Ο Γιώργος Θ. Μαυρογορδάτος (Αθήνα, 1945) είναι Έλληνας πανεπιστημιακός, πολιτικός επιστήμονας και ιστορικός, ο οποίος δίδαξε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και σε ξένα πανεπιστήμια.[1]
Γεννήθηκε στην Αθήνα και είναι γιος του Θεμιστοκλή Ι. Μαυρογορδάτου, τακτικού καθηγητή της Οδοντιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών.[2]
Σπουδές και σταδιοδρομία
Αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών το 1963. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και έλαβε πτυχίο Πολιτικών και Οικονομικών Επιστημών το 1967, καθώς και πτυχίο Νομικής το 1969.[3][2] Ήταν ένας από τους τότε ηγέτες του φοιτητικού κινήματος, ως στέλεχος της ΕΔΗΝ και χρημάτισε αντιπρόεδρος Διεθνών Σχέσεων της Εθνικής Φοιτητικής Ένωσης Ελλάδας. Όταν το 1970 του χορηγήθηκε διαβατήριο και υποτροφία του ιδρύματος Fulbright, ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Πολιτικής Επιστήμης στις ΗΠΑ και το 1979 αναγορεύθηκε διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ.[4]
Μετά την πτώση της δικτατορίας, υπήρξε ενεργό μέλος της Ομάδας Επιστημόνων για ένα Δημοκρατικό Σύνταγμα και επιμελήθηκε τη δημοσίευση των προτάσεών της. Στη συνέχεια, ήταν σύμβουλος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης κατά τη συζήτηση του Συντάγματος το 1975. Μετά την οριστική επιστροφή του στην Ελλάδα, διορίστηκε ειδικός επιστήμων στο τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης της Σχολής Νομικών, Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1982 εισηγήθηκε τη συγκρότηση της Επιστημονικής Υπηρεσίας της Βουλής, μετά από πρόσκληση του τότε Προέδρου της. Το 1985 εξελέγη επίκουρος καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης με γνωστικό αντικείμενο την ιστορία της πολιτικής ζωής, τη συγκριτική πολιτική και την πολιτική κοινωνιολογία, το 1989 αναπληρωτής καθηγητής και το 1997 τακτικός καθηγητής, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι και το 2012, οπότε και συνταξιοδοτήθηκε.
Έχει υπάρξει, επίσης, επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϋ, στο Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς στη Μπολόνια, στο Πανεπιστήμιο Ταφτς της Βοστώνης και στο Πανεπιστήμιο του Σάλτσμπουργκ.[3] Διετέλεσε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Έρευνας και Τεχνολογίας (2005-2008).
Έχει συγγράψει αρκετά βιβλία, κυρίως ιστορικού χαρακτήρα, για σημαντικά γεγονότα της νεότερης ιστορίας της Ελλάδας.[5][6]
Αναγνώριση και διακρίσεις
Το διδακτορικό του έγινε βιβλίο με τίτλο Stillborn Republic: Social Coalitions and Party Strategies in Greece, 1922-1936 που τιμήθηκε με το βραβείο Woodrow Wilson Foundation Award,[7] ανώτατη διάκριση της Αμερικανικής Εταιρείας Πολιτικής Επιστήμης και θεωρείται βασικό εργαλείο για την μελέτη της εποχής εκείνης.[8][3][9]
Έχει πραγματοποιήσει πολλές δημόσιες παρεμβάσεις και το έργο του[10] έχει αναγνωρισθεί και δημοσιευτεί σε πολλά ελληνικά ΜΜΕ. Ως ιστορικός, υποστήριξε δημόσια την άποψη ότι «μόνον η Αρχαία Μακεδονία είναι μια και ελληνική, τα άλλα είναι βλακείες».[11][12]
Συγγραφικό έργο
- Μελέτες και κείμενα για την περίοδο 1909-1940 (εκδόσεις Α. Σάκκουλας, 1982)
- Stillborn Republic: Social Coalitions and Party Strategies in Greece, 1922-1936 (University of California Press, 1983)
- Rise of the Green Sun: The Greek Election of 1981 (King's College, Λονδίνο 1983)
- Μεταξύ Πιτυοκάμπτη και Προκρούστη: Οι επαγγελματικές οργανώσεις στη σημερινή Ελλάδα (εκδόσεις Οδυσσέας, 1988)
- Με το σπασμένο χέρι του Κοραή, εκδόσεις Οδυσσέας, 1991
- Εθνικός Διχασμός και μαζική οργάνωση: 1. Οι Επίστρατοι του 1916 (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1996)
- Ομάδες πίεσης και Δημοκρατία (εκδόσεις Πατάκη, 2001)
- 1915: Ο Εθνικός Διχασμός (εκδόσεις Πατάκη, 2015)
- Μετά το 1922: Η παράταση του Διχασμού (εκδόσεις Πατάκη, 2017)
- Τα γράμματα στην Πάολα - Τι μας λένε για τον Κωνσταντίνο Α' (εκδόσεις Πατάκη, 2018)
- Αναμνήσεις ενός μολυβένιου στρατιώτη (εκδόσεις Πατάκη, 2019)
- Εθνική ολοκλήρωση και διχόνοια: Η ελληνική περίπτωση (εκδόσεις Πατάκη, 2020)
Podcast
- Διορθωτικά μαθήματα Ιστορίας[13] (2021)
Παραπομπές
