Vlasnički softver je softver za koji se u zajednici slobodnog softvera i softvera otvorenog koda smatra da nije slobodan jer njegov kreator, izdavač ili drugi nosilac prava ili partner nosilac prava ima pravni monopol koji mu daje moderno autorsko pravo i zakon o intelektualnoj svojini kako bi isključio primaoca iz slobodno dijele softver ili ga modificira, i – u nekim slučajevima, kao što je slučaj s nekim softverom koji je opterećen patentom i koji je vezan uz EULA – da samostalno koristi softver, čime ograničava njegove ili njene slobode. Često je u suprotnosti sa otvorenim ili slobodnim softverom.[1] Iz tog razloga, poznat je i kao neslobodni softver ili softver zatvorenog koda.[1][2]
Vrste
|
|
Otvorene licence
|
Zatvorene licence
|
|
Javno vlasništvo i ekvivalenti |
Popustljive licence |
Copyleft (zaštitna licenca) |
Nekomercijalna licenca |
Vlasnička licenca |
Poslovna tajna
|
| Softver
|
PD, CC0 |
BSD, MIT, Apache |
GPL, AGPL |
JRL, AFPL |
vlasnički softver, bez javne licence |
privatno, interni softver
|
| Ostali kreativni radovi
|
PD, CC0 |
CC-BY |
CC-BY-SA |
CC-BY-NC |
Autorska prava, bez javne licence |
neobjavljeno
|
Porijeklo
Sve do kasnih 1960-ih kompjuteri—veliki i skupi mainframe računari, mašine u posebno klimatizovanim kompjuterskim prostorijama—obično su davani u zakup kupcima, a ne prodavani.[3][4] Servis i sav dostupan softver obično su isporučivali proizvođači bez posebne naknade sve do 1969. Prodavci računara obično su davali izvorni kod za instalirani softver kupcima.[5] Zatvoreni izvor označava kompjuterske programe čiji se izvorni kod ne objavljuje osim korisnicima licence. Dostupan je za uređivanje samo od strane organizacije koja ga je razvila i onih koji su licencirani za korištenje softvera.
Reference
