Павелічэнне значэння роду прыпадае на XVIII ст. У матэрыялах, якія падаваліся родам падчас «разбору шляхты» і ў далейшым сталі падставай для апісання гісторыі фаміліі ў генеалагічнай літаратуры[2][3], сцвярджаецца, што першым яе прадстаўніком, які дасягнуў істотных пасад, быў Юзаф, які займаў урад бельскагападчашага. Аднак незалежнымі крыніцамі гэтыя звесткі не пацвярджаюцца[4][1].
Пры гэтым безумоўным стваральнікам магутнасці роду быў сын Юзафа вайсковы суддзя Станіслаў Манюшка, які ў канцы 1780-х гг. разам з яшчэ адным падляшскім шляхціцам Францішкам Оштарпам набыў у князя Міхала Казіміра АгінскагаСмілавіцкае графства. Пачаткі яго кар’еры родавая легенда звязвала з нешчаслівымі сямейнымі абставінамі — нібыта з-за канфлікту з мачыхай юны Станіслаў пакінуў роднае Падляшша і выехаў у Вялікае Княства Літоўскае, дзе служыў пры дварах буйных паноў (у тым ліку, быў падкамісарам у маёнтках гетмана літоўскага і віленскага ваяводы князя Міхала Казіміра Радзівіла «Рыбанькі») і нядоўга займаўся адвакацкай практыкай[5][6][1].
Пасля набыцця Смілавічаў, якія і сталі галоўнай рэзідэнцыяй Манюшкаў на Меншчыне (іншая частка Смілавіцкага графства — Дукора — адышла да Оштарпаў), Станіслаў Манюшка працягваў актыўна ўдзельнічаць у палітычным жыцці позняй Рэчы Паспалітай. Так, у 1792 г. разам з тым жа Францішкам Оштарпам ён быў уцягнуты ў канфлікт з расійскай ваеннай адміністрацыяй падчас дзеянняў Таргавіцкай канфедэрацыі[7][1].
У справе аб дваранскім паходжанні роду Манюшкаў падзеі XVI—XVIII стст. адлюстраваны лапідарна, дакументаў за гэты перыяд няма. Пасля зацвярджэння Герольдыяй Сената ў 1832 г. Манюшкі, як і ўсе легітыманаваныя роды, атрымалі права забраць з дваранскага сходу ўсе прадстаўленыя сямейныя дакументы, гэтай магчымасцю яны і скарысталіся[1].
↑Żychliński, T. Złota księga szlachty polskiej. — T. 30. — Poznań: Drukarnia Dziennika Poznańskiego, 1908. — S. 104—107 (як адзначана ў самім тэксце, на падставе матэрыялаў вядомага мастака і этнографа Альфрэда Ізідора Ромера)
↑Uruski, S. Rodzina. — T. 11. — Warszawa: Gebethner i Wolff, 1914. — S. 235—236.
↑Ніводзін Манюшка не згаданы сярод падляшскіх ураднікаў (у тым ліку бельскіх падчашых) у адмысловым сучасным даведніку (Urzędnicy podlascy XIV—XVIII wieku. Spisy. — Kórnik: Biblioteka kórnicka, 1994. — S. 45-47).
↑Żychliński, T. Złota księga szlachty polskiej. — T. 30. — Poznań: Drukarnia Dziennika Poznańskiego, 1908. — S. 105.
↑Аніпяркоў, В. В. Паміж супрацоўніцтвам і канфліктамі: расійскія войскі і прарасійскія канфедэраты на беларускіх землях Рэчы Паспалітай у 1792—1793 гадах // Вестник Полоцкого государственного университета. — Серия A: Гуманитарные науки. — 2015. — № 1. — С. 44-53