Ο Στοράρο γεννήθηκε στη Ρώμη και ήταν γιος ενός μηχανικού προβολής σε κινηματογραφική αίθουσα της «Lux Film». Ο Βιττόριο άρχισε να μαθαίνει φωτογραφία σε ηλικία 11 ετών και συνέχισε με σπουδές στην εθνική ιταλική σχολή κινηματογράφου, το Πειραματικό Κέντρο Κινηματογράφου, σε ηλικία 18 ετών.[13]
Σταδιοδρομία
Η φιλοσοφία που ανέπτυξε ο Στοράρο άντλησε την έμπνευσή της από το βιβλίο Θεωρία των χρωμάτων (Zur Farbenlehre) του Γιόχαν Βόλφγκανγκ Γκαίτε, και εστιάζει στα ψυχολογικά αποτελέσματα που έχουν διαφορετικά χρώματα και στον τρόπο με τον οποίο τα χρώματα επηρεάζουν την αντίληψη που έχουμε για διάφορες καταστάσεις.[14]
Ο σκηνοθέτης με τον οποίο ο Στοράρο είχε τη μακρότερη συνεργασία ήταν ο συμπατριώτης του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Αυτή η συνεργασία άρχισε με την ταινία Κονφορμίστας (1970), που είχε θέμα τη συμπόρευση με τον φασισμό και έχει περιγραφεί ως «οπτικό αριστούργημα».[15] Το ίδιο έτος κινηματογράφησε Το Πουλί με τα Κρυσταλλένια Φτερά, την πρώτη ταινία του σκηνοθέτη Ντάριο Αρτζέντο και ορόσημο στην ιστορία των ταινιών «giallo».[16]
Η πρώτη αμερικανική ταινία την οποία ανέλαβε ο Στοράρο ήταν η Αποκάλυψη, Τώρα! (1979). Ο σκηνοθέτης της, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα, του έδωσε πλήρη ελευθερία ως προς την εικαστική πλευρά της.[17] Αυτό κατέστησε ακόμα σημαντικότερο για τον φωτογράφο το γεγονός ότι τιμήθηκε για το έργο αυτό με το πρώτο του Βραβείο «Όσκαρ».[18]
Με τον Γουόρεν Μπίτι ο Στοράρο συνεργάσθηκε για πρώτη φορά στην ταινία Οι κόκκινοι (1981) και πήρε έτσι το δεύτερο «Όσκαρ» του.[19]
Μετά και από την ταινία φαντασίας Ο Λύκος και το Γεράκι (1985) του Ρίτσαρντ Ντόνερ, ο Στοράρο επέστρεψε στη συνεργασία με τον Μπερτολούτσι με την επική ταινία Ο τελευταίος αυτοκράτορας (1987), που του εξασφάλισε και τρίτο Βραβείο Όσκαρ.[19] Τρία χρόνια αργότερα πήρε μια υποψηφιότητα για Όσκαρ, αλλά δεν το κέρδισε, για την ταινία του Μπίτι Ντικ Τρέισυ.[20]
Το 2002 ο Στοράρο ολοκλήρωσε το πρώτο βιβλίο μιας σειράς, που επιχειρούν να διατυπώσουν τη φιλοσοφία του για τη φωτογραφία.[21]
Το 2005, το 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έκανε ένα αφιέρωμα στον Στοράρο, στο πλαίσιο του οποίου προβλήθηκαν οι ταινίες 1900 , Άγκαθα, Αποκάλυψη τώρα: Redux, Τόσκα, Bulworth, Γκόγια και Μίρκα. [22]
Ο Στοράρο κινηματογράφησε επίσης μια συμπαραγωγή του BBC και της RAI, τον Ριγκολέττο του Βέρντι μέσα σε δύο νύχτες, στις 4 και 5 Σεπτεμβρίου 2010.[23]
Το Café Society (2016) του Γούντι Άλεν υπήρξε η πρώτη ταινία που ο Στοράρο κινηματογράφησε με ψηφιακή κάμερα.[24]
Το 2017 ο Στοράρο τιμήθηκε με το Βραβείο Τζωρτζ Ήστμαν.[25]
Μαζί με τον γιο του, τον Φαμπρίτσιο, ο Στοράρο δημιούργησε το φορμά εικόνας «Univisium» για να ενοποιήσει όλες τις μελλοντικές κινηματογραφικές και τηλεοπτικές ταινίες[26] σε λόγο διαστάσεων πλάτους-ύψους 2,00 προς 1. Μέχρι σήμερα αυτό δεν έχει συμβεί, και η γενικευόμενη αντικατάσταση των οθονών τηλεοράσεως 4:3 από το φορμά «ευρείας οθόνης» 16:9 μειώνει κατά πολύ την ανάγκη να τροποποιηθεί το σημερινό κινηματογραφικό φορμά.
