσια μυθιστορηματικά πρόσωπα»[4] Στα θετικά του έργου είναι η χάρη και η άνεση στην αφήγηση και στον διάλογο, η καθαρότητα και η διαύγεια στην έκφραση. Κινείται στο μεταίχμιο στοχασμού και λυρικού ποιήματος.Νηφάλια είναι η απόδοση των γεγονότων και των περιστατικών, ενώ η δικαιώση του ελληνοκυπραικού αγώνα δεν υπερπροβάλονται.Οι ήρωες δεν είναι εξαιρετικά άτομα αλλά απλοί καθημερινοί άνθρωποι. Η αφήγηση ισορροπέι μεταξύ του έρωτα του ήρωα με την αγαπημένη του Σύλβια και του απελευθερωτικού αγώνα.[6]
Για τον Αργυρίου, τα καλύτερα κομμάτια του μυθιστορήματος είναι δύο ενδιάμεσα κομμάτια , είδος ιντερμέζων, λειτουργούν ως ερωτικά πλάνα, «αναναπτυγμένα ως από έναν bon viveur έχουν ειλικρίνια και ποίηση»[7]
Για τον Ραυτόπουλο, κυριαρχούν ο ασιθητισμός και μια μυστική διάθεση. Ο κεντρικός ήρωας δεν ανήκει ταξικά στην ίδια θέση με εκείνη του Ρόδη Ρούφου, αλλά φέρει την ίδια ιδεολογία και την ίδια ψυχοπνευματική συγκρότηση με αυτόν.[8] και παρακάτω σημειώνει: «Μη νομίζετε όμως ότι ο κ. Ρούφος έγινε τόσο ανεξίθρησκος και προς τις άλλες κατευθύνσεις όσο προς τους Άγγλους , που τους φορτώνει με κομπλιμάν σε κάθε ευκαιρία (Λ.χ ο Κώστας Λεβέντης που αντιπροσωπεύει το Γρηγόρη Αυξεντίου, εξομολογιέται πως αν δεν ήταν Έλληνας θα ήθελε να είναι Άγγλος). Όχι ο συγγραφέας[...]θεωρεί χρέος του να στείλει πάρθια βέλη και προς την Αριστερά[...]Αριστεροί δεν υπάρχουν στην Κύπρο ή αν υπάρχουν φαίνεται πως θα περνάνε ζωή χαρισάμενη με τους Άγγλους.»[9]
Παραπομπές
- ↑ Δημήτρης Ραυτόπουλος, Οι ιδέες και τα έργα. Δοκίμια, εκδ. Δίφρος, Αθήναι, 1965, σελ.306
- ↑ Απόστολος Σαχίνης, «Χρονικογράφοι της Κατοχής», στο του ιδίου, Νέοι πεζογράφοι, εκδ.Βιβλιοπώλείον της Εστίας, Αθήνα, 1965, σελ.168
- ↑ Απόστολος Σαχίνης: «Χρονικογράφοι της Κατοχής», στο του ιδίου, Νέοι πεζογράφοι, εκδ. Βιβλιοπώλείον της Εστίας, Αθήνα 1965, σελ.169
- ↑ 4,0 4,1 Απόστολος Σαχίνης, «Χρονικογράφοι της Κατοχής», στο του ιδίου, Νέοι πεζογράφοι, εκδ.Βιβλιοπώλείον της Εστίας, Αθήνα, 1965, σελ.169
- ↑ Αλέξανδρος Αργυρίου, Οριακά και μεταβατικά έργα Ελλήνων πεογράφων, εκδ. Σοκόλη, Αθήνα,1996, σελ.146-147
- ↑ Απόστολος Σαχίνης, «Χρονικογράφοι της Κατοχής», στο του ιδίου, Νέοι πεζογράφοι, εκδ.Βιβλιοπώλείον της Εστίας, Αθήνα, 1965, σελ.170-171
- ↑ Αλέξανδρος Αργυρίου, Οριακά και μεταβατικά έργα Ελλήνων πεογράφων, εκδ. Σοκόλη, Αθήνα,1996, σελ.145
- ↑ Δημήτρης Ραυτόπουλος: Οι ιδέες και τα έργα. Δοκίμια, εκδ. Δίφρος, Αθήναι 1965, σελ. 307
- ↑ Δημήτρης Ραυτόπουλος: Οι ιδέες και τα έργα. Δοκίμια, εκδ. Δίφρος, Αθήναι 1965, σελ. 311
Πηγές
- Απόστολος Σαχίνης, «Χρονικογράφοι της Κατοχής», στο του ιδίου, Νέοι πεζογράφοι, εκδ.Βιβλιοπώλείον της Εστίας, Αθήνα, 1965, σελ.154-175
- Αλέξανδρος Αργυρίου: Οριακά και μεταβατικά έργα Ελλήνων πεζογράφων, εκδ. Σοκόλη, Αθήνα 1996, σελ. 143-150
- Δημήτρης Ραυτόπουλος: Οι ιδέες και τα έργα. Δοκίμια, εκδ. Δίφρος, Αθήναι 1965, σελ. 305-313
|
|
