Ο Αλγκίρντας (λευκορωσικά: Альгерд, ουκρανικά: Ольгерд, πολωνικά: Olgierd, 1296 - Μάιος 1377) από τον Οίκο των Γιαγκελλόνων ήταν ηγεμόνας της Λιθουανίας κατά την περίοδο του Μεσαίωνα. Ήταν ηγεμόνας των Λιθουανών και των Ρουθενιανών από το 1345 έως και το 1377. Με τη βοήθεια του αδελφού του Κεστούτις, εξάπλωσε την αυτοκρατορία του από περιοχές της Βαλτικής έως και τη Μαύρη θάλασσα. Ο Αλγκίρντας, ήταν ένα από τα επτά παιδιά του Γκεντιμίνας, ο οποίος άφησε τη θέση του στο νεότερό του γιο Γιαούντις, τον οποίον ο Αλγκίρντας εκθρόνισε, ανακηρύσσοντας τον εαυτό του Μεγάλο Πρίγκιπα το 1345, πάντα με τη βοήθεια του Κεστούτις. Η ηγεμονία του αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στην επέκταση του δουκάτου του Λιθουανίας.[1]
Η επιτυχία αυτή του Αλγκίρντας οφείλεται, όπως λέγεται σε δύο παράγοντες, στην πολιτική του οξύνοια και την αφοσίωση του αδελφού του. Οι κύριες λοιπόν προσπάθειές του για την επέκταση του δουκάτου επικεντρώθηκαν στη διαφύλαξη των σλαβικών περιοχών, οι οποίες υπήρξαν μέρος του Κράτος των Ρως. Μερικές από τις σημαντικές του κατακτήσεις ήταν το Σμολένσκ και το Μπριανσκ της Ρωσίας. Μεταξύ το 1368 και το και το 1370, επιχείρησε να εισβάλει στη Μόσχα, αλλά απέτυχε και αποχώρησε, στο πλευρό του συμμάχησε ο αδελφός του, καθώς και ο Μιχαήλ Β΄ του Τβερ. Σπουδαία νίκη του Αλγκίρντας, θεωρείται και αυτή εις βάρος των Τατάρων στη των Μπλε Νερών, στο Νότιο Μπαγκ, το 1362. Σύμφωνα με τους μοντέρνους ιστορικούς η διατήρηση του παγανισμού, τόσο από τον Γκεντιμίνας όσο κι από τον Αλκγίρντας, του βοήθησε να αποκτήσουν διπλωματικά εργαλεία και όπλα.[2] Ιστορικοί λένε, ότι ο Αλγκίρντας, υπήρξε παγανιστής, έως και το τέλος της ζωής του. Ενώ και παλαιότερες πήγες, όπως αυτή του Νικηφόρου Γρηγορά, επιβεβαιώνουν το παραπάνω.[3]
Μετά τον θάνατό του αποτεφρώθηκε μαζί με 18 άλογά του, καθώς κι άλλα προσωπικά του αντικείμενα, κοντά στο δάσος της Μασιαγκάλα,[4] πιθανόν συγκεκριμένα στις εξής συντεταγμένες: 54°55′42″N 25°01′04″E / 54.92833°N 25.01778°E / 54.92833; 25.01778.[5] Η θρησκεία γενικότερα υπήρξε ένα θέμα τους ιστορικούς, αφού κατά την περίοδο της ηγεμονίας του χτίστηκαν αρκετές Χριστιανικές Ορθόδοξες εκκλησίες στη Λιθουανία, μάλιστα μερικοί Ρώσοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι υπήρξε ένας χριστιανός ηγεμόνας. Ο Αλγκίρντας πέρασε το περισσότερο μέρος της ζωής του στη Μοσχοβία και την Πολωνία, ενώ μεταξύ άλλων γλωσσών, μιλούσε λιθουανικά και ρουθεανικά. Ο γιος του Λαδίσλαος Β΄ Γιαγκελόν, το διαδέχτηκε στον πολωνικό θρόνο, ο οποίος μετέτρεψε τη θρησκεία της χώρας στη ρωμαιοκαθολική, του οποίου η δυναστεία παρέμεινε για τα επόμενα 200 χρόνια στην Πολωνία και τη Λιθουανία.[1]
Οικογένεια
Από τη σύζυγό του Μαρία του Βιτέμπσκ είχε τέκνα:
Από τη σύζυγό του Ουλιάνα του Τβερ είχε τέκνα:
- Γιαγκιέλλο/[Β]Λαδίσλαος Β΄ π. 1351-1434, μέγας δούκας της Λιθουανίας. Από τον γάμο του με τη Γκεντβίγκα έγινε βασιλιάς της Πολωνίας.
- Σκιργκάιλα/Ιβάν π. 1353/4-1397, αντιβασιλιάς.
- Καριμπούτας/Ντιμίτρ μετά το 1350-μετά το 1404, κυβερνήτης τού Σεβέριαν Νόβγκοροντ.
- Λενγκβένις/Σίμων π. 1360-1431, κυβερνήτης τού Μεγάλου Νόβγκοροντ.
- Καριγκάιλα/Καζιμίρ απεβ. 1390, κυβερνήτης τού Μστισλάβ.
- Βυγκάντας/Αλέξανδρος απεβ. 1392, δούκας τού Κεραβέ.
- Σβιτριγκάιλα/Μπολέσλαφ πριν το 1370-1452, μέγας δούκας της Λιθουανίας.
Ο Αλγκίρντας επίσης είχε οκτώ κόρες, μεταξύ των οποίων τις:
Παραπομπές
- ↑ 1,0 1,1
Bain, Robert Nisbet (1911) «Olgierd» Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάννικα 20 (11η έκδοση), σελ. 80
- ↑ Muldoon, James. Varieties of Religious Conversion in the Middle Ages. University Press of Florida, 1997. Page 140.
- ↑ I. Bekker. Nicephori Gregorae Historiae Byzantinae. Bonn, 1829, Vol. 3 pp. 517–520
- ↑ "He was cremated with the best horses, clothes, resplendent in gold and girdled with a gilded silver belt and was covered with a gown woven of beads and gems", Marija Gimbutas has observed Αρχειοθετήθηκε 9 June 2007 στο Wayback Machine..
- ↑ (Λιθουανικά)Vykintas Vaitkevičius, Kukaveičio šventvietės mįslės in Šiaurės Atėnai 2 May 2008
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
