Dolaskom Austro-Ugarske, Sarajevo (zajedno sa ostalim gradovima) se počelo transformisati i postojati evropski grad, sa svim njegovim kvalitetima i manama.[1] U četrdeset godina vladavine, vlasti Habsburške monarhije nekoliko su puta mijenjale svoju politiku prema Bosni i Hercegovini ali Sarajevo je uvijek bio grad kojemu je Monarhija poklanjala neproporcionalno mnogo pažnje. Iako su vlasti svoj pristup Sarajevu definirale prema širim politikama, uvijek su ga tretirale kao prvi grad u zemlji i željele su od njega napraviti blistavi primjer uspjeha habsburške uprave utemeljenog na zapadnjačkim modelima i bečkim uzorima.[2] Intenzivna gradnja imala je i svoj odgovarajući termin, Der Stadtebau – gradogradnja.
Tada počinju i evropski kulturni uticaji u Sarajevu i drugim urbanim središtima Bosne i Hercegovine. Dominantna struja u evropskoj arhitekturi druge polovine devetnaestoga stoljeća je historicizam. Najznačajniji dio bosanskohercegovačke arhitektonske produkcije izveden je u stilovima:
neoromanizma
neogotike,
neorenesanse,
neobaroka i
neoromantizma,
Poseban naglasak bio je na neorenesansnoj stilskoj orijentaciji, koja je za novu državnu upravu značila oličenje vlastitih kulturno-političkih ambicija te će se u pravilu primjenjivati za javne objekte državnog značaja.[3]
Javne zgrade
Prve administrativne zgrade, podignute u Sarajevu, monumentalne su strukture u arhitekturi istoricizma. Oblici visoke i kasne renesanse koristili su se za različite forme i kompleksne kompozicije, a najljepši primjeri su javne zgrade nacionalne vrijednosti. Reprezentativni objekti:
Obzirom da joj po Berlinskom ugovoru, osim političke, pripada pravo i na crkvenu vlast, Austrougarska već u prvim godinama svoje okupacije želi preurediti vjerske zajednice Bosne i Hercegovine, u prvom redu katoličku Crkvu, što se od nje, kao katoličke sile i očekivalo. Tako se s dolaskom nove vlasti, mijenja i položaj institucije vjerskih zajednica Bosne i Hercegovine, te katolici, nakon okupacije, postaju jedno od uporišta nove uprave. Samim time, sakralno graditeljstvo dolazi do svog punog izražaja. Objekti katoličke crkve imaju neogotičke, neobarokne, i prvenstveno neorenesansne oznake te kao takvi, smatraju se najreprezentativnijima u okviru historicizma, jer trebaju naglasiti novi, povlašteni položaj Crkve koji dobiva s novom upravom.
Sakralna austrougarska arhitektura u Bosni i Hercegovini najviše je vezana je uz ime i djelovanje Josipa Vancaša. U svojim projektima iskazuje izuzetnu svestranost i razumijevanje za različite vjerske i kulturne tradicije kojima grad obiluje. Kod njega se mogu susresti sve stilske pojave od historicizma, preko secesije sve do bosanskog sloga. Vancaš je nastojao da se idejno i u praksi bosanski slog definira kao izraz posebnosti ovog podneblja.
Najpoznatiji objekti su:
Katedrala Srca Isusova u Sarajevu, koja nastaje po Vancaševom projektu u periodu od 1884. – 85. godine,
Crkva svetog Ilije (Zenica), izgrađena je u periodu 1908–1910. god, je u osnovnim masama zadržala karakter neoromaničke građevine, ali je Vancaš upotrebom dekoracija, fasadama dao secesijski iskaz[7]
