Ο Ζακ Ριβέτ (γαλλικά: Jacques Rivette) ήταν Γάλλος σκηνοθέτης.
Γεννήθηκε στη Ρουέν το 1928 και πέθανε στο Παρίσι το 2016.
Ο Ζακ Ριβέτ θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς σκηνοθέτες του νέου ρεύματος κινηματογράφησης της Νουβέλ Βαγκ. Οι ταινίες του ακολουθούν μη τυπικές αφηγηματικές δομές, συνδυάζοντας συχνά ρομαντισμό, μυστήριο και κωμωδία, καθώς και αυτοσχέδιες σκηνές.[19]
Η φράση του Φρανσουά Τρυφώ «Χάρη στον Ριβέτ ξεκίνησε η Νουβέλ Βαγκ», σημειώνουν την βαρύτητα της παρουσίας του Ριβέτ στον γαλλικό κινηματογράφο. [20]
Βιογραφία
Ο Ζακ Ριβέτ γεννήθηκε στη Ρουέν στις 29 Ιανουαρίου 1928. Ο πατέρας του ήταν φαρμακοποιός, και στον κινηματογράφο - απέναντι από το φαρμακείο του πατέρα του - σύντομα ενθουσιάστηκε με τον κινηματογράφο.
Πήγε στο Παρίσι το 1949, όπου έζησε ασκητικά και αφιερώθηκε στον κινηματογράφο. Ένα χρόνο αργότερα, άρχισε να γράφει κριτικές ταινιών για το περιοδικό Gazette du Cinema. Στα μέσα της δεκαετίας του '50 εργάσθηκε ως βοηθός σκηνοθέτη με δύο μεγάλους σκηνοθέτες, τον Ζακ Μπεκέρ και τον Ζαν Ρενουάρ.[21]
Το 1949 και 1950 έκανε τις πρώτες του ταινίες μικρού μήκους. Αρθρογραφούσε επίσης στο περιοδικό Cahiers du cinéma, του οποίου έγινε αρχισυντάκτης από το 1963 έως το 1965.
Διακρίθηκε το 1960, με την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους Το Παρίσι μας ανήκει, που υπήρξε ένα από τα ορόσημα της Νουβέλ Βαγκ. Η δεύτερη ταινία του, Ο Έρωτας μιας Μοναχής (1966), αποτέλεσε κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορήματος του Ντενί Ντιντερό, που ο Ριβέτ είχε ανεβάσει και στο θέατρο το 1963. Ήταν μια πολύ θεατρική, εκλεπτυσμένη ταινία που τον καθιέρωσε και προκάλεσε διαμάχη (καθώς απαγορεύτηκε για μερικούς μήνες).
Αρκετές από τις ταινίες του ξεχωρίζουν για το μεγάλο τους μήκος, όπως το Out 1: Noli me tangere (1971) διάρκειας 13 ωρών (υπάρχει και μια 4ωρη έκδοση της ταινίας). Το 1969 σκηνοθέτησε το 4ωρο Ο Τρελός έρωτας (L' Amour fou) και το 3ωρο Céline et Julie vont en bateau (1974) που ήταν η πιο διασκεδαστική ταινία του.
Ακολούθησαν, μεταξύ άλλων, οι ταινίες Ο Έρωτας καταγής (L'amour par terre, 1984), Η Συμμορία των τεσσάρων (La bande des quatre,1989) για την οποία έλαβε το βραβείο FIPRESCI, Η Ωραία Καυγατζού (1991), για την οποία έλαβε το μεγάλο βραβείο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ των Καννών, Ποιος να Ξέρει...(Va savoir, 2001), Η Ιστορία της Μαρί και του Ζυλιέν (Histoire de Marie et Julien, 2003). Το 2007 σκηνοθέτησε την ιστορική ταινία H Δούκισσα του Λανζέ (Ne touchez pas la hache), βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ που αναφέρεται σε μία ιστορία πάθους, στη δεκαετία του 1820 στη Γαλλία. Το 2009 προβλήθηκε η τελευταία ταινία του: 36 όψεις του Πικ Σεν-Λου (36 vues du Pic Saint Loup).
Ο Ζακ Ριβέτ πέθανε στις 29 Ιανουαρίου 2016 σε ηλικία 87 ετών. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του υπέφερε από τη νόσο Αλτσχάιμερ.
Φιλμογραφία
- Aux Quatre Coins (1949)
- Le Quadrille (1950)
- Le Divertissement (1952)
- Coup du berger (1956)
- Paris nous appartient (Το Παρίσι μας ανήκει, 1960).
- La Religieuse (Ο Έρωτας μιας Μοναχής, 1966), μεταφορά μυθιστορήματος του Ντενί Ντιντερό
- L'Amour fou (Ο Τρελός έρωτας,1969)
- Out 1: Noli me tangere (1971)
- Out 1: Spectre ( 4ωρη έκδοση της προηγούμενης ταινίας, 1972)
- Céline et Julie vont en bateau (1974)
- Duelle (1976)
- Noroît (1976)
- Le Pont du Nord (1982)[22]
- L’amour par terre (Ο Έρωτας καταγής, 1984)
- Hurlevent (1985), βασισμένη σε μυθιστόρημα της Έμιλι Μπροντέ
- La bande des quatre (Η Συμμορία των τεσσάρων, 1989)
- La belle noiseuse ( Η Ωραία Καυγατζού, 1991)
- Divertiment (συντομευμένη έκδοση της προηγούμενης ταινίας,1993)
- Jeanne la Pucelle (1994) ταινία που αναφέρεται στην Ιωάννα της Λωρραίνης σε δύο μέρη: Les Batailles και Les Prisons.[23]
- Haut bas fragile (1995)
- Secret défense (1998)
- Va savoir ( Ποιος να Ξέρει.., 2001)
- Histoire de Marie et Julien (Η Ιστορία της Μαρί και του Ζιλιέν , 2003)
- Ne touchez pas la hache (H Δούκισσα του Λανζέ, 2007), βασισμένη σε μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ
- 36 vues du Pic Saint-Loup (36 όψεις του Πικ Σεν-Λου, 2009).
Παραπομπές
