Η Ερμεσίνδη, γαλλ.: Ermesinde (1186 - 12 Φεβρουαρίου 1247) από τον Οίκο του Ναμύρ ήταν κόμισσα του Λουξεμβούργου από το 1197 μέχρι το τέλος της το 1247. Ήταν το μόνο παιδί του Ερρίκου Δ΄ κόμη του Λουξεμβούργου και της δεύτερης συζύγου του, Αγνής του Γκέλντερς.
Βιογραφία
Πριν από τη γέννησή της, ο γηραιός πατέρας της Ερρίκος Δ΄ είχε αναγνωρίσει τον ανιψιό του Βαλδουίνο Ε΄ κόμη του Αινώ ως διάδοχό του. Ωστόσο, ο 74χρονος κόμης γέννησε μία κόρη, την Ερμεσίνδα, η οποία έγινε εκείνη διάδοχός του.
Μετά το τέλος του Ερρίκου Δ΄ το 1197, έγινε αναπόφευκτα ένας πόλεμος διαδοχής. Στο τέλος του, αποφασίστηκε ότι τα φέουδα του κόμη Ερρίκου Δ΄ θα χωριστούν: ο Βαλδουίνος Ε΄ θα είχε το Ναμύρ, η Ερμεσίνδη θα είχε το Ντυρμπυί και το Λα Ρος, και το Λουξεμβούργο θα επέστρεφε στον κοινό τους επικυρίαχο, τον βασιλιά της Γερμανίας. Στη συνέχεια ο Ερρίκος ΣΤ΄ έδωσε το φέουδο στον αδελφό του Όθωνα Α΄ κόμη της Βουργουνδίας.
Ο Eρμεσίνδη αρχικά μνηστεύθηκε τον Ερρίκο Β΄ της Καμπανίας, αλλά ο αρραβώνας ακυρώθηκε το 1189. Αντ' αυτού, πρώτος σύζυγός της έγινε ο Θεοβάλδος Α΄ κόμης του Μπαρ. [9] Διαπραγματεύτηκε επιτυχώς με τον Φίλιππο Α΄ κόμη του Ναμύρ και τον αδελφό εκείνου Bαλδουίνο Θ΄ κόμη της Φλάνδρας για αποποίηση του Λουξεμβούργου, έτσι ο Θεοβάλδος Α΄ και η Ερμεσίνδα έγιναν κόμης και κόμισσα του Λουξεμβούργου. [10]
Όταν ο Θεοβάλδος Α΄ απεβίωσε το 1214, η Ερμεσίνδη παντρεύτηκε τον Βάλεραν Γ΄ κόμη του Λίμπουργκ (1180–1226), ο οποίος θα κυβερνούσε ως κόμης του Λουξεμβούργου. [9] Το 1223 η Ερμεσίνδη και ο Βάλεραν διεκδίκησαν το Ναμύρ εναντίον του Φιλίππου Β΄, αλλά τελικά δεν επέτυχαν.
Μετά το τέλος του Βάλεραν Γ΄, η Eρμεσίνδη κυβέρνησε μόνο το Λουξεμβούργο για δύο δεκαετίες. Αποδείχθηκε αποτελεσματική διαχειριστής: παραχώρησε χάρτες ελευθερίας σε πολλές πόλεις και αύξησε την ευημερία της χώρας της.
Το μνημείο της
Σύμφωνα με τον θρύλο, η κόμισσα περπατούσε μία ημέρα στην περιοχή γύρω από το κάστρο της, κοντά στο Άισεν. Εκεί είδε μία γυναίκα να κατεβαίνει από έναν λόφο, η οποία είχε στην αγκαλιά της ένα παιδί, που ήταν τυλιγμένο σε προβιά, επάνω στην οποία ήταν ένας μαύρος σταυρός.
Η κόμισσα πείστηκε ότι αυτή ήταν η Παναγία, και ως εκ τούτου σχεδίαζε την κατασκευή σε αυτό το σημείο ενός αβαείου, που αργότερα θα γινόταν το αβαείο Νοτρ-Νταμ ντε Κλαιρφονταίν. [9] Στη διαθήκη της ζήτησε να ταφεί σε αυτή την τοποθεσία. Το αβαείο Κλαιρφοναίν κτίστηκε στην πραγματικότητα μόνο από τον γιο της Ερρίκο Ε΄. [11] Μετά από πολλά χρόνια, η μονή καταστράφηκε στα τέλη του 18ου αι. από Γαλλικά στρατεύματα.
Οι Ιησουίτες στη συνέχεια ανοικοδόμησαν ένα τμήμα του από το 1875 έως το 1877, συμπεριλαμβανομένου του παλαιού παρεκκλησίου. Κατά τη διάρκεια αυτών των έργων, ο Ιησουίτης Mαρτίν Πωλ στις 11 Μαΐου 1875 βρήκε μία ταφόπλακα, μαζί με ανθρώπινα λείψανα. Δίπλα στον σκελετό υπήρχε μία πινακίδα με την επιγραφή: "Voici les precious ossements de la très Illustre et Pieuse Princesse Ermesinde, Comtesse Souveraine de Luxembourg et de Namur. Notre heureuse fondatrice que Dieu Glorifie et sans fin Bénisse "(Εδώ βρίσκονται τα πολύτιμα λείψανα της πολύ περίφημης και ευσεβούς πριγκίπισσας Ερμεσίνδας, κυρίαρχης κόμισσας του Λουξεμβούργου και του Ναμύρ. Η ιδρύτριά μας, την οποία ο Θεός δοξάζει και ευλογεί για πάντα"). Το 1747, λίγο πριν καταστραφεί η παλαιά μονή από τους Γάλλους, οι καλόγριες είχαν κρύψει τα λείψανα της Ερμασίνδας εδώ.
Επί του παρόντος, τα λείψανα βρίσκονται στην κρύπτη του παρεκκλησιού στο Κλαιρφονταίν.
Οικογένεια
Τα παιδιά της Ερμεσίνδης από τον πρώτο σύζυγό της Θεοβάλδο Α΄ κόμη του Μπαρ, ήταν:
Ρενώ απεβ, πριν από το 1214, κύριο του Μπριέ.
Ελισάβετ απεβ. το 1262, παντρεύτηκε τον Βαλεράν του Λίμπουργκ, κύριο του Μονσώ.
Μαργαρίτα, παντρεύτηκε για πρώτη φορά τον Ούγο Γ΄ κόμη του Βωντεμόν (απεβ. 1243) και αργότερα παντρεύτηκε τον Ερρίκο του Μπλουά, επίτροπο του Βωντεμόν.
Τα παιδιά της Ερμεσίνδης από τον δεύτερο σύζυγό της Βάλεραν Γ΄ κόμη του Λίμπουργκ ήταν: