PROFILBARU.COM

Η δισκέτα είναι ένα φορητό μέσο αποθήκευσης δεδομένων που αποτελείται από ένα κυκλικό δίσκο, φτιαγμένο από μαγνητικό υλικό που βρίσκεται μέσα σε μια τετράγωνη πλαστική θήκη.^[1] Τη δισκέτα μπορεί να διαβαστεί ή να υποστεί εγγραφή με την χρήση ενός οδηγού δισκέτας (floppy disk drive). Η δισκέτα ως μέσο αποθήκευσης δεδομένων έχει πλέον εγκαταλειφθεί πλήρως και έχει αντικατασταθεί από τα οπτικά μέσα (CD, DVD, USB και άλλα). Οι δισκέτες είναι μαγνητικοί δίσκοι (όπως και ο σκληρός δίσκος), με πολύ μικρότερη χωρητικότητα (μέχρι 1,5 Megabytes) αλλά με την δυνατότητα να μεταφέρονται από έναν Η/Υ σε άλλο. Υπάρχουν δυο είδη δισκετών (και κατά συνέπεια και οδηγών δισκετών), που διαφέρουν ως προς τη διάμετρό τους: οι δισκέτες διαμέτρου 3,5 ιντσών και οι δισκέτες διαμέτρου 5 1/4 ιντσών. Σε κάθε μια από αυτές τις κατηγορίες δισκετών εντοπίζονται από δυο υποκατηγορίες, οι οποίες διαφέρουν ως προς τη χωρητικότητά τους. Έτσι απαντώνται δισκέτες διαμέτρου 3,5" με χωρητικότητες 720 Kilobytes και 1,44 Megabytes και δισκέτες διαμέτρου 5 1/4 ιντσών με χωρητικότητες 360 Kilobytes και 1,2 Megabytes. Οι δισκέτες υψηλής χωρητικότητας ονομάζονται δισκέτες High Density (υψηλής πυκνότητας) και φέρουν συνήθως την ένδειξη HD στη συσκευασία τους. Ένας μηχανισμός δισκέτας μπορεί να διαβάζει και να γράφει δεδομένα και στις δυο υποκατηγορίες δισκετών που αντιστοιχούν στη διάμετρό του.

Ιστορία

Η δισκέτα κατασκευάστηκε από την αμερικάνικη εταιρεία IBM το 1971^[2], και ήταν διαστάσεων 8 ιντσών με δικαίωμα ανάγνωσης (όχι εγγραφής) και ο αποθηκευτικός της χώρος ήταν της τάξης των 80ΚΒ. Στα επόμενα χρόνια η IBM και εταιρείες όπως οι Memorex, Shugart Associates και Burroughs Corporation προσπάθησαν να φτιάξουν μια πιο καλή έκδοση της δισκέτας. Το 1976 η Shugart Associates κατασκεύασε την πρώτη FDD των 5¼ ιντσών, πρότυπο που ακολούθησαν περισσότερες από 10 εταιρείες. Το 1984 η IBM έφερε στην αγορά την πρώτη δισκέτα διπλής όψης χωρητικότητας 1.2 Megabyte, η οποία ωστόσο δεν είχε μεγάλη απήχηση. Δύο χρόνια αργότερα η IBM κυκλοφόρησε μια δισκέτα 3.5 ιντσών και 720KB χωρητικότητα για τους φορητούς υπολογιστές. Μετά από λίγο καιρό κυκλοφόρησαν από την ίδια εταιρεία η δισκέτα χωρητικότητας 1,44ΜΒ η οποία και χρησιμοποιήθηκε ευρέως. Συνέχισε λίγα χρόνια αργότερα, το 1988, με μία καινούργια δισκέτα χωρητικότητας 2,88 ΜΒ η οποία τελικά ήταν μεγάλη εμπορική αποτυχία.

Η δισκέτα των 1,44ΜΒ καθιερώθηκε γιατί εκτός από το μικρότερο μέγεθος, σε σχέση με τις 5¼, προσέφεραν μεγαλύτερη αντοχή σε παράγοντες όπως η σκόνη, η υγρασία, οι γρατσουνιές, θερμοκρασία κτλ. Τέλος και άλλες εταιρείες στη συνέχεια προσπάθησαν να βγάλουν μια καλύτερη έκδοση της δισκέτας όμως για διαφόρους λόγους δεν πέτυχαν εμπορικά. Μερικά παραδείγματα είναι η δισκέτα της Insite Peripherals, το 1991, με το όνομα Floptical και χωρητικότητα 21 MB, η δισκέτα SuperDisk από τις εταιρείες Matsushita (Panasonic) και Imation, χωρητικότητας 120 MB και ένα χρόνο αργότερο, το 1997, η Sony παρουσίασε την HiFD χωρητικότητας 150ΜΒ.

Τη δεκαετία του 2000, και ειδικά με την είσοδο άλλων αποθηκευτικών μέσων όπως το CD, η χρήση της δισκέτας άρχισε να μειώνεται δραματικά. Με τα χρόνια πολλές εταιρείες σταμάτησαν την παραγωγή κάτι που έκανε τελικά και η Sony το 2011, η μεγαλύτερη εταιρεία σε παραγωγή δισκέτας, και οδήγησε και πρακτικά στον «θάνατό» της^[3].

Γενικά

Η δισκέτα 3,5" είναι ένας λεπτός εύκαμπτος δίσκος μέσα σε μία προστατευτική θήκη. Έχει διαστάσεις 3,5" x 3,7" (90mm x 94mm) και αποτελείται από τα παρακάτω μέρη:

Μαγνητικός δίσκος: Κυκλικός δίσκος που έχει πάχος 80μm και διαθέτει επίστρωση μαγνητικού υλικού από οξείδια σιδήρου.
Συρόμενο Μεταλλικό κάλυμμα: Συρόμενο κάλυμμα που ανοίγει ο οδηγός της δισκέτας για να έχει πρόσβαση στο μαγνητικό δίσκο της και προστατεύει τον δίσκο όταν αυτή δεν χρησιμοποιείται.
Οπή προστασίας από εγγραφή: Οπή που -ανάλογα με την θέση της- επιτρέπει ή αποτρέπει την εγγραφή της δισκέτας.
Άξονας Οδήγησης: Σημείο όπου μπαίνει ο άξονας περιστροφής του οδηγού.
Προστατευτική Θήκη: Πλαστική τετράγωνη θήκη όπου προφυλάσσεται ο μαγνητικός δίσκος