Kultura polja sa urnama nakon širenja, prikazana na karti žutom bojom i natpisom Urnfield systems.
Kultura polja sa urnama (njem: Urnenfelder) je kultura kasnoga bronzanog doba (XIII. do VIII. st. pne), nastala na prostoru Podunavlja i jugoistočnih Alpa, odakle se širila i po srednjoj Evropi.[1] Osnovno obilježje ove kulture, po čemu je i dobila ime, je obred spaljivanja pokojnika i pohranjivanja pepela u zemljane urne, koje su se potom ukapale u zemljane rake. Dostigla je visoki nivo i u obradi bronze.[2]
Keramika Kulture polja sa urnama
Faze razvoja
Bogata arheološka dokumentacija sa istraživanja na lokalitetima Mađarske, Češke, Slovačke i Austrije opovrgla je ranije teorije o ekspanziji lužičke kulture na prostor Panonije i njen udio u stvaranju kompleksa Urnenfelder kulture. Pokazalo se da je Urnenfelder kultura nastala postepenom transformacijom lokalnog substrata, a njenu najstariju razvojnu fazu na našem južnoslavenskom prostoru čine grupe tipa Virovitica i grupe mlađeg horizonta Surčin-Belegiš.[3]
U okviru kulture izdvojeno je 5 faza koje su identične sa Rajnekeovom podjelom.
Faza
Datumi p.n.e
Bronza D
1300-1200
Halštat A1
1200-1100
Halštat A2
1100-1000
Halštat B1
1000-800
Halštat B2
900-800
Halštat B3
800-750
Ostave i nekropole
Ostave i nekropole predstavljaju glavni izvor pokretnog materijala. U starijim fazama urne nemaju zaštitnu konstrukciju, postavljene su u pravilne redove sa određenom orjentacijom. Javlja se neka vrsta kamenih sanduka. U mlađim fazama urne su zaštićene vijencem od oblutaka ili nekom vrstom suhozida. Često je sama urna pokrivena kamenom pločom ili stoji na njoj. Urne nisu u pravilnim redovima, nego su u grupama. U fazi V pojavljuju se minijaturni tolosi.[4]
Keramika
Za fazu 2 karakteristične su neukrašene, bikonične posude mrko - crne boje. U fazi 3 javljaju se šire urne sa cilindricnim vratom, kao grobni prilozi razne zdjele, bikonične sa jednom drškom, sa uvučenim obodom i jednom ušicom, poklopci za urne, oštro profilisane šolje sa vertikalnom drškom koja prelazi obod. U mlađoj fazi karakteristične su kruškolike urne sa 2 ili 4 naspramne ušice, na trbuhu, kao i zdjele u vidu turbana sa tordiranim obodom.[2]
Metalni nalazi
Metalni nalazi
U posebno izrađenim, i velikom broju nađenih ostava, nalazio se raznovrstan materijal od bronze:[5] javljaju se:
sjekire sa tulcem i lučnom sječicom (keltovi)
krivi noževi
mačevi sa jezičkom,
mač sa antenom profilisanog balčaka, ukrašen volutama
brijači polumjesečastog oblika
pljosnate strijele od bronzanog lima sa trnom za usađivanje
igle
metalne posude, kazančići sa apliciranim drškama
srpovi
privjesci u obliku stilizovane ljudske figure, imele, trougaoni privjesci i u obliku labrisa.
U 13.vijeku iz Podunavlja i Panonije krenuli su prema Apeninskom i Balkanskom poluostrvu pokreti velike mase srednjoevropskog stanovništva poznatog pod imenom naroda polja sa urnama. Neki od tih pohoda bili su pljačkaški, drugi su imali karakter seoba i naseljavanja novih teritorija.[6] Nosioci kulture polja sa urnama u širem prostoru srednjeg Podunavlja, zamjenjuju, potiskuju ili se nameću i miješaju sa nosiocima kulture grobnih humaka (tumula), koja bi se mogla sa sigurnošću označiti kao proto-ilirska, doneseći svuda jedno od svojih osnovnih obilježja – sahranjivanje pepela spaljenih mrtvaca u urnama.[1] Područje između Drave, Save i Dunava, i neznatno u Vojvodini koje je bilo ilirsko (Protoiliri), prešlo je u ruke doseljenika. Sjeverna Bosna, oko rijeke Save i donjih tokova njenih pritoka pripala je takođe ovim plemenima.
Na tom prostoru, prema stilskim varijacijama osnovnih tipova keramičkih i metalnih proizvoda moguće je izdvojiti više novih regionalnih kulturnih grupa koje su postale osnova za uspostavu etničke strukture stanovništva starijega željeznog doba. Pod zajedničkim imenom Panoni, kao jedinstvenom narodu, nazivaju se potomci nosilaca kulture polja sa urnama istočnoalpskog i zapadnopanonskog prostora: (Armantini, Breuci, Oserijati, Latobici, Kolapijani, Jasi). Na hrvatskom prostoru izdvojene su 4 manje kulturne grupe:[5]
Stanovništo planinskog i primorskog dijela pokazalo je mnogo veću žilavost u seobi iz Panonije. Za kasno bronzano doba raspolaže se sa većim brojem nalaza, pa se za taj period može govoriti o već potpuno formiranoj fizionomiji jednog kulturnog, pa možda i etničkog kompleksa koji egzistira na prostoru jugoistočne Bosne i sliva Gornjeg Podrinja, a koji je bio rezultat kontinuiranog razvitka tokom ranog i srednjeg bronzanog doba etnokulturnih formacija na navedenom području kroz Glasinačku kulturu.[8]
Invazija panonskih plemena nije rezultirala smjenom stanovništva i kulture na sjeverozapadnom Balkanu. Pojas uz južnu jadransku obalu, krajevi oko Neretve, jugoistočne Bosne, Crna Gora i Albanija nisu ni osjetili panonsku invaziju. Oni koji su prodirali dalje nisu bili osvajači koji nameću svoj način života svoju religiju i običaje jer su se stopili sa starosjediocima i iščezli. Jedina velika promjena je povećan broj podignutih gradinskih naselja, u prvom redu sa odbrambenom funkcijom. Plemena su se zbijala i učvršćivala, čuvajući svoj prostor i nastavljajući svoju autohtonu etnogezu (Prailiri).[6]
Snažan pritisak nosilaca kulture polja sa urnama vidi se i po pojavi prvih ostava na ovom području. Ne samo tipovi oružja, oruđa i nakita, već i neki elementi u obradi keramike prodiru duboko u unutrašnjost, što bi moglo značiti i inflitraciju manjih grupa ove kulture (gradina Savići u Šekovićima, Varvara kod Prozora). Utjecak kulture polja sa urnama prisutan je u keramografiji srednjobosanske kulturne grupe, te u tipologiji metalnih predmeta zastupljenih u mlađim ostavama.[1] Na prostoru sjeverno od prostora bronzanodobne glasinačke kulture naglo iščezava jedna srodna podrinjska kulturna grupa, sigurno kao posljedica najezde polja sa urnama.[8]
Brojni nalazi pokazuju kulturnu i trgovačku povezanost sa Glasincem i srednjom Bosnom. Medu grobnim prilozima otkriveni su i predmeti iz sjeverne i srednje Italije. Osim analogija u metalnim predmetima, postoje sličnosti i sa keramičkim formama: urne i zdjele oštre profilacije (Kumaja, Etrurija, Tarkvinija i Bolonja).
Pored očite vezanosti za zapadnopanonski i istočnoalpski prostor, pojavljuju se i neki elementi koji se mogu smatrati originalnim. Od metalnih proizvoda to su igle sa šiljkom na glavi i ornamentikom čije je izvorište neosporno istočnoalpski i zapadnopanonski prostor. Veliki broj keramičkih tipova i prisustvo ornamentalnog manira facetiranja i kaneliranja vezani su za analogne tipove sa drugih lokaliteta Urnenfelder kulture, ali se javljaju i unikatni oblici koji u kulturnom smislu dakako čine sporadičnu pojavu. Tu se prije svega misli na zdjele sa uvučenim naokolo facetiranim obodom.
Istočno jadransko primorje
Seobe iz Panonije izazvale su intenzivan uticaj i dovele do etničkih i kulturnih promjena. Iz ovog vremena je istraženo 35 nalazišta: groblje pod Brežcem, groblje Vrčin, gradina iznad Lima, Vizače, Bezdenjača (Ružica Dreschler-Bižić, 1965.), groblja u Kompolju, Prozoru i Vlaškom Polju, Beretinova gradina u Radovinu.
Skeletno sahranjivanje ispod tumula je prestalo u Istri i na području sjevernog Jadranskog zaleđa. U notranjskoj i japodskoj kulturi, zbog miješanja stanovništva, primjenjivala su se oba načina sahranjivanja, inhumacija ispod tumula i incernacija sa urnama u ravnim grobovima. Iz burnih vremena su sahranjivanja u jamama (Bezdenjača kod Vrhovina).[6]
Veliki broj naselja je nestao ili promijenio položaj
Naseljuju se teško pristupačne jame i pećine
Došlo je do seobe Ilira u Italiju od XII-IX vijeka pne. Liburni su se gušće kolonizirali u IX vijeku. To potvrđuje isti tip gradinskih naselja, sahranjivanje u tumulima i razni bronzani predmeti, isti kao na istočnoj obali Jadrana.
Pojava većeg broja ostava (22 ili 23). Dvije su u i Istri, 1 sa liburnskog, 10 sa dalmatskog, 4 sa japodskog i 5 (6) sa južnojadranskog područja. Po četiri su nađene u gradinama i pećinama.
Intenzivne su veze sa susjednim kulturama na Balkanu, Panoniji i sjevernoj Italiji i uvoze se metalni predmeti
Mesihović, Salmedin (2014). Historija Autarijata(PDF). Filozofski fakultet Sarajevo. Arhivirano s originala(PDF), 21. 3. 2016. Pristupljeno 18. 12. 2018.
Vaclav Radimský, Nekropola u Jezerinama u Pritoci kod Bišća. Glasnik Zemaljskog muzeja u Sarajevu, V, Sarajevo, Zemaljski muzej, 1893, 37-92.
Borivoj Čović, Gradinsko naselje na Kekića Glavici. Glasnik Zemaljskog muzeja u Sarajevu, (Arheologija), n.s, XVII, Sarajevo, Zemaljski muzej, 1962, 41-61.
Zdravko Marić, Japodske nekropole u dolini Une. Glasnik Zemaljskog muzeja u Sarajevu, (Arheologija), n.s. XXIII, Sarajevo, Zemaljski muzej, l968, 5-79.
Branka Raunig, Praistorijska nekropola na Gradini u selu Ripač. Glasnik Zemaljskog muzeja u Sarajevu, (Arheologija), n.s.35/36, Sarajevo, Zemaljski muzej, 1981,141-161.
