Ανί Ζιραρντό

Ανί Ζιραρντό
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Annie Girardot (Γαλλικά)
Γέννηση	25  Οκτωβρίου 1931[1][2][3] 10ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[4][5][6]
Θάνατος	28  Φεβρουαρίου 2011[1][2][7] 10ο δημοτικό διαμέρισμα του Παρισιού[8][9][10]
Αιτία θανάτου	νόσος Αλτσχάιμερ
Συνθήκες θανάτου	φυσικά αίτια
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο του Περ-Λασαίζ (48°51′44″ s. š., 2°8′22″ v. d.)
Κατοικία	Παρίσι
Χώρα πολιτογράφησης	Γαλλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Μητρική γλώσσα	Γαλλικά
Ομιλούμενες γλώσσες	Γαλλικά[2]
Σπουδές	Εθνικό Ωδείο Δραματικής Τέχνης του Παρισιού Cours Viriot
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	ηθοποιός θεάτρου ηθοποιός ταινιών ηθοποιός[11] ηθοποιός τηλεόρασης τραγουδίστρια (1966–1981)
Αξιοσημείωτο έργο	Ο Ρόκο και τ' Αδέλφια του Live for Life To Die of Love Docteur Françoise Gailland The Piano Teacher
Περίοδος ακμής	1955 - 2008
Οικογένεια
Σύζυγος	Ρενάτο Σαλβατόρι (1962–1988)
Τέκνα	Giulia Salvatori
Γονείς	Raymonde Girardot
Αξιώματα και βραβεύσεις
Βραβεύσεις	David di Donatello for Best Foreign Actress (1977) βραβείο Σεζάρ καλύτερης γυναίκας ηθοποιού (1977) βραβείο Σεζάρ καλύτερου Β' γυναικείου ρόλου (1996) βραβείο Σεζάρ καλύτερου Β' γυναικείου ρόλου (2002) Molière Award for Best Actress (2002) Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής (1999)
Σχετικά πολυμέσα

Η Ανί Ζιραρντό (Γαλλικά: Annie Suzanne Girardot) ήταν Γαλλίδα ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Γεννήθηκε το 1931 στο Παρίσι, όπου και πέθανε το 2011.

Από τη δεκαετία του 1950, συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του γαλλικού και του ιταλικού κινηματογράφου, τόσο σε δραματικούς όσο και σε κωμικούς ρόλους, και συμμετείχε σε περισσότερες από 120 ταινίες σε όλη τη διάρκεια της καριέρας της. Κέρδισε τρία βραβεία Σεζάρ και διεθνή βραβεία.^[12]

Βιογραφία

Η Ανί Ζιραρντό γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1931 και μεγάλωσε με την ανύπαντρη μητέρα της, μαία από τη Νορμανδία. Αφού σπούδασε μαιευτική, εγγράφηκε στο Ωδείο της Λα Ρυ Μπλανς στο Παρίσι. Μετά την αποφοίτησή της το 1954 με το «Πρώτο Βραβείο Σύγχρονης και Κλασικής Κωμωδίας», προσελήφθη στην Κομεντί Φρανσαίζ, όπου ήταν ηθοποιός από το 1954-57.

Το 1955, άρχισε την κινηματογραφική της καριέρα, κάνοντας ντεμπούτο στην ταινία Treize à table (1955), αλλά εκείνη την εποχή οι θεατρικές παραστάσεις της άρχισαν να προσελκύουν την προσοχή των κριτικών. Έπαιξε στο θεατρικό έργο του Ζαν Κοκτώ Η Γραφοµηχανή το 1956 και ο σκηνοθέτης την χαρακτήρισε ως «το καλύτερο δραµατικό ταµπεραµέντο της μεταπολεμικής εποχής».^[13]

Το 1956 κέρδισε το βραβείο Σουζάν Μπιανκέτι ως η καλύτερη ανερχόμενη νεαρή ηθοποιός. Με την ταινία Ο Ρόκκο και τ'αδέλφια του (1960) του Λουκίνο Βισκόντι, κατάφερε να τραβήξει την προσοχή του κοινού. Το 1962, παντρεύτηκε τον Ιταλό ηθοποιό Ρενάτο Σαλβατόρι με τον οποίο απέκτησε μια κόρη.^[14]

Συνεργάστηκε με τα μεγαλύτερα ονόματα του γαλλικού και του ιταλικού κινηματογράφου, όπως οι σκηνοθέτες Κλωντ Λελούς, Μάριο Μονιτσέλι, Μάρκο Φερέρι, Λουίτζι Κομεντσίνι, Εντουάρ Μολιναρό, Αντρέ Καγιάτ, Ζυλ Γκρανζιέ, Ζαν Ντελανουά, Μπερνάρ Μπλιέ και Μίχαελ Χάνεκε και με ηθοποιούς όπως οι Υβ Μοντάν, Ζαν-Πωλ Μπελμοντό, Αλαίν Ντελόν και Μισέλ Πικολί.

Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1960, είχε γίνει διάσημη με ταινίες όπως το Le Vice et la vertu (1963), Vivre pour vivre (1967), Ο άνδρας που μ'αρέσει (Un homme qui me plaît,1969) και το Πεθαίνω από αγάπη (Mourir d'aimer,1970), ταινία βασισμένη στην ιστορία μιας καθηγήτριας της οποίας η σχέση με έναν πολύ μικρότερο μαθητή την έφερε αντιμέτωπη με την αστική τάξη. Η ταινία προτάθηκε για τη Χρυσή Σφαίρα και παραμένει η μεγαλύτερη επιτυχία της στη Γαλλία.

Σε όλη τη δεκαετία του 1970, η Ζιραρντό ήταν μία από τις υψηλότερα αμειβόμενες ηθοποιούς στη Γαλλία και το όνομά της και μόνο αρκούσε για να εγγυηθεί την επιτυχία μιας ταινίας. ^[15]Έπαιξε τόσο σε δραματικές όσο και κωμικές ταινίες, αποδεικνύοντας το πολύπλευρο ταλέντο της, όπως το To Ζιζάνιο (1978) του Κλωντ Ζιντί, το Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais ... elle cause! (1970) του Μισέλ Ωντιάρ και Ο Ύποπτος Le Suspect του Φραντσέσκο Μασέλι (1975). Έπαιξε επίσης το ρόλο της μητέρας ανερχόμενων σταρ όπως της Ιζαμπέλ Αντζανί στην επιτυχημένη εφηβική ταινία Το χαστούκι (La gifle,1974) και της Ιζαμπέλ Υπέρ στη δραματική ταινία Δρ. Φρανσουάζ Γκαλλάντ (1976).

Το 1995, η Ζιραρντό έκανε µια δυναµική επανεμφάνιση και συμμετείχε στην ταινία του Κλοντ Λελούς Οι Άθλιοι (Les Misérables, 1995).

Πέθανε στις 28 Φεβρουαρίου 2011, μετά από μια μακρά μάχη με τη νόσο Αλτσχάιμερ, μια ασθένεια για την οποία έκανε μια ταινία, το Ainsi va la vie, το 2008.^[16] Είχε δημοσιεύσει την αυτοβιογραφία της το 1989, Vivre d'aimer.

Βραβεία

Κατά τη διάρκεια μιας καριέρας πέντε δεκαετιών, πρωταγωνίστησε σε περισσότερες από 120 ταινίες.

Το 1977, κέρδισε το βραβείο Σεζάρ Καλύτερης ηθοποιού για το Δρ. Φρανσουάζ Γκαλλάντ (Doctor Françoise Gailland) και δύο βραβεία Σεζάρ δεύτερου γυναικείου ρόλου: το 1996 για την ταινία του Κλοντ Λελούς Οι Άθλιοι (Les Misérables) και το 2002 για την ταινία του Μίχαελ Χάνεκε Η δασκάλα του πιάνου.

Το 2002 της απονεμήθηκαν 2 βραβεία Μολιέρ, το 1977 έλαβε το βραβείο Νταβίντ ντι Ντονατέλο, το 1962 είχε υποψηφιότητα για τα βραβεία BAFTA, και πολλά διεθνή βραβεία. Το 1956 κέρδισε το βραβείο Σουζάν Μπιανκέτι ως η καλύτερη ανερχόμενη νεαρή ηθοποιός. Το το Κύπελλο Βόλπι (Coppa Volpi) για την Καλύτερη ηθοποιό στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για το Τρία δωμάτια στο Μανχάταν του Μαρσέλ Καρνέ.^[17]

Επιλεγμένη Φιλμογραφία

• 1957: Le rouge est mis (Η δράσις αρχίζει τα μεσάνυχτα)
• 1958: Maigret tend un piège (Το κλειδί του μυστηρίου)^[18]
• 1960: La Française et l'Amour (Η Γαλλίδα και ο έρωτας)
• 1964: La donna scimmia (Όταν την είδα γυμνή)
• 1971: Mourir d'aimer (Πεθαίνω από αγάπη)
• 1975: Le Gitan (Ο τσιγγάνος)
• 1995: Les Misérables (Οι Άθλιοι)
• 1963: Le Vice et la vertu (Βίτσιο και αρετή)
• 1665: Trois chambres à Manhattan (Τρία δωμάτια στο Μανχάταν)
• 1967: Vivre pour vivre (Ζήσε για τη ζωή)
• 1969: Un homme qui me plaît (Ο άνδρας που μ'αρέσει)
• 1970: Elle boit pas, elle fume pas, elle drague pas, mais ... elle cause!
• 1970: Les Novices (Οι νεοφώτιστες)
• 1973: Traitement de choc (Ο Αδίστακτος)
• 1974: La gifle (Το Χαστούκι)
• 1976: Doctor Françoise Gailland (Δρ. Φρανσουάζ Γκαλλάντ)
• 1978: La Zizanie (To Ζιζάνιο)
• 1979: Le Grand Embouteillage (L'ingorgo : Una storia impossibile, Το μεγάλο μποτιλιάρισμα)
• 1991: Merci la vie (Σ' ευχαριστώ, ζωή)
• 2002: La Pianiste (Η δασκάλα του πιάνου)
• 2005: Caché (Κρυμμένος)
• 2005: Je préfère qu'on reste amis...(Γιατί όλες οι γυναίκες μας ζητάνε να μείνουμε φίλοι;)

Παραπομπές

1. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 26  Απριλίου 2014.
2. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας: (Γαλλικά) καθιερωμένοι όροι της Εθνικής Βιβλιοθήκης της Γαλλίας. 11905058c. Ανακτήθηκε στις 10  Οκτωβρίου 2015.
3. (Αγγλικά) SNAC. w6bg5phn. Ανακτήθηκε στις 9  Οκτωβρίου 2017.
4. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 11  Δεκεμβρίου 2014.
5. frenchfilmsite.com/bio/An/Annie_Girardot.html.
6. Fichier des personnes décédées mirror. 8YTxQ29pUEfp. Ανακτήθηκε στις 12  Ιουνίου 2024.
7. www.aveleyman.com/FilmCredit.aspx?FilmID=26650&Extra=Y.
8. Εθνική Βιβλιοθήκη της Γερμανίας: (Γερμανικά) Gemeinsame Normdatei. 118970208. Ανακτήθηκε στις 13  Αυγούστου 2015.
9. www.in.com/lola-singer/photogallery-336952.html?imid=0aha8zPfrY3Oe.
10. www.valdostadailytimes.com/todays-top-stories/x2118802785/Today-in-History-for-Tuesday-Feb-28-2012.
11. (Τσεχικά) Olomouc City Library regional database. tritius.kmol.cz/authority/865219. Ανακτήθηκε στις 26  Σεπτεμβρίου 2024.
12. . «imdb.com/name/Annie Girardot». 
13. . «tanea.gr/2011/03/01/Ανί Ζιραρντό». 
14. . «tvxs.gr/η Γαλλίδα ηθοποιός Ανί Ζιραρντό». 
15. Douteau. Caroline. "Annie Girardot, une femme libre", Télé 7 jours no 2650, p. 32
16. . «imdb.com/title/Annie Girardot, ainsi va la vie (2008)». 
17. . «academic-eb-com.eres.qnl.qa/levels/collegiate/article/Annie-Suzanne-Girardot/». 
18. «MAIGRET TEND UN PIÈGE». BFI. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 16 Ιανουαρίου 2009. 

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Annie Girardot στο Wikimedia Commons