Валерый Данілавіч Анісенка (5 чэрвеня 1944, Талачын) — беларускі тэатральны рэжысёр і акцёр. Заслужаны дзеяч мастацтваў БССР.
Біяграфія
Яшчэ ў школьныя гады захапляўся тэатральнай дзейнасцю, быў акцёрам Талачынскага народнага тэатра. Скончыў Беларускі тэатральна-мастацкі інстытут (1965). Працаваў акцёрам у Віцебску ў Беларускім дзяржаўным драматычным тэатры імя Я. Коласа (1965—1967) і ў Купалаўскім тэатры (1969—1977).
Незапатрабаванасць у якасці акцёра падштурхнула Анісенку да атрымання рэжысёрскай адукацыі. У 1978 годзе скончыў Вышэйшыя рэжысёрскія курсы пры Дзяржінстытуце тэатральнага мастацтва ў Маскве. Працаваў галоўным рэжысёрам Беларускага рэспубліканскага тэатра юнага гледача (1979—1980), Тэатра-студыі кінаакцёра (1980—1982), Беларускага радыё (1982—2000), мастацкім кіраўніком (пазней адначасова і дырэктарам) Рэспубліканскага тэатра беларускай драматургіі (2000—2012). У апошнім тэатры выходзіў на сцэну ў якасці акцёра.
У 2012—2014 гадах дырэктар-мастацкі кіраўнік, у 2014—2017 гадах — мастацкі кіраўнік Нацыянальнага акадэмічнага драматычнага тэатра імя Якуба Коласа.
Творчасць
Паставіў шмат спектакляў (у тым ліку, больш за 100 радыёспектакляў), 2 тэлефільмы: «Паляванне на апошняга жураўля» А. Жука (2-х серыйны, мастацкі) і «Крык чайкі» А. Асіпенкі (кароткаметражны).
Аўтар тэксту лекцый «Канспект па Шэкспіры» на рускай, іспанскай і англійскай мовах (Мінск, «Арлекін», 1997 г.), кніг «Споведзь дылетанта» (Мінск, «Чатыры чвэрці», 2011), «Нататкі пачаткоўца» (Мінск, АТ «Беллітфонд», 2004), а таксама шэрагу артыкулаў у рэспубліканскай і замежнай прэсе.
Прызнанне
- Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі і спецыяльнай прэміі Прэзідэнта Рэспублікі Беларусь.
- Спектаклі «Рычард» (1995) і «Макбет» (1996) сталі лаўрэатамі 49- га і 50-га Міжнароднага Эдынбургскага фестывалю
Зноскі
Літаратура
- Анісенка Валерый Данілавіч // Тэатральная Беларусь : энцыклапедыя : у 2 т. / рэдкал. Г. П. Пашкоў [і інш.]. — Мн., 2002. — Т. 1. — С. 41- 42.
- Валерый Данілавіч Анісенка // Памяць : гісторыка-дакументальная хроніка Талачынскага раёна / рэдкал. І. П. Шамякін [і інш.]. — Мн., 1988. — С. 638.
