У 19 гадоў Эн Эліят пераканалі разарваць заручыны з Фрэдэрыкам Уэнтвартам, маладым перспектыўным лейтэнантам каралеўскага флота, але простым чалавекам без багацця, і яна так і не выйшла замуж. Самотная, нялюбая ганарыстаму і прэтэнцыёзнаму бацьку і старэйшай сястры, яна вядзе сумнае жыццё векавухі. Сямю гадамі пазней, у верасні 1814 года, малады чалавек, якога яна ніколі не забывала, вяртаецца ў Англію. На флоце ён прасунуўся па службе і разбагацеў. Першыя сустрэчы Эн і Фрэдэрыка балючыя. Ён захаваў уяўленне пра яе як пра чалавека, які занадта лёгка паддаецца ўплыву, і яна ясна бачыць, што ён усё яшчэ злы на яе. Але ў свае 27 гадоў яна пасталела і здабыла дастатковую незалежнасць ад сям’і і сацыяльнага кола, каб самой выбіраць сяброў і сваю будучыню.
Пасмяротна выдадзены раман Джэйн Осцін прадстаўляе партрэт незалежнай, разумнай і меланхалічнай жанчыны, чуйнай і ўважлівай да навакольных, якая зноў набывае ўпэўненасць у сабе, калі ёй даецца другі шанец здабыць шчасце. Гэтае шчасце зусім не падобнае на шчасце іншых гераінь Осцін, бо яна выходзіць замуж не за землеўладальніка ці святара, а за капітана карабля. Яна будзе «ганарыцца тым, што стала жонкай марака», але пры гэтым зазнае трывогі і нягоды гэтага стану. Эн Эліят лічыцца самай разважлівай і адказнай осцінаўскай гераіняй, і чытач асаблівым чынам пасвячаецца ў яе думкі, якія адрозніваюцца дакладнасцю і праніклівасцю, чаго не было ў гераінь папярэдніх раманаў[1].
