Το Γαναδιό βρίσκεται στις βόρειες πλαγιές του Σμόλικα σε υψόμετρο 890 μέτρα,[3] 23 χλμ. βόρεια από την Κόνιτσα, στον παλαιό δρόμο Ιωαννίνων-Κοζάνης. Γειτνιάζει προς το νότο με τη Μόλιστα και προς βορρά με την Πουρνιά. Το χωριό κατοικείται το χειμώνα από ελάχιστους κατοίκους ενώ το καλοκαίρι ο πληθυσμός του αυξάνεται, κυρίως από συνταξιούχους. Χαρακτηρίζεται από ιδιαίτερο αρχιτεκτονικό πλούτο και αξιόλογα αρχοντικά. Η ενοριακή εκκλησία του Γανναδιού είναι οι Άγιοι Ταξιάρχες (Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν).[4] Το πανηγύρι του χωριού πραγματοποιείται κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου με παραδοσιακά όργανα, συνήθως από την ευρύτερη περιοχή της Κόνιτσας.
Το Σχολαρχείο στην είσοδο του χωριού. Κτίστηκε με δαπάνες Σπυρίδωνος Ξυνού
Πολλοί Γανναδιώτες υπήρξαν μετανάστες παλαιότερα κυρίως στο Βουκουρέστι της Ρουμανίας, όπου έκαναν σημαντικές περιουσίες. Από τα χρήματα αυτά το Γανναδιό ωφελήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τις δωρεές και τα κληροδοτήματα που σύστησαν οι εύποροι αυτοί Γανναδιώτες, με σημαντικότερο εξ αυτών τον Σπυρίδωνα Ξυνό, με δαπάνες του οποίου κτίστηκε ο Ναός των Αγίων Ταξιαρχών του Γανναδιού και το Παρθεναγωγείο. Το Σχολαρχείο (που φιλοξενούσε και μόρφωνε μαθητές από την ευρύτερη περιοχή) ή "Σπυριδώνειος Σχολή" έχει χαρακτηριστεί με το Δ-325 α/ 04.05.1988 του τότε Υ.ΠΕ.ΧΩ.Δ.Ε. ως διατηρητέο κτίριο.[5]
Η περίκλειστη και σπάνια αρχιτεκτονική των σπιτιών και δημοσίων κτιρίων του Γανναδιού είναι αρκούντως εντυπωσιακή. Το χωριό έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός από το 1979 και έχει διατηρήσει σχεδόν ανέπαφο τον αρχιτεκτονικό του πλούτο.[2]
Διοικητικά - πληθυσμιακά στοιχεία
Ως οικισμός αναφέρεται, μετά την ενσωμάτωση της Ηπείρου στην Ελλάδα, το 1919 με το ΦΕΚ 184Α - 19/08/1919 να προσαρτάται στην τότε κοινότητα Μολίστης και το 1920 με το ΦΕΚ 111Α - 19/05/1920 να ορίζεται έδρα της ομώνυμης νεοϊδρυθείσας κοινότητας.[6] Σύμφωνα με το σχέδιο Καλλικράτης και την τροποποίηση Κλεισθένης Ι, αποτελεί την κοινότητα Γαναδιού[7] που υπάγεται στη δημοτική ενότητα Κόνιτσας του Δήμου Κόνιτσας και σύμφωνα με την απογραφή του 2011 έχει πληθυσμό 32 κατοίκους.[8]
Οι απογραφές πραγματικού πληθυσμού (de facto) μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο είναι:
