У 1000 годзе пасля бітвы ля Свольдэра і гібелі нарвежскага конунгаОлафа Тругвасанадацкі карольСвен Вілабароды прызначыў кіраўнікамі Нарвегіі братоў Эйрыка і Свена Хокансанаў, якія прызнавалі сваю васальную залежнасць ад Даніі. У 1014 годзе Хокан Эйрыксан пакінуў Нарвегію і ўдзельнічаў у ваеннай кампаніі свайго сюзерэна, караля Даніі Кнуда Вялікага, у Англіі. Кнуд Вялікі атрымаў перамогу і стаў каралём Англіі, прызначыўшы Эйрыкаярлом графства Нартумбрыя. У 1024 годзе Эйрык Хокансан сканаў у Нартумбрыі.
Пасля ад’езду свайго бацькі ў Англію Хокан Эйрыксан у якасці дацкага васала стаў памочнікам і суправіцелем свайго дзядзькі Свена Хокансана, валодаючы некаторымі абласцямі ў якасці васала Швецыі. У 1015 годзе нарвежскія бонды, незадаволеныя кіраваннем хладзірскіх ярлаў, заклікалі да сябе марскога конунга і прадстаўніка ХорфагераўОлафа Харальдсана (будучага Олафа Святога). У тым жа годзе Олаф Святы прыбыў у Нарвегію, дзе, атрымаўшы падтрымку шэрагу ўдзельных каралёў, абвясціў сябе каралём Нарвегіі. У бітве ля Несьяра Олаф Святы разграміў войска Свейна Хокансана, які бег у Швецыю, дзе ў 1016 годзе сканаў. Яго пляменнік Хокан Эйрыксан бег у Англію, дзе быў добра прыняты каралём Кнудам Вялікім і атрымаў ад яго тытула ярлаВустэра.
Woolf, Alex (2007), From Pictland to Alba, 789—1070, The New Edinburgh History of Scotland, Edinburgh: Edinburgh University Press, ISBN 978-0-7486-1234-5
