Мост інкаў (ісп.: Puente del Inca) — мост натуральнага паходжання праз раку Мендоса. Знаходзіцца ў 195 км на ўсход ад аргенцінскага горада Мендоса на вышыні 2719 м над узроўнем мора.
Агульныя звесткі
Мост шырынёй 28 м, даўжынёй 48 м і таўшчынёй 8 м. узвышаецца аркай вышынёю ў 27 м над рачным люстэркам. На думку навукоўцаў[1], ён мог ўтварыцца ў выніку паслядоўнасці з снежных лавін і каменяпадаў. Згодна з гэтай мадэллю, лавінылёда і снега ўтваралі першы пласт над ракой, на які клаўся другі - з камянёў, пылу і скальных абломкаў. Першы пласт таяў, а другі, злёжваўся і увільгатняўся мінералізаванай вадой бліжэйшых геатэрмальных крыніц, паступова ўтвараў арку натуральнага моста.
Паблізу Моста інкаў размешчаны аднайменны пасёлак, у якім на 2001 г. пражывала пастаянных жыхароў 132 чалавекі. Праз пасёлак праходзіць Панамерыканскія шаша ў той яго частцы, што вядзе ў сталіцу Аргенціны Буэнас-Айрэс. Па аргенцінскай класіфікацыі гэтая дарога з’яўляецца «Нацыянальным маршрутам № 7». Тут жа пралягае палатно цяпер спыненай Трансандынскай чыгункі са станцыяй.
Станцыйны вакзал выкарыстоўваецца як памяшканне альпінісцкага музея «Museo del Andinista», арганізаванага энтузіястамі з Расарыё з мэтай знаёміць прыезджых з культурнай гісторыяй наваколляў гары Аканкагуа. Музей актуальны, бо Мост інкаў з’яўляецца адпраўной кропкай некалькіх альпінісцкіх маршрутаў.
Мост інкаў выкарыстоўваўся ў якасці пераправы яшчэ ў каланіяльныя часы. Праз яго праходзіў сярэднявечны транспартны калідор, спалучаў ўзбярэжжы двух акіянаў: Атлантычнага і Ціхага. У пачатку 1817 па Масту прайшла армія Хасэ дэ Сан-Марціна ў сваім Андскім паходзе, прадпрынятым для абароны незалежнасці Чылі. У красавіку 1835 Мост інкаў агледзеў Чарлз Дарвін, які наведаў гэтую мясцовасць у ходзе кругасветнага падарожжа на караблі «Бігль». Транспартнае значэнне Моста знікла толькі з пачаткам XX ст., Калі недалёка ад яго праз прыток ракі Мендоса, раку Куэвас, быў перакінуты сучасны мост Трансандынскай чыгункі.
