PROFILBARU.COM

Паўліна Вінцэнтаўна Мядзёлка
Паўліна Вінцэнтаўна Мядзёлка
Род дзейнасці	пісьменніца, тэатральная актрыса, педагог
Дата нараджэння	12 (24) верасня 1893
Месца нараджэння	Будслаў, Вілейскі павет, Віленская губерня, Расійская імперыя;
Дата смерці	13 лютага 1974 (80 гадоў)
Месца смерці	Будслаў, Мядзельскі раён, Мінская вобласць, БССР, СССР;
Месца пахавання	Каталіцкія могілкі ў Будславе[d];
Грамадзянства	Расійская імперыя; Польская Рэспубліка; Латвія; СССР;
Муж	Тамаш Тамашавіч Грыб
Месца працы	Дзвінская дзяржаўная беларуская гімназія; Беларускія настаўніцкія курсы; Інстытут беларускай культуры; Беларуская дзяржаўная сельскагаспадарчая акадэмія;
Альма-матар	Пецярбургскі інстытут вышэйшых камерцыйных ведаў[d] (1914);
Партыя	Беларуская партыя сацыялістаў-рэвалюцыянераў (1924);
Узнагароды і прэміі	;
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Паўліна Вінцэнтаўна Мядзёлка (12(24) верасня 1893, м. Будслаў, Вілейскі павет, Віленская губерня, цяпер Мядзельскі р-н Мінскай вобл. — 13 лютага 1974, Будслаў; Псеўданімы: Паўлінка; крыптанімы: М.) — беларуская артыстка, педагог, мемуарыстка.

Біяграфія

Бацька, Вінцэнт Зыгмунтавіч, у маладосці быў настройшчыкам арганаў і раяляў, пазней рабочым на заводзе, прадаўцом у кааперытыве. Маці, Францішка, была хатняй гаспадыняй. Акрамя Паўліны, у сям’і гадавалася трое сыноў: Казімір, Зыгмусь, Станіслаў. У 1898 годзе сям’я Мядзёлкаў пераехала ў Глыбокае. Там дзяўчынка самастойна вучылася чытаць, яе першым лемантаром была «Gazeta Świąteczna» (польск.) (бел., якую выпісваў бацька, потым сапраўдны польскі лемантар К. Промыка (польск.) (бел. «Elementarz na którym nauczysz czytać». У 1903 годзе скончыла адзінае ў Глыбокім царкоўна-прыходскае вучылішча, дзе навучанне вялося ўжо на рускай мове. Адчуваючы прагу да ведаў, яна пачала займацца самаадукацыяй. Знайшліся неабыякавыя глыбоцкія жыхары, якія дазвалялі ёй карыстацца сваімі кнігамі на польскай і рускай мовах, запрапанавалі бясплатныя ўрокі па польскай мове, гісторыі, геаграфіі, музыцы і спевам. Дзяўчына навучылася іграць на фартэпіяна, зацікавілася творамі класічнай музыкі і народнай песняй. У 1905 годзе да Паўліны незнарок папалі некалькі нумароў газеты «Наша доля», кніга Мацея Бурачка «Дудка беларуская», якія зрабілі на яе моцнае ўражанне і абудзілі ўсведамленне сваёй беларускасці. У гэтым яе падтрымаў бацька, які, па сведчаннях Паўліны, у часе перапісу насельніцтва запісаўся беларусам.

З 1907 у Рызе, вучылася на вячэрніх курсах для дарослых. З 1909 у Вільні, займалася ў прыватнай жаночай гімназіі Няздзюравай і Райсмілер. Зблізілася з віленскім беларускім і сацыялістычным рухамі. Увосень 1912, пасля сканчэння гімназіі, накіравалася ў Пецярбург на Вышэйшыя камерцыйныя курсы, якія скончыла ў 1914. У 1913 выканала ролю Паўлінкі ў пецярбургскай прэм’еры п’есы Я. Купалы. Падчас 1-ай сусветнай вайны ў эвакуацыі ў Царыцыне. З восені 1916 у Петраградзе сакратар Беларускага камітэта дапамогі ахвярам вайны. У 1917 працавала ў Кіеве (Саюз гарадоў). У кастрычніку 1917 па дамоўленасці з княгіняй Магдаленай Радзівіл арганізавала беларускую школу ў в. Жорнаўка Ігуменскага пав. Пасля таго, як у сакавіку 1918 школа была закрыта, перабралася ў Мінск.

Працавала настаўніцай, удзельнічала ў пастаноўках Першага таварыства беларускай драмы і камедыі. Наведвала Вільню і Гродна. З 1918 выступала ў друку з вершамі. З вясны 1919 інспектар беларускіх школ, кіраўнік Грамады беларускай моладзі і драматычнага гуртка ў Гродне. 20 ліпеня 1919 арыштавана польскімі ўладамі за ўдзел у выданні газеты «Родны край» (Гродна), дзе, дарэчы, і друкавалася.

З пачатку 1920 у Мінску, кіравала беларускай жаночай школай. Зноў арыштавана разам з мужам Т. Грыбам польскімі ўладамі ў маі 1920. Перад наступленнем Чырвонай Арміі вывезена ў Варшаву, сядзела ў турме Уронкі (польск.) (бел. на Пазнаншчыне. Пасля вызвалення накіравана на жыхарства ў Лодзь з забаронай пераязджаць на «ўсходнія крэсы». Па падробленых дакументах выехала ў Вільню, потым (у лютым 1921) трапіла ў Літву. У Коўне займалася выданнем агітацыйнай літаратуры, накіраванай супраць польскай акупацыі Заходняй Беларусі. Друкавалася ў газеце «Сялянская доля». З восені 1921 па прапанове Ц. Гартнага працавала ў выдавецкім аддзеле пры савецкім пасольстве ў Берліне.

У 1922 пераехала ў Латвію, выкладала ў беларускай гімназіі ў Дзвінску (цяпер Даўгаўпілс). У маі 1924 арыштавана латышскімі ўладамі разам з іншымі выкладчыкамі. Апраўдана судом у красавіку 1925. 22.5.1925 разам з братам прыехала ў БССР. Працавала ў сектары мастацтва Інбелкульта. У 1927—1930 гадах выкладала беларускую мову ў Беларускай акадэміі сельскай і лясной гаспадаркі ў Горках.

Арыштавана ДПУ БССР 18.7.1930 па справе «Саюза вызвалення Беларусі», выслана ў Казань. З восені 1932 выкладала рускую мову і літаратуру ў адной з маскоўскіх школ. Летам 1947 года пераехала ў Будслаў, дзе да 1958 года працавала настаўніцай.

У Будславе былі напісаны мемуары «Сцежкамі жыцця», якія ў фрагментах пачалі друкавацца з 1958 (асобным выданнем выйшлі ў 1974, праз некалькі месяцаў пасля яе смерці). Новае выданне мемуараў, заснаванае найперш на рукапісах, што захоўваюцца ў асабістым фондзе П. Мядзёлкі (БДАМЛМ, Ф. 403), пераважае папярэдняе амаль у тры разы^[1]. Яно ўвабрала ў сябе першую кнігу «Сцежак жыцця» (са шматлікімі адноўленымі фрагментамі), другую кнігу ўспамінаў і «Беглыя нататкі для памяці. Факты, якія не могуць і не павінны быць апублікаваны», а таксама лісты і іншыя дакументы да гісторыі выдання ўспамінаў П. Мядзёлкі.

Памёрла 13 лютага 1974 года ў Будславе. Дзень свайго сыходу яна вызначыла сама, не вытрымала апошняга выпрабавання — выпрабавання адзінотай^[2].

Пахаваная на старых каталіцкіх могілках у Будславе побач з бацькам і маці^[3].

Узнагароды

Творы

Сялянская доля: Паэма. Б.м., 1921;
Сцежкамі жыцця: Успаміны / П. В. Мядзёлка; пад рэд. А. С. Ліса. — Мінск: Мастацкая літаратура, 1974. — 242 с.: іл.
Сцежкамі жыцця / П. Мядзёлка; уступны артыкул У. Калесніка «Галгофа адроджаных»; падрыхт. да друку А. Федарэнкі // Полымя. — 1993. — № 2. — С. 171—212; № 3. — С. 201—240; № 4. — С. 184—209; № 5. — С. 182—209.
Паўліна Мядзёлка. Сцежкамі жыцця / прадм., падрыхт. тэксту, камент. Ганна Запартыка. — Мн.: Лімарыус, 2018. — 610 с. — (Беларуская мемуарная бібліятэка). — 300 экз. — ISBN 978-985-6968-69-6.

Крыніцы

↑ Паўліна Мядзёлка. «Сцежкамі жыцця» (нявызн.)(недаступная спасылка). Архівавана з першакрыніцы 5 лістапада 2022. Праверана 5 лістапада 2022.
↑ Паўліна Мядзёлка. «Сцежкамі жыцця» 2018, с. 26.
↑ Месца пахавання Паўліны Мядзёлкі

Літаратура

Рэпрэсаваныя літаратары, навукоўцы, работнікі асветы, грамадскія і культурныя дзеячы Беларусі. Энцыклапедычны даведнік у 10 тамах (15 кнігах). Т. 2 / Укладальнік Л. У. Маракоў. — Смаленск, 2003.
Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 11: Мугір — Паліклініка / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2000. — Т. 11. — С. 69. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0188-5 (т. 11).
Энцыклапедыя гісторыі Беларусі. У 6 т. Т. 5: М — Пуд / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў (галоўны рэд.) і інш.; Маст. Э. Э. Жакевіч. — Мн. : БелЭн, 1999. — С. 247. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0141-9.
Культура Беларусі: энцыклапедыя / рэдкал.: Т. У. Бялова (гал. рэд.) [і інш.]. — Мн.: Беларус. Энцыкл. імя П. Броўкі. — Т. 6. — С. 18. — 3 000 экз. — ISBN 978-985-11-0495-2.
Тэатральная Беларусь: энцыклапедыя : у 2 т. / рэдкал.: Г. П. Пашкоў [і інш.]. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 2003. — Т. 2. — 571 с. — 4 000 экз. — ISBN 985-11-0259-8. — С. 156.
Беларускія пісьменнікі: Біябібліяграфічны слоўнік. У 6 т. / пад рэд. А. І. Мальдзіса. — Мн.: Беларуская Энцыклапедыя, 1994. — Т. 4. Лазарук — Перкін. — С. 350. — 524 с.; іл.. — ISBN 5-85700-153-6.
Ермаловіч М. Першая выканаўца // Настаўніцкая газета. 1973, 15 вер.
Марціновіч А. Паўліна, Паўлінка, Журавінка // ЛіМ. 1993, 10 вер.
Ліўшыц У. «Была адорана шчодра…» У кн: Раскопкі вакол горацкага «Парнаса». Літаратуразнаўчыя нарысы. — Горкі: аддзел культуры Горацкага райвыканкама, 2001. — С. 119—124. іл. ISBN 985-6120-44-6
Янушкевіч Я. Невядомыя старонкі жыцця Паўліны Мядзёлкі // Голас Радзімы. 1993, 23 вер.
Міхнюк У. «Невінаватым ад нас не выйдзеш…» // Беларуская мінуўшчына. 1995, № 6