Казахскае ханства (каз.: قزاق خاندیغی, Қазақ Хандығы, Qazaq Handyğy) — сярэднявеччая дзяржава, якая існавала з канца XV стагоддзя да пачатку XVIII стагоддзя. Заснавана ў 1465 годзе казахскімі плямёнамі пад кіраўніцтвам хана Керэя[en] і яго брата Жанібека[en]. Абодва ханы паходзілі з цюрка-мангольскага клана Торэ, які вядзе свой радавод ад Чынгісхана праз дынастыю Джучыдаў. Клан Торэ кіраваў ханствам да яго падзення пад уладу Расійскай імперыі. Ханства адыграла важную ролю ў гісторыі Казахстана, спрыяючы аб'яднанню розных казахскіх плямёнаў і распаўсюджванню ісламу[6].
У перыяд з XVI па XVII стагоддзя Казахскае ханства пашырыла свае тэрыторыі на ўсходнюю Куманію (сучасны Заходні Казахстан), вялікую частку Узбекістана, Каракалпакстан і раку Сырдар'ю. Яно праводзіла ваенныя дзеянні супраць Астрахані. У наступныя стагоддзі ханства аслабела з-за серыі айратскіх і джунгарскіх уварванняў, што прывяло да яго заняпаду і распаду на тры джузы. Гэтыя джузы паступова страцілі незалежнасць і ў XIX стагоддзі ўвайшлі ў склад пашыранай Расійскай імперыі.