Η Βιργινία (λατινικά:Verginia, περ. 465 - περ. 449 π.Χ.) είναι θρυλικό πρόσωπο της Αρχαίας Ρώμης, ηρωίδα ενός ρωμαϊκού θρύλου που αναφέρεται στον 3ο τόμο του έργου του Ρωμαίου ιστορικού Τίτου ΛίβιουΙστορία της Ρώμης. Σκοτώθηκε από τον πατέρα της για να μην ατιμασθεί από τον Άππιο Κλαύδιο, ο οποίος την ποθούσε και κατέφυγε σε νομική απάτη για να την αποκτήσει. Ο Λίβιος συνδέει άμεσα τον θάνατό της με μια εξέγερση στη Ρώμη, η οποία οδήγησε στην ανατροπή της Δεκανδρίας και στην αποκατάσταση της Ρωμαϊκής δημοκρατίας.[5]
Η ιστορία της Βιργινίας ενέπνευσε πολλούς λογοτέχνες και σπουδαίους καλλιτέχνες.
Θρύλος και ιστορία
Τα γεγονότα χρονολογούνται περίπου στο 449 π.Χ. Η εποχή εκείνη χαρακτηρίστηκε από αναταραχές για την αποκατάσταση των πολιτικών θεσμών. Ο ρωμαϊκός λαός ήταν ήδη δυσαρεστημένος με τα μέλη της Δεκανδρίας για τη διαφθορά τους, τη νοθεία στις εκλογές, τις δωροδοκίες και άλλες καταχρήσεις και ο θρύλος της Βιργινίας επιβεβαιώνει αυτή τη δυσαρέσκεια. Όλες οι πολιτικές λειτουργίες είχαν μεταβιβασθεί στη Δεκανδρία, οι οποίοι έπρεπε να μεταρρυθμίσουν γραπτώς τη νομοθεσία. Οι πληβείοι δεν μπορούσαν να προσβάλουν τις αποφάσεις των δικαστών γιατί δεν εκπροσωπούνταν από κανέναν. Τελικά, από τη διαμάχη των πληβείων με τους πατρικίους προέκυψε η Δωδεκάδελτος.[6]
Ο Τίτος Λίβιος συνέκρινε την ιστορία του θανάτου της Βιργινίας με τον βιασμό της Λουκρητίας, ο θάνατος της οποίας οδήγησε στην ανατροπή της ρωμαϊκής μοναρχίας το 509 π.Χ. και την εγκαθίδρυση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας. Οι σύγχρονοι ιστορικοί βλέπουν τις ιστορίες Ρωμαίων γυναικών όπως η Βιργινία και η Λουκρητία ως υποστήριξη των παραδοσιακών ρωμαϊκών αξιών και κριτική κατά της τυραννικής ρωμαϊκής διακυβέρνησης.[7]
Η ιστορία της Βιργινίας
Το 451 π.Χ. ο επικεφαλής της ΔεκανδρίαςΆππιος Κλαύδιος άρχισε να ποθεί τη Βιργινία, μια όμορφη πληβεία κόρη του Λούκιου Βιργίνιου, αξιοσέβαστου εκατόνταρχου. Η Βιργινία ήταν αρραβωνιασμένη με τον Λούσιο Ικίλιο, τριβούνο των πληβείων. Όταν η Βιργινία απέρριψε τα δώρα και τις υποσχέσεις του Αππίου, αυτός ζήτησε από έναν οπαδό του, τον Μάρκο Κλαύδιο, να ισχυριστεί ότι η κοπέλα δεν ήταν κόρη του Βιργίνιου αλλά κόρη ενός δούλου του, και ως εκ τούτου ήταν σκλάβα. Στη συνέχεια, ο Μάρκος Κλαύδιος, εκμεταλλευόμενος την απουσία του πατέρα της από τη Ρώμη, την απήγαγε καθώς πήγαινε στη Ρωμαϊκή Αγορά. Το πλήθος στην αγορά αντιτάχθηκε σε αυτό, καθώς τόσο ο Βιργίνιος όσο και ο Ικίλιος ήταν αξιοσέβαστοι άνδρες, και ανάγκασαν τον Μάρκο Κλαύδιο να φέρει την υπόθεση ενώπιον της Δεκανδρίας. Ωστόσο, στην υπόθεση επρόκειτο να προεδρεύσει ο ίδιος ο Άππιος Κλαύδιος. Ο Ικίλιος, μετά από απειλές εξέγερσης, κατάφερε να επιστρέψει η Βιργινία στο σπίτι της, ενώ το δικαστήριο περίμενε την εμφάνιση του πατέρα της, ο οποίος ειδοποιήθηκε να επιστρέψει στη Ρώμη για να υπερασπιστεί την κόρη του. Ο Κλαύδιος προσπάθησε να εμποδίσει τους αγγελιοφόρους που στάλθηκαν για να ενημερώσουν τον Βιργίνιο, αλλά οι άνθρωποί του έφτασαν πολύ αργά για να καθυστερήσουν την άφιξή του.[8]
Ο θάνατος της Βιργινίας, πίνακας του Ταράς Σεβτσένκο, 1830-1847
Όταν ο Βιργίνιος έφτασε δύο μέρες αργότερα, συγκέντρωσε τους υποστηρικτές του στην Αγορά. Ο Κλαύδιος, ασυγκίνητος από την ευρεία υποστήριξη του Βιργίνιου, δεν τον άφησε να μιλήσει ούτε να υπερασπιστεί τον εαυτό του και δήλωσε ότι η Βιργινία ήταν πράγματι σκλάβα του Μάρκου Κλαύδιου. Επιπλέον, ο Κλαύδιος είχε φέρει μαζί του ένοπλη συνοδεία και κατηγόρησε τους πολίτες για εξέγερση, έτσι οι υποστηρικτές του Βιργίνιου αποχώρησαν για να μην προκληθούν επεισόδια. Τότε, ο Βιργίνιος άρπαξε ένα μαχαίρι και, στο Ιερό της Αφροδίτης Κλοακίνας, μαχαίρωσε την κόρη του, με τον μόνο τρόπο που ένιωθε ότι μπορούσε να υποστηρίξει την ελευθερία και την αρετή της. Όταν τη σκότωσε, ο Λίβιος ισχυρίζεται ότι ο Βιργίνιος φώναξε στον Κλαύδιο: «Με αυτό το αίμα, Άππιε, αφιερώνω το κεφάλι σου στους θεούς της κολάσεως».
Ο Βιργίνιος και ο Ικίλιος συνελήφθησαν, αλλά οι υποστηρικτές τους, εξοργισμένοι από τις ενέργειες του Κλαύδιου, επέστρεψαν, επιτέθηκαν στους Ρωμαίους ραβδούχους και κατέστρεψαν τα σύμβολά τους (φάσκες). Στη συνέχεια οι δύο άνδρες αφέθηκαν ελεύθεροι. Ο Άππιος Κλαύδιος φυλακίστηκε αλλά αυτοκτόνησε πριν από τη δίκη του. Ο Μάρκος Κλαύδιος δικάστηκε, κρίθηκε ένοχος και εξορίστηκε. Σύμφωνα με τον Τίτο Λίβιο, αυτή η εξέγερση οδήγησε στην ανατροπή της Δεκανδρίας και στην αποκατάσταση της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας.[9]
Αναφορά γίνεται στην πρώτη τραγωδία του Ουίλιαμ ΣαίξπηρΤίτος Ανδρόνικος: μετά τον βιασμό και ακρωτηριασμό της Λαβίνια, ο πατέρας της Τίτος τη σκοτώνει και στη συνέχεια συγκρίνει τον εαυτό του με τον Βιργίνιο.
.jpg)
