Макіявелізм — ідэялогія заснаваная Нікало Макіявелі падчас Італьянскага Рэнесансу, якая апісвае паводзінскую палітыку, што грэбуе нормамі маралі[1] і выкарыстоўвае грубую сілу для дасягнення палітычных мэтаў. Тэрмін асацыюецца з ідэямі Макіявелі, асабліва з яго кнігай "Уладар". Макіявелі сцвярджаў, што любыя дзеянні дзяржавы (ці яе кіраўніка) апраўданыя, калі яны прыносяць карысць сваёй краіне[2].
У паўсядзённым жыцці Макіявелізм часта атаясамліваецца з падступствам і вераломствам, набываючы пераноснае значэнне па-за межамі палітыкі. Гэтыя паводзіны былі вывучаны ў псіхалогіі як феномен, і тэрмін стаў абазначэннем асобасных характарыстык па-за палітыкай. Макіявелізм разам з псіхапатыяй і нарцысізмам утвараюць так званую цёмную трыяду[en]
Прынцыпы
Маніпуляцыі для дасягнення асабістай выгады, ужываючы лесць, абман, подкуп і іншае[3][4].
Цынічнае стаўлення да іншых, бачанне іх слабымі і залежнымі ад сацыяльнага ціску, эмацыйнае адчужэнне і арыентацыя на ўласную выгаду.
Ігнараванне маралі, калі яна перашкаджае дасягнуць мэты, і маніпулюе яе догмамі для дасягнення патрэбнай мэты.
