Ηλεκτρύωνας

Ηλεκτρύωνας
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Ἠλεκτρύων (Ελληνικά)
Πληροφορίες ασχολίας
Οικογένεια
Σύζυγος	Ευρυδίκη Αναξώ
Σύντροφος	Μιδέα
Τέκνα	Αλκμήνη[1] Αρχέλαος Χειρίμαχος Κελαινεύς Στρατοβάτης Αμφίμαχος Λικύμνιος Γοργοφόνος Φυλόνομος Λυσίνομος Ανάκτωρ
Γονείς	Περσέας[2] και Ανδρομέδα
Αδέλφια	Μήστωρ Πέρσης (υιός του Περσέα) Αλκαίος Σθένελος του Περσέως Γοργοφόνη Ερύθρας
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	βασιλιάς των Μυκηνών

Στην Αρχαία ελληνική μυθολογία ο Ηλεκτρύωνας ή Ηλεκτρύων, βασιλιάς στην Τίρυνθα και τις Μυκήνες ήταν γιος του ήρωα Περσέα και της Ανδρομέδας.^[3][4] Τα αδέλφια του ήταν ο Πέρσης, ο Αλκαίος, ο Σθένελος του Περσέως, ο Έλειος, ο Μήστωρ, ο Κύνουρος, η Γοργοφόνη και η Αυτόχθη. Πολλοί πιστεύουν ότι σύζυγος του ήταν η Αναξώ κόρη του αδελφού του Αλκαίου και αδελφή του Αμφιτρύωνας, άλλοι πιστεύουν ότι ήταν η Ευρυδίκη ή Λυσιδίκη (αμφότερες ήταν κόρες του Πέλοπα.^[5] Τα παιδιά του ήταν η Αλκμήνη μητέρα του θρυλικού Ηρακλή, ο Αμφίμαχος, ο Αρχέλαο, ο Γοργόφονος, ο Κελαινέας, ο Λυσίνομος, ο Φιλόνομος και ο Χειρίμαχος. Ο Ηλεκτρύωνας είχε και ένα εξώγαμο τέκνο, τον Λικύμνιο, με μια γυναίκα από τη Φρυγία, τη Μιδέα.^[6]

Σύμφωνα με τον Απολλόδωρο (Β 4,6) ο Ηλεκτρύων, ως βασιλιάς των Μυκηνών, ήρθε σε προστριβές με τους γιους του Πτερελάου, που του έκλεψαν αγελάδες ως πράξη αμφισβήτησης της εξουσίας του επειδή διεκδικούσαν τον θρόνο των Μυκηνών.^[7] Οι γιοι του Πτερέλαου θεωρούσαν πως είχαν μεγαλύτερο κληρονομικό δικαίωμα στον θρόνο από τον Ηλεκτρύωνα και τους γιους του γιατί ήταν εγγονοί του Μήστορα, του αδερφού του Ηλεκτρύωνα που ήταν πριν από αυτόν βασιλιάς των Μυκηνών, και της συζύγου του Λυσιδίκης που ήταν κόρη του Πέλοπα. Σύμφωνα με το έθιμο της εποχής η εξουσία ήταν μητρογραμμική δηλαδή ανήκε στον σύζυγο της βασίλισσας ή στον πλησιέστερο αρσενικό συγγενή της από την πλευρά της μητέρας της, π.χ. τον αδερφό της ή τον μητρικό θείο της.^[7] Έτσι μετά τον Μήστορα έπρεπε να γίνει βασιλιάς είτε ο αδερφός ή ο θείος της Λυσιδίκης είτε ο σύζυγος κάποιας από τις κόρες της αλλά σίγουρα όχι ο Ηλεκτρύωνας. Οι γιοι του Πτερέλαου ήταν εγγονοί της Πελοπίδας Λυσιδίκης και του συζύγου της Μήστορα (μητροπάτορα τον αποκαλεί ο Απολλόδωρος, δηλαδή παππού από την πλευρά της μητέρας^[7]) οπότε είχαν μεγαλύτερο κληρονομικό δικαίωμα από τον Ηλεκτρύωνα.

Στους αυτούς αντιστάθηκαν οι γιοί του Ηλεκτρύωνα, οι οποίοι όμως σκοτώθηκαν στη συμπλοκή που ακολούθησε, όλοι εκτός από τον Λικύμνιο. Τότε η Αλκμήνη, η κόρη του Ηλεκτρύωνα και της συζύγου του Αναξώ, ζήτησε από τον Αμφιτρύωνα, τον βασιλιά της Τίρυνθας, να εκδικηθεί τον θάνατο των αδερφών της εκστρατεύοντας ενάντια στους Τηλεβόες. Ως αντάλλαγμα για τη βοήθειά του θα έπαιρνε το χέρι της Αλκμήνης, κάτι που σήμαινε ότι θα έπαιρνε και τον θρόνο των Μυκηνών.^[7] Ο γάμος που κανονίστηκε ήταν «λευκός» υπό την έννοια ότι δεν θα μπορούσε να ολοκληρωθεί (δηλαδή να επισφραγισθεί η κατοχή του μυκηναϊκού θρόνου από τον Αμφιτρύωνα) μέχρις ότου καταστραφούν οι Τηλεβόες.^[7] Η Αλκμήνη και ο Αμφιτρύωνας ήταν Πελοπίδες στην καταγωγή και συγγενείς από τις μητέρες τους καθώς η γιαγιά (ή, σύμφωνα με άλλη παραλλαγή του μύθου, η μητρική θεία) της Αλκμήνης από την πλευρά της μητέρας της ήταν η Αστυδάμεια που ήταν μητέρα του Αμφιτρύωνα και κόρη του Πέλοπα και γι΄αυτό δικαιολογείται τόσο το αίτημα για βοήθεια αλλά και η προθυμία να δοθεί στον Αμφιτρύωνα ο θρόνος των Μυκηνών.^[7]

Όταν όμως ο Ηλεκτρύωνας επέστρεψε κάποτε από την εκστρατεία, ο Αμφιτρύωνας τον σκότωσε κατά λάθος ρίχνοντάς του το βαρύ του ρόπαλο. Τότε τον θρόνο των Μυκηνών κατέλαβε ο πατρικός θείος της Αλκμήνης, ο Σθένελος, ο οποίος εξόρισε τον Αμφιτρύωνα που βρήκε καταφύγιο στο παλάτι του Κρέοντα στη Θήβα. Ο Κρέοντας συνδέονταν και αυτός με συγγένεια με τον Αμφιτρύωνα από την πλευρά της μητέρας του τελευταίου αφού ήταν αδερφός της μητέρας του, της Αστυδάμειας, και αυτό δικαιολογεί και το γιατί ο Κρέοντας δέχτηκε να προστατέψει και να δώσει άφεση στον Αμφιτρύωνα.^[7]

Παραπομπές

1. «Alcmena» (Ρωσικά)
2. «Perseus» (Ρωσικά)
3. Morford, Mark P. O.; Lenardon, Robert J.; Sham, Michael (2015). Classical Mythology (International 10th ed.). Oxford: Oxford University Press. σ. I-24
4. Παυσανίας, 2.25.9
5. Βιβλιοθήκη Απολλόδωρου, 2.4.5
6. Βιβλιοθήκη Απολλόδωρου, Benezit Dictionary of Artists, Oxford University Press, 2011-10-31
7. Butterworth, E. A. S. (1966). Some Traces of the Pre-Olympian World in Greek Literature and Myth. De Gruyter. σελ. 18-20. ISBN 978-3110050103. 

Πηγές

• Sir William Smith (1876). «Dictionary of Greek and Roman biography and mythology» (στα Αγγλικά). Boston, C.C. Little and J. Brown; [etc., etc.] σελ. 8. Ανακτήθηκε στις 26 Αυγούστου 2009. 
• Morford, Mark P. O.; Lenardon, Robert J.; Sham, Michael (2015). Classical Mythology (International 10th ed.). Oxford: Oxford University Press.