У IX-X стагоддзях пачалося засяленне Паўночна-Усходняй Русі славянскімі плямёнамі, і прадстаўнікі кожнага племя асвойвалі пэўныя тэрыторыі.
Па Волзе на поўнач і ўсход Волга—Окскага міжрэчча пачалі пранікаць крывічы, якія паўплывалі на склад насельніцтва Аполля[5]. У больш паўночныя землі, у тым ліку рэгіён Белага возера, пранікалі ільменскія славене[6], якія ўняслі важкі ўклад у фарміраванне памораў. У паўднёвай частцы Падмаскоўя і ў Разанскай зямлі славянская каланізацыя ішла пераважна за кошт племя вяцічаў, хоць таксама ўдзельнічалі радзімічы і севяране[7]. Вяцічы прасунуліся ўніз па Ацэ ў раён Разані, выйшлі на раку Проню і рассяліліся ўверх па Маскве-рацэ.
Мяжа арэала рассялення вяцічаў і крывічоў, меркаваная па характэрных скроневых кольцах кожнага племя, прайшла па водападзеле Масквы-ракі і Клязьмы. Такім чынам, тэрыторыя Масквы знаходзілася ў межах вяціцкага рассялення. У каланізацыі Суздальскага абполля вяцічы амаль не ўдзельнічалі, асвоіўшы толькі частку плыні Акі. На ніжнюю Аку, у раён Мурама, славянскае насельніцтва пранікала не з захаду па Ацэ, а з поўначы па Нерлі і Клязьме, што сведчыць пра пераважна крывіцкі склад насельніцтва[5].
