Εντμόν Ροστάν

Εντμόν Ροστάν
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη
μητρική γλώσσα		Edmond Rostand (Γαλλικά)
Γέννηση1  Απριλίου 1868[1][2][3]
Μασσαλία[4][5][6]
Θάνατος2  Δεκεμβρίου 1918[5][7][2]
Παρίσι[8][5][6]
Αιτία θανάτουΙσπανική γρίπη
Συνθήκες θανάτουφυσικά αίτια
Τόπος ταφήςSaint Pierre Cemetery
Χώρα πολιτογράφησηςΓαλλία[9]
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσαΓαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσεςΓαλλικά[10]
ΣπουδέςLycée Thiers
d:Q125970985
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότηταθεατρικός συγγραφέας[11]
συγγραφέας[12]
ποιητής[6][11]
δοκιμιογράφος
Αξιοσημείωτο έργοΣυρανό ντε Μπερζεράκ
Οικογένεια
ΣύζυγοςRosemonde Gérard
ΤέκναMaurice Rostand
Jean Rostand
ΓονείςEugène Rostand και Angèle Gayet
ΑδέλφιαJuliette Rostand
Jeanne Rostand
ΟικογένειαRostand family
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα31η έδρα της Γαλλικής Ακαδημίας (1901–1918)
ΒραβεύσειςΤαξιάρχης της Λεγεώνας της Τιμής
Prix Toirac (1895)
Commons page Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα
Καρικατούρες του Σεμ. Καρικατούρες του Σεμ.
Καρικατούρες του Σεμ.

Ο Εντμόν Ροστάν (γαλλικά: Edmond Rostand, 1η Απριλίου 1868, Μασσαλία - 2 Δεκεμβρίου 1918, Παρίσι) ήταν Γάλλος συγγραφέας, θεατρικός συγγραφέας, ποιητής και δοκιμιογράφος.

Έγραψε ένα από τα πιο γνωστά έργα του γαλλικού θεάτρου, το Συρανό ντε Μπερζεράκ . Το έργο του χαρακτηρίζεται από την επιρροή του Βίκτωρος Ουγκώ και του Τεοντόρ ντε Μπανβίλ .«της οποίας είναι ο πιο δημοφιλής αλλά και ο πιο αμφιλεγόμενος κληρονόμος». [13] .

Σύζυγός του ήταν η ποιήτρια Ροζμόντ Ζεράρ (Rosemonde Gérard) και γιός του ο βιολόγος και ακαδημαϊκός Ζαν Ροστάν (Jean Rostand).

Βιογραφία

Ο Edmond Eugène Joseph Alexis Rostand γεννήθηκε την 1η Απριλίου 1868 στη Μασσαλία, στην οδό Monteaux 14 (σημερινή rue Edmond-Rostand). Γόνος αστικής οικογένειας εμπόρων και τραπεζιτών, ήταν γιος του οικονομολόγου Eugène Rostand και της Angèle Gayet (κόρη πλούσιου βιομηχάνου χημικών) [14], και δισέγγονος του Alexis-Joseph Rostand, δημάρχου της Μασσαλίας [15].

Το 1880, Το 1880, ο πατέρας του πήγε όλη την οικογένεια - τον Εντμόντ, τη μητέρα του και τα δύο ξαδέλφια του - στη λουτρόπολη Μπανιέρ-ντε-Λυσόν. Αρχικά έμειναν στο "Chalet Spont", στη συνέχεια στη "Villa Devalz", ενώ αργότερα στη "Villa Julia" κοντά στο καζίνο. [16] . Ο Εντμόν Ροστάν πέρασε περισσότερα από είκοσι δύο καλοκαίρια στο Bagnères-de-Luchon, τα οποία ενέπνευσαν τα πρώτα του έργα. Έγραψε εκεί ένα θεατρικό έργο το 1888, το Le Gant rouge, και κυρίως έναν τόμο ποίησης το 1890, το Les Musardises. Σε αυτό το τουριστικό θέρετρο ο Ροστάν έγινε φίλος με έναν άνθρωπο των γραμμάτων από το Luchon, τον Henry de Gorsse, του οποίου μοιραζόταν το πάθος του για τη λογοτεχνία.

Από την ηλικία των 10 έως των 17 ετών σπούδασε στο Lycée Thiers της Μασσαλίας. Εκεί κέρδισε πολλά βραβεία και διακρίσεις, ιδίως στην έκθεση, την ιστορία και τα λατινικά. Πήγε στο Παρίσι το 1884 για να ολοκληρώσει την εκπαίδευσή του στο Collège Stanislas για δύο χρόνια. Έγραψε ένα ανέκδοτο θεατρικό έργο, Les Petites manies, και ένα πεζό, το Mon La Bruyère. Όταν πήρε το baccalauréat, ο πατέρας του τον καθοδήγησε προς τη νομική σχολή γιατί ήθελε ο γιός του να γίνει διπλωμάτης. Πέρασε το πτυχίο του, στη συνέχεια μπήκε στο δικηγορικό σώμα χωρίς να ασκήσει το επάγγελμα, πριν αποφασίσει να αφοσιωθεί στην ποίηση. [17] .

Το 1887 παρουσίασε στην Ακαδημία της Μασσαλίας ένα δοκίμιο με θέμα « δύο μυθιστοριογράφοι από την Προβηγκία », τον Ονορέ ντ'Υρφέ και τον Εμίλ Ζολά, και κέρδισε το βραβείο Maréchal de Villars [18] .

Την 1η Απριλίου 1888, μαζί με τον φίλο του Maurice Froyez, έναν παριζιάνο δημοσιογράφο, ίδρυσε τη «Λέσχη των ιθαγενών της πρώτης Απριλίου», το καταστατικό της οποίας όριζε ότι τα μέλη της θα απολάμβαναν ισόβια το προνόμιο της ελεύθερης εισόδου σε όλα τα δημόσια ιδρύματα, όπερες, θέατρα, ιπποδρομίες και οίκους ανοχής, να μπορούν να γελούν στις κηδείες για να τις κάνουν λιγότερο σκοτεινές, να απολαμβάνουν την προστασία του αρχηγού του κράτους όταν γεννιούνται και, επιπλέον, να τους παραχωρείται ένα επίσημο διαμέρισμα σε ένα από τα εθνικά ανάκτορα, μια κατοικία εξοπλισμένη με όλες τις επιθυμητές ανέσεις και ένα νεαρό, φιλόξενο και ευγενικό οικιακό προσωπικό.

Τον Αύγουστο του 1888, αυτή τη φορά με τον φίλο του Froyez, πήγε στον ιππόδρομο Moustajon και στόλισαν και οι δύο το πλήρωμά τους με άφθονα αγριολούλουδα. Προκάλεσαν αίσθηση μπροστά σε ένα μοδάτο κατάστημα, το καφέ Arnative, και αυτοσχεδίασαν με τους φίλους τους έναν χαρούμενο αγώνα λουλουδιών στη βεράντα. Έτσι το πρώτο «Floral corso», ή Μάχη των λουλουδιών, στο Bagnères-de-Luchon, που έγινε Φεστιβάλ Λουλουδιών, την τελευταία Κυριακή του Αυγούστου. Στον νικητή δόθηκε ένα βραβείο.

Στο τρένο για το Montréjeau, ο πατέρας του συναντά τη Madame Lee και την κόρη της Rosemonde Gérard (επίσης ποιήτρια, της οποίας νονός ήταν ο Leconte de Lisle και δάσκαλός της ο Αλέξανδρος Δουμάς υιός) και τους προσκαλεί να πιουν τσάι στη βίλα Julia. Στις [15] 8 Απριλίου 1890, ο Edmond παντρεύτηκε τη Rosemonde στην εκκλησία Saint-Augustin στο Παρίσι.

Η Rosemonde και ο Edmond Rostand θα αποκτήσουν δύο γιους: τον Maurice, το 1891 και τον Jean το 1894 . Ο Έντμοντ άφησε τη Ρόουζμοντ το 1915 για την τελευταία του αγάπη, την ηθοποιό Μαίρη Μαρκέτ.

Ο Εντμόν σημείωσε τις πρώτες του επιτυχίες το 1894 με το Les Romanesques, ένα έργο σε στίχους που παρουσιάστηκε στην Comédie-Française και το 1897 με το La Samaritaine, αλλά στο μέλλον θα θυμούνταν κυρίως τον Συρανό ντε Μπερζεράκ, που το κοινό υποδέχθηκε θριαμβευτικά ήδη από την πρεμιέρα του το 1897, όταν ήταν μόλις 29 ετών. Το 1900, γνώρισε άλλη μια επιτυχία με το L'Aiglon. Μετά την πρώτη παράσταση αυτού του έργου ανάρρωσε άσχημα από πλευρίτιδα και λίγους μήνες αργότερα πήγε στο Cambo-les-Bains για να αναρρώσει. Γοητευμένος από την περιοχή, αγόρασε οικόπεδο στο οποίο έχτισε την κατοικία του, τη Villa Arnaga. Τη δεκαετία του 1910, συνεισέφερε στο La Bonne chanson, ένα λογοτεχνικό και μουσικό περιοδικό για το σπίτι, το οποίο διηύθυνε ο Théodore Botrel[19][20].

Για αρκετά χρόνια, εργάστηκε κατά περιόδους στο έργο Chantecler, το οποίο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στις 7 Φεβρουαρίου 1910. Μετά τη σχετική έλλειψη κριτικής επιτυχίας, ο Ροστάν δεν ανέβασε ποτέ άλλο έργο. Από το 1914 και μετά, ασχολήθηκε έντονα με την υποστήριξη των Γάλλων στρατιωτών.

Πέθανε στις 2 Δεκεμβρίου 1918 στο Παρίσι, στη διεύθυνση avenue de La Bourdonnais 4, από ισπανική γρίπη, την οποία πιθανώς κόλλησε κατά τη διάρκεια των προβών για την αναβίωση του L'Aiglon.

Είναι θαμμένος στο νεκροταφείο Saint-Pierre στη Μασσαλία, την πατρίδα του. Ο τάφος του, που εγκαταλείφθηκε από τη δεκαετία του 1920, αποκαταστάθηκε πλήρως από τον Thomas Sertillanges, πρόεδρο του Φεστιβάλ Edmond Rostand το 2017.

Έργα

Εργογραφία (χρονολογικά)
Année Œuvre Είδος Χρόνος δημιουργίας Αρχική έκδοση Texte
1887 Deux romanciers de Provence, Honoré d'Urfé, Émile Zola, le roman sentimental et le roman naturaliste εργασία Μασαλία, Imprimerie du Journal de Marseille, 1888 κείμενο on line
1888 Le Gant rouge Vaudeville, με τον Henri Lee 1888 Παρίσι, Éditions Nicolas Malais, 2009
1890 Les Musardises ποίηση 1890
  1. Παρίσι, A. Lemerre, 1890
  2. Νέα έκδοση 1887-1893. Παρίσι, Fasquelle, 1911
1890 Ode à la musique ποίηση Νοέμβριος1890 (ιδιωτική, για τα εγκαίνια του σπιτιού του Jules « Tergis » Griset) ; 23 Μαρτίου 1891 Théâtre du Châtelet. Μουσική του Εμμανυέλ Σαμπριέ.
1890 Les Deux Pierrots ou le Souper blanc έργο (δεν έγινε δεκτό από την Comédie-Française) 1890
1894 Les Romanesques κωμωδία Δημιουργήθηκε στις 21 Μαΐου 1894 στην Comédie-Française, βραβευμένη από την Académie française Παρίσι, Charpentier et Fasquelle, 1894 κείμενο στη γαλλική Βικιθήκη
1895 La Princesse lointaine έργο σε 4 πράξεις, έμμετρο 1895
  1. Παρίσι, Charpentier et Fasquelle, 1895
  2. δεύτερη έκδοση. Παρίσι, L'Illustration, 1929
 κείμενο στη γαλλική Βικιθήκη
1895 La Maison des Amants έργο, έμμετρο (ημιτελές) έργο προοριζόμενο για την Comédie-Française (Mounet-Sully, Bartet, Le Bargy, Féraudy, Leloir, Moreno…) Μπιαρίτς, Atlantica, 2018
1897 Pour la Grèce ποίηση Παρίσι, Fasquelle, 1897 κείμενο στη γαλλική Βικιθήκη
1897 La Samaritaine ευαγγέλιο σε τρία τμήματα, έμμετρο έργο, 14 Απριλίου 1897 για την Σάρα Μπερνάρ στο Théâtre de la Renaissance Παρίσι, Fasquelle, 1897 κείμενο on line
1897 Συρανό ντε Μπερζεράκ ηρωική κωμωδία σε 5 πράξεις, έμμετρο (αλεξανδρινοί στίχοι) έργο, 28 Δεκεμβρίου 1897 για το Coquelin aîné Παρίσι, Fasquelle, 1898 Texte sur Wikisource
1900 L'Aiglon δράμα σε 6 πράξεις έργο, 15 Μαρτίου 1900 για την Σάρα Μπερνάρ Παρίσι, Fasquelle, 1900 κείμενο on line
1902 Un soir à Hernani ποίηση, προς τιμήν του Βίκτωρος Ουγκώ στο παλίσιο της εκατονταετηρίδας από τη γέννησή του Παρίσι, Fasquelle, 1902 κείμενο on line
1903 Discours de Réception à l'Académie française le 4 juin 1903 εργασία Παρίσι, Fasquelle, 1903 κείμενο on-line
1908 Le Bois sacré παντομίμα Παρίσι, L'Illustration[21], 1908
1910 Chantecler έργο έργο, 7 Φεβρουαρίου 1910 για τον Lucien Guitry Παρίσι, L'Illustration, 1910 κείμενο στη γαλλική Βικιθήκη
1911 La Dernière Nuit de Don Juan έργο έργο του 1921, τρία χρόνια μετά το θάνατο του συγγραφέα Παρίσι, L'Illustration, 1921
1915 Le Vol de la Marseillaise ποίηση, για τον πόλεμο Παρίσι, Fasquelle, 1919
Le Cantique de l'aile ποίηση Παρίσι, Fasquelle, 1922
Faust de Goethe προσαρμογή και μετάφραση έκδοση από τον Philippe Bulinge, από το χειρόγραφο.

Παρίσι, Éditions Théâtrales, 2007

Διακρίσεις

Παραπομπές

  1. ↑ 1,0 1,1 «Edmond Eugène Joseph Alexis Rostand». (Γαλλικά) Βάση δεδομένων Léonore. Υπουργείο Πολιτισμού της Γαλλίας. LH//2386/12.
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 «Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Edmond-Rostand. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  3. ↑ 3,0 3,1 (Αγγλικά) SNAC. w6zw25zv. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
  4. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
  5. ↑ 5,0 5,1 5,2 «Большая советская энциклопедия» (Ρωσικά) Η Μεγάλη Ρωσική Εγκυκλοπαίδεια. Μόσχα. 1969. Ανακτήθηκε στις 28  Σεπτεμβρίου 2015.
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 Ιστορικό Αρχείο Ρικόρντι. 524. Ανακτήθηκε στις 3  Δεκεμβρίου 2020.
  7. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11922688n. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  8. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 31  Δεκεμβρίου 2014.
  9. ↑ LIBRIS. Εθνική Βιβλιοθήκη της Σουηδίας. 2  Οκτωβρίου 2012. zw9cd4nh4g72hbf. Ανακτήθηκε στις 24  Αυγούστου 2018.
  10. ↑ Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. data.bnf.fr/ark:/12148/cb11922688n. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
  11. ↑ 11,0 11,1 The Fine Art Archive. cs.isabart.org/person/66280. Ανακτήθηκε στις 1  Απριλίου 2021.
  12. ↑ «Library of the World's Best Literature». Library of the World's Best Literature. 1897.
  13. ↑ Bertrand Degott (2015). «Le comique en vers chez Rostand : le sous-rire du lecteur». Études françaises 51 (3): 77-97. https://doi.org/10.7202/1034132ar. 
  14. ↑ Julien Dieudonné, Aurélie de Cacqueray, Myriam Provence, Sophie Condat (1999). Familles d'écrivains. Archives & culture. σελ. 192. CS1 maint: Πολλαπλές ονομασίες: authors list (link) .
  15. ↑ 15,0 15,1 Émile Ripert (1968). Edmond Rostand. Hachette. σελ. 43. 
  16. ↑ Pierre Espil (1998). Edmond Rostand, une vie. Éditions du Mondarrain. σελ. 29. .
  17. ↑ Pierre Espil (1998). Edmond Rostand, une vie. Éditions du Mondarrain. σελ. 27. .
  18. ↑ Jean-Baptiste Manuel (2003). Edmond Rostand. Atlantica. σελ. 43. .
  19. ↑ Universalis, Encyclopædia. «CYRANO DE BERGERAC». Encyclopædia Universalis (στα Γαλλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2020. 
  20. ↑ «Cyrano de Bergerac | play by Rostand». Encyclopedia Britannica (στα Αγγλικά). Ανακτήθηκε στις 7 Οκτωβρίου 2020. 
  21. ↑ «Le bois sacré». L'Illustration: 7-12. décembre 1908. https://commons.wikimedia.org/wiki/Category:L%27Illustration_-_No%C3%ABl_1908. .
  22. ↑ «Σημείωση LH/2386/12». Base Léonore, Γαλλικό Υπουργείο Πολιτισμού. .

Βιβλιογραφία

  • Jehan Rictus, Un « Bluff » littéraire : le Cas Edmond Rostand, Paris, Sevin & Rey, 1903.
  • Jean Suberville, Edmond Rostand : son théâtre, son œuvre posthume, Paris, Étienne Chiron (Πρότυπο:2e éd.), 1921.
  • André Lautier, Fernand Keller et Henry Marx, Edmond Rostand, La Nouvelle Revue Critique, 1924.
  • Martin Jacob Premsela, Edmond Rostand, Amsterdam, Groningen, 1933.
  • Émile Ripert, Edmond Rostand : sa vie et son œuvre, Paris, Hachette, 1968.
  • André Triaud, Edmond Rostand et Arnaga, association des Amis d'Arnaga, 1968.
  • Marcel Migeo, Les Rostand, Stock, 1973.
  • Bernard Plasse, La Dramaturgie d'Edmond Rostand, thèse de doctorat, 1974.
  • Henri Pac, Luchon et son passé, Privat, 1984 (ISBN 2-7089-2385-4).
  • André Triaud, Les Rostand en images, association des Amis d'Arnaga, 1985.
  • Marc Andry, Edmond Rostand, le panache et la gloire, Plon, 1986.
  • Caroline de Margerie, Edmond Rostand ou le Baiser de la Gloire, Éditions Grasset, 1997.
  • Olivier Goetz, Le Chant du Coq, Chantecler d'Edmond Rostand, un événement spectaculaire de la Belle Époque, thèse de doctorat inédite soutenue le 15 décembre 1997 à l'Université de Metz.
  • Olivier Goetz, Chantecler d’Edmond Rostand, l'Animal hors d’usage, in Bêtes de Scène, publication du laboratoire Théâtre, Langages et Sociétés, Gap, Paris, Éditions Ophrys, 2002.
  • Jean-Baptiste Manuel, Edmond Rostand, écrivain imaginaire, Séguier, 2003 (essai bio/bibliographique)
  • Jacques Lorcey, Edmond Rostand - Tome 1 : Cyrano et l'Aiglon (1868-1900) - Tome 2 : Cambo - Arnaga - Chantecler (1900-1918) - Tome 3 : La Nuit et la lumière (1918-2004), Paris, Éditions Séguier, coll. Empreinte, 2004 (ISBN 2-84049-378-0), (ISBN 2-84049-384-5), (ISBN 2-84049-385-3) Coffret 3 tomes : (ISBN 2-84049-382-9)
  • Edmond Rostand : renaissance d'une œuvre, Actes du colloque international des Πρότυπο:1er et 2 juin 2006, textes réunis par Guy Lavorel et Philippe Bulinge, Lyon, Cedic, 2007.
  • Olivier Goetz, Séductions aviaires, la question de la sexualité dans Chantecler d’Edmond Rostand, Revue d’Histoire du Théâtre, Paris, 2009 – 4 (octobre-décembre), σ. 291-304.
  • Michel Forrier, Chantecler, un rêve d'Edmond Rostand, éditions de Gascogne, Orthez, 2010 (ISBN 2-914444-68-0).
  • Olivier Goetz, Relever le gant, in Edmond Rostand, Le Gant Rouge et Lettres à sa fiancée, Éditions Nicolas Malais, 2010 (ISBN 978-2-9526782-6-1).
  • Collectif, Histoires littéraires no 38, 2010 ; O. Goetz : Le Rêve de Rostand, B. Degott, A. Vuillemin : Le Coq et son Verger, H. Laplace-Claverie: Chantecler au miroir de L'Oiseau bleu, M. Culot : Arnaga, un Versailles basque, L. Bourau-Glisia : Les Adaptations de Cyrano de Bergerac en musique, B. Degott, A. Vuillemin : Poèmes de guerre, O. Barrot : Qu'est-ce que le cinéma a retenu de Rostand ?
  • Michel Forrier, Le Costume du petit Jacques, conte d'Edmond Rostand, éditions Gascogne, Orthez, 2011 (ISBN 978-291444487-3).
  • Michel Forrier, Edmond Rostand dans la Grande Guerre 1914-1918, éditions Gascogne, Orthez, 2014 (ISBN 978-2-36666-037-1).
  • Paul Faure, Vingt ans d'intimité avec Edmond Rostand, éditions Atlantica, Biarritz, 2016 (ISBN 978-2758804048).
  • Michel Forrier Edmond Rostand 1868-1918, éditions Gascogne, Orthez, 2018 (ISBN 9-782366-661118)
  • Olivier Goetz, Edmond Rostand, La Maison des Amants, une pièce inachevée, Livre en trois actes (1. Retranscription du manuscrit d'Edmond Rostand, 2. Fac-Simile, 3. Exquise esquisse - commentaire), Biarritz, Atlantica, 2018 (ISBN 978-2-7588-0552-6).
  • Thomas Sertillanges, Edmond Rostand, les couleurs du panache, 580 pages, 500 illustrations. Atlantica 2020, (ISBN 9782758805687).
  • Thomas Sertillanges, À la recherche du buste perdu d'Edmond Rostand", 160 pages, 90 illustrations, Éditions Le Sémaphore, 2022 (ISBN 978-235226-0707).
  • Thomas Sertillanges, Et Edmond devint Rostand, réédition revue et augmentée du texte seul de Edmond Rostand, les couleurs du panache. Éditions Boleine, 2024 (ISBN 978-2-49008-155-4).

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Strategi Solo vs Squad di Free Fire: Cara Menang Mudah!