Саюз Венгрыі і Румыніі

Нерэалізаваная дзяржава
Румына-венгерская дзяржава
рум.: Unirea României cu Ungaria венг.: Magyarország és Románia uniója
Гербы Румыніі і Венгрыіі
Карта Вялікай Румыніі (паводле Канстытуцыі 1920) і Вялікай Венгрыі (да Трыянонскай дамовы) Карта прапанаванага венгерска-румынскага саюза ў міжваенны перыяд пасля Трыянонскага дагавора
1919 — 1939
Афіцыйная мова	румынская, венгерская
Рэлігія	праваслаўе, каталіцызм
Форма кіравання	Канстытуцыйная манархія
Дынастыя	Гогенцолерн-Зігмарынен
Кароль Румыніі (прэтэндэнт на венгерскі пасад)
• 1930-1940	Караль II
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Румына-венгерскі саюз (рум.: Unirea României cu Ungaria, венг.: Magyarország és Románia uniója) — геапалітычны праект румынскіх і венгерскіх лідараў XX стагодзя ў Інтэрбелум. Прадпрымаліся спробы стварэння румына-венгерскай дзяржавы. Меркавалася, што дзяржавы будуць аб’яднаны пад румынскай галінай дынастыі Гогенцолернаў.^[1]

Прапановы

У Каралеўства Венгрыі, пасля звяржэння венгерскага Караля з дынастыі Габсбургаў, Кароя IV, кіравала рэгенцтва адмірала Міклаша Хорці. У Румыніі, ва ўладзе была дынастыя Гогенцолерн-Зігмарынен. Прапанаваным саюзам правілы б гэта румынская дынастыя. Праект меў падтрымліваючых і апазіцыянераў з абодвух румынскага і венгерскага бакоў.

Прычыны, па якіх Румыніі было выгадна падтрымліваць гэты праект, уключалі патэнцыйнае пашырэнне румынскага ўплыву бліжэй да Вены, павышэнне бяспекі заходняй мяжы Румыніі, зніжэнне шанцаў таго, што ў Венгрыі да ўлады вернецца дынастыя Габсбургаў, якая мае прэтэнзіі на Трансільванію.^[2]

Венгрыя вырашыла падтрымаць прапанаваны саюз, каб прадухіліць палітычную ізаляцыю і ў надзеі вярнуць Трансільванію ці, прынамсі, забяспечыць аўтаномію венгерскай меншасці ў рэгіёне. Каб заахвоціць Венгрыю прыняць гэты саюз, Румынія прапанавала падтрымаць яе ў абароне заходніх тэрыторый ад Аўстрыі, а таксама дапамагчы вярнуць Славакію і былыя паўднёвыя тэрыторыі Венгрыі.

Гэты саюз быў важны для Венгрыі, бо дазваляў ёй не толькі пазбегнуць ізаляцыі, але і атрымаць падтрымку ў аднаўленні гістарычных тэрыторый. Румынія, імкнулася ўмацаваць свае пазіцыі ў рэгіёне, прапануючы Венгрыі дапамогу ў абароне ад суседніх краін і вяртанні стратэгічна важных тэрыторый.

Асноўным прэтэндэнтам на венгерскі трон быў Міхай I, які ў той час знаходзіўся ў рэгенцтве. Аднак яго зрынуў уласны бацька, Караль II.

Кожная прапанова саюзу не мела поспеху з-за моцнага супраціву ўнутраных апазіцыйных рухаў у Венгрыі і Румыніі, а таксама з-за супрацьдзеяння з боку іншых краін. Асабліва актыўна выступалі супраць Сербія, пазней Югаславія, Чэхаславакія і дзяржавы Антанты. Гэта прывяло да таго, што ўсе спробы заключыць саюз былі асуджаныя на няўдачу.

Крыніцы

1. Lucian Leuștean. România și Ungaria în cadrul "Noii Europe": 1920-1923. — Polirom, 2003. — 276 с. — ISBN 978-973-681-422-8.
2. Mădălina Diaconu Zwischen Regional- und Nationalbewusstsein: Ungarn und Deutsche in Rumänien // Ideengeschichte Rumäniens. — Brill | Schöningh, 2021-03-30. — С. 256–282. — ISBN 978-3-657-76025-1.