Нікола Фічаў (балг.: Никола Иванов Фичев), або Уста Колю Фічэта (балг.: Уста̀ Колю Фичето; 1800, г. Дранава, Балгарыя — 1881, Вяліка-Тырнава, Балгарыя) — балгарскі архітэктар; адзін з буйнейшых прадстаўнікоў эпохі Балгарскага адраджэння.
Біяграфія
Ва ўзросце трох гадоў Нікола стаў сіратой, страціўшы бацьку. Пачаў навучанне ва ўзросце 10 гадоў у Траўне. Калі яму было 17 гадоў, вывучаў каменячоснае рамяство ў майстроў заходнебалгарскай будаўнічай школы ў горадзе Горыца (Корча, у сучаснай Албаніі). Пасля гэтага працаваў на будаўніцтве цэркваў, званіц і мастоў у Брацыгаве. Нікола стаў чаляднікам ва ўзросце 23 гадоў, а ў 36 гадоў быў паўнапраўным членам будаўнічай гільдыі.
Апроч роднага балгарскай мовы, лёгка размаўляў на турэцкай і валодаў у дастатковай ступені грэчаскай і румынскай мовамі, аднак быў непісьменны, не ўмеў чытаць і пісаць.
Памёр архітэктар у Вяліка Тырнаве ў 1881 годзе, дзе і быў пахаваны.
Творчасць
Яго пабудовы ў традыцыях нацыянальнага балгарскага дойлідства, адметныя маляўнічасцю, арганічнай сувяззю з наваколлем. Сярод пабудоў:
Зноскі
Літаратура
Спасылкі
.svg){kind=small}
