Выхаванец пастаўскай акадэміі ПМЦ, выступаў за мясцовы клуб у чэмпіянаце Віцебскай вобласці, таксама гуляў за юнацкую каманду «Іслачы». У лютым 2018 года далучыўся да другалігавых «Асіповічаў», дзе і пачаў дарослую кар’еру, хутка стаў адным з асноўных бамбардзіраў каманды. У ліпені 2018 года беспаспяхова праходзіў прагляд у моладзевай камандзе кіеўскага «Дынама»[3], а ў хуткім часе перабраўся ў рэчыцкі «Спадарожнік».
У лютым 2019 года падпісаў кантракт з «Лідай»[4], дзе чаргаваў выхады ў стартавым складзе і на замену. У студзені 2020 года прыбыў на прагляд у гродзенскі «Нёман» і неўзабаве стаў іграком клуба[5]. Сезон 2020 пачынаў у дублі гродзенцаў. 4 ліпеня 2020 года дэбютаваў у Вышэйшай лізе ў матчы супраць «Іслачы» (1:0), калі выйшаў у стартавым складзе і быў заменены ў першым тайме. У далейшым працягваў часцей заставацца на лаўцы запасных і гуляў за дубль, зрэдку выхадзіў на поле за аснову «Нёмана». У сезоне 2021 стаў часцей прыцягвацца да асновы, нярэдка з’яўляўся ў стартавым складзе каманды.
У ліпені 2021 года быў аддадзены ў арэнду ў «Смаргонь»[6]. З 5 галамі стаў найлепшым бамбардзірам каманды ў сезоне, але не выратаваў яе ад вылету ў Першую лігу. Па заканчэнні арэнды ў лістападзе 2021 года вярнуўся ў «Нёман»[7], са студзеня 2022 года пачаў трэніравацца разам з камандай[8]. У сезоне 2022 быў адным з асноўных ігракоў гродзенскай каманды, правёў усе 30 матчаў чэмпіянату Беларусі, выхадзіў пераважна ў стартавым складзе.
У пачатку 2023 года з-за забароны Міністэрства спорту і турызму не трапіў у заяўку «Нёмана» на сезон і не ўдзельнічаў у афіцыйных матчах каманды ў 2023 годзе, хоць працягваў трэніравацца і гуляць у таварыскіх матчах. У чэрвені 2023 года абвясціў пра сыход з «Нёмана»[9], а ў ліпені 2023 года падпісаў кантракт з расійскай «Уфой»[10].
Пасля жорсткага разгону акцый пратэстаў, выкліканых масавымі фальсіфікацыямі на прэзідэнцкіх выбарах 2020 года, збіцця і катаванняў затрыманых пратэстоўцаў, разам з 92 іншымі беларускімі футбалістамі выступіў з асуджэннем гвалту ў Беларусі[11].
