Polifilija

Kladogram primata ispoljava monofiletsku evoluciju (majmuni su oznaćeni žutom bojom), parafiletsku (polumajmuni plavom bojom, uključujući crvene mrlje) i polifiliju (noću aktivni primati, lorisi i avetnjaci, crvena boja).

Filogenetičke grupe: monofiletski takson (žuta boja, grupa gmizavci i ptice) sadrži zajedničkog pretka i sve njegove potomke.
Parafiletski takson (cijan, reptili) sadrži najbližeg zajedničkog pretka, ali ne sadrži sve njegove potomke.
Taksoni polifiletske grupe (kao što su sve toplokrvne životinje) ne objedinjuju najbližeg zajedničkog pretka svih njenih članova

.

Polifilija, polifiletičnost ili polifiletska evolucija (grčki = mnogorasni, "mnogih rasa") odnosi se na evoluciju koja je obilježena pojavom jedne ili više homoplazija: konvergentni fenotipovi se vraćaju na prethodni izgled, ali nisu naslijeđeni od zajedničkih predaka. Naziv polifiletični koristi se za opisivanje više predačkih izvora, bez obzira na konvergenciju.

Naprimjer, toplokrvne životinje su se evolutivno odvojeno razvijale u precima sisara i precima ptica. Ostali primjeri polifiletskih grupa su protozoa, Lipotyphla, alge i beskičmenjaci.

Mnogi biolozi imaju za cilj da se kod grupisanja vrsta izbjegne grupna homoplazija, zbog čega je često cilj da se odstrane grupe za koje se utvrdi da su polifiletske. To je često stimulans za velike revizije klasifikacijskih sistema.

Istraživači koji su više u vezi s ekologijom nego sistematikom, mogu uzeti polifiletske grupe kao legitiman predmet proučavanja. Sličnosti u aktivnostima u okviru gljiva grupe Alternaria, naprimjer, mogu ih navesti na zaključak da je neka grupa valjan rod, dok posmatraju polifiliju.^[1]

Polifiletske vrste

Vrste imaju poseban status u sistematici, kao jedna od uočljivijih osobina same prirode i kao osnovna jedinica klasifikacije.^[2] Obično se implicitno pretpostavlja da su vrste monofiletske (ili barem parafiletske). Međutim, hibridna specijacija nesumnjivo dovodi do pojave polifiletskih vrsta.^[3] Hibridne vrste su uobičajena pojava u prirodi, a posebno kod biljaka gdje poliploidija omogućava brzu specijaciju.^[4]

Također pogledajte

• Konvergentna evolucija

Reference

1. Aschehoug, Erik T.; Metlen, Kerry L.; Callaway, Ragan M.; Newcombe, George (2012). "Fungal endophytes directly increase the competitive effects of an invasive forb" (PDF). Ecology. 93 (1): 3–8. doi:10.1890/11-1347.1. Arhivirano s originala (PDF), 28. 4. 2014. Pristupljeno 8. 7. 2013.
2. Queiroz, Kevin; Donoghue, Michael J. (decembar 1988). "Phylogenetic Systematics and the Species Problem". Cladistics. 4 (4): 317–338. doi:10.1111/j.1096-0031.1988.tb00518.x. Pristupljeno 21. 1. 2015.
3. Hörandl, E. specijacija; Stuessy, T.F. (2010). "Paraphyletic groups as natural units of biological classification". Taxon. 59 (6): 1641–1653. Referenca sadrži prazan nepoznati parametar: |1= (pomoć)
4. Linder, C.R.; Risenberg, L.H. (22. 6. 2004). "Reconstructing patterns of reticulate evolution in plants". American Journal of Botany. 91 (10): 1700–1708. doi:10.3732/ajb.91.10.1700. Arhivirano s originala, 18. 1. 2016. Pristupljeno 14. 12. 2011.

Vanjski linkovi

• Funk, D. J., and Omland, K. E. (2003). "Species-level paraphyly and polyphyly: Frequency, cause and consequences, with insights from animal mitochondrial DNA" Annu. Rev. Ecol. Evol. Syst. 34: 397–423. at ftp://137.110.142.4/users/bhhanser/Subspecies%20general%20literature/FunkEtal2003AnnuRevEcolEvolV34pp397-423.pdf^{[mrtav link]}