Закон Украіны «Пра забеспячэнне функцыянавання ўкраінскай мовы як дзяржаўнай» (укр.: Закон України «Про забезпечення функціонування української мови як державної») — закон, прыняты Вярхоўнай Радай Украіны 25 красавіка 2019 года. Закон быў прыняты 278 галасамі народных дэпутатаў. Супраць галасавалі — 38, устрымалася — 7, не галасавалі — 25.
Закон падпісалі спікер парламента Андрэй Парубій[1] і Прэзідэнт Украіны Пятро Парашэнка[2]. 16 мая 2019 года закон быў апублікаваны Голасам Украіны. Закон уступіў у сілу 16 ліпеня 2019 года — праз два месяцы з дня яго апублікавання.
Раней статус украінскай мовы рэгуляваў Закон Украіны «Аб асновах дзяржаўнай моўнай палітыкі» (так званы «закон Ківалава-Калеснічэнкі») — гэты дакумент фактычна нівеліраваў статус украінскай мовы як адзінай дзяржаўнай ва Украіне. Пасля Еўрамайдану яго спрабавалі адмяніць, і тагачасны спікер парламента не падпісаў гэтае рашэнне Рады, спасылаючыся на неабходнасць спачатку распрацаваць новы закон.
Каб замяніць прызнаны неканстытуцыйным «Закон Ківалава-Калеснічэнка», быў распрацаваны і прыняты ў першым чытанні восенню 2018 законапраект 5670-д[3]. У напісанні праекта закона ўдзельнічалі грамадскія актывісты і эксперты.
Новыя інстытуты
Закон прадугледжвае стварэнне наступных інстытутаў:
Упаўнаважаны па абароне дзяржаўнай мовы (англ.) — сочыць за выкананнем норм Закона. Гэтаму чыноўніку можна падаць скаргу на парушэнне закону ці правоў на вывучэнне ўкраінскай мовы. Офіс Упаўнаважанага павінен вывучыць і адрэагаваць на скаргу на працягу 10 дзён з моманту падачы. 27 лістапада 2019 года першым упаўнаважаным па абароне дзяржаўнай мовы стала Таццяна Манахава — грамадская актывістка і загадчыца кафедры журналістыкі ЧНУ ім.П. Магілы.
Закон забяспечыў прыярытэтнасць украінскай мовы ў больш чым 30 сферах грамадскага жыцця: у прыватнасці, у дзяржаўным кіраванні, СМІ, сферы адукацыі, навукі, культуры, рэкламы, паслуг. У той жа час ён досыць гнуткі па ўжыванні іншых моў побач з украінскім і наогул ніяк не рэгулюе прыватныя зносіны[4].
З-за страшнага супраціву прыняццю Закона з боку прарасійскіх сіл у парламенце і грамадстве, а таксама з-за папулісцкай крытыкі адносна "радыкальнасці" Закона, шэраг нормаў былі змякчэлыя, а некаторыя - выключаны: напрыклад, служба моўных інспектараў, Цэнтр украінскай мовы, тэрміналагічны Цэнтр украінскай мовы. Таксама статус Нацыянальнай камісіі па стандартах дзяржаўнай мовы некалькі зніжаны, і ён каардынуецца Кабінетам Міністраў Украіны праз Мінадукацыі.
Важныя палажэнні моўнага закона
Дзяржаўны статус украінскай мовы з'яўляецца неад'емным элементам канстытуцыйнага ладу Украіны як унітарнай дзяржавы (Артыкул 1, Частка 3).
Украінская мова, як адзіная дзяржаўная мова, выконвае функцыі мовы міжэтнічных зносін, з'яўляецца гарантыяй абароны правоў чалавека для кожнага грамадзяніна Украіны незалежна ад яго этнічнага паходжання, а таксама з'яўляецца фактарам адзінства і нацыянальная бяспека Украіны (Артыкул 1, Частка 8).
Дзеянне гэтага Закона не распаўсюджваецца на сферу прыватных зносін і здзяйснення рэлігійных абрадаў (Частка 2 артыкула 2). Аднак паняцце» прыватныя зносіны " вельмі расплывіста, і ў законе не ўдакладняецца аб'ём гэтага тэрміна. Напрыклад, калі людзі маюць зносіны на іншай мове ў кафэ, на вяселлі або на вуліцы адзін з адным, то можна інтэрпрэтаваць як прыватнае, так і публічнае зносіны, паколькі ў гэтым выпадку яно ажыццяўляецца ў прысутнасці некалькіх чалавек. або нявызначаны круг асоб. Закон не ўстанаўлівае абарону права на абарону ўкраінскай мовы нават падчас прыватных зносін, а таксама не ўстанаўлівае санкцый за патрабаванне выкарыстання іншай мовы суразмоўцы ў прыватных зносінах.
Дзяржава арганізуе Бясплатныя курсы ўкраінскай мовы для дарослых і дае магчымасць свабодна авалодваць дзяржаўнай мовай грамадзянам Украіны, якія не мелі такой магчымасці (артыкул 6, Частка 3).
Артыкулы 9, 10 і 11 вызначаюць надзвычай шырокае кола асоб, для якіх веданне дзяржаўнай мовы з'яўляецца абавязковым; патрабаванні да ўзроўню валодання дзяржаўнай мовай аднолькавыя.
Ніхто не можа быць прымушаны да выкарыстання на працы і пры выкананні абавязкаў па працоўнай дамове іншай мовы, акрамя ўкраінскага (Частка 1 артыкула 20). Забараняецца патрабаваць пры прыёме на працу веданне іншай мовы, акрамя Нацыянальнага.
Друкаваныя сродкі масавай інфармацыі могуць выдавацца на іншых мовах, чым дзяржаўная мова, пры ўмове, што наклад гэтага выдання на дзяржаўнай мове выходзіць у свет адначасова з адпаведным накладам выдання на замежнай мове (артыкул 25, Частка 1). ).
У кожным месцы распаўсюджвання друкаваных сродкаў масавай інфармацыі друкаваныя сродкі масавай інфармацыі на дзяржаўнай мове павінны складаць не менш за 50 працэнтаў найменняў друкаваных сродкаў масавай інфармацыі, якія распаўсюджваюцца ў гэтым месцы (Частка 4 артыкула 25).
Нормы артыкула 25 не распаўсюджваюцца, у прыватнасці, на выданні на мовах карэнных народаў, у тым ліку на крымскататарскай мове, а таксама на такія выданні, як "Kyiv Post", якая выдаецца на англійскай мове і прызначана для замежных чытачоў. якія яшчэ не асвоілі дзяржаўную мову.
Выдавец, унесены ў Дзяржаўны рэестр выдаўцоў, вытворцаў і распаўсюджвальнікаў паліграфічнай прадукцыі, абавязаны апублікаваць на дзяржаўнай мове не менш за 50 працэнтаў усіх найменняў кніжных выданняў, выдадзеных ім на працягу адпаведнага каляндарнага года (артыкул 26 Частка 1). .
Доля кніжных выданняў на дзяржаўнай мове ў агульнай колькасці найменняў кніжных выданняў, наяўных у продажы ў кожнай кнігарні або іншай установе, якая займаецца распаўсюджваннем кніг, павінна складаць не менш за 50 працэнтаў (Частка 2 артыкула 26).
Новыя артыкулы або абноўленыя падыходы – гэта арт.27 «дзяржаўная мова ў галіне карыстацкіх інтэрфейсаў праграм для ЭВМ і вэб-сайтаў», арт. 28 «дзяржаўная мова ў сферы інфармацыі для ўсеагульнага ведама», арт. 29 «дзяржаўная мова ў сферы масавых мерапрыемстваў».
Надзвычай важны артыкул.30» дзяржаўная мова ў сферы бытавога абслугоўвання", якім з'яўляецца ўкраінскую мову. Па жаданні кліента яго асабістае абслугоўванне можа ажыццяўляцца на іншым прымальным для бакоў мове (частка 3). Гэта азначае, што першы адрас супрацоўніка службы павінен быць на ўкраінскай мове, і ў выпадку звароту кліента ён мае права, але не абавязаны перайсці на іншую мову, і пераход не будзе парушэннем. Бо галоўнае – забяспечыць распаўсюджванне дзяржаўнай мовы ва ўсіх сферах грамадскага жыцця і забяспечыць канстытуцыйнае права грамадзян атрымліваць паслугі на ўкраінскай мове. У любой іншай дзяржаве свету ўкраінец таксама мае поўнае права патрабаваць такую паслугу, калі ён ведае ці разумее дзяржаўную мову. Для гэтага пажадана папярэдне пацікавіцца, ці кажа чалавек, да якога звяртаецца грамадзянін, на ўкраінскай мове.
Таму ў Законе прадугледжаны нормы аб парадку накладання штрафаў на суб'ектаў гаспадарання за парушэнне Закона аб прымяненні дзяржаўнай мовы ў сферы абслугоўвання спажыўцоў. Палажэнне "Мова, прымальны для бакоў" па тым жа прынцыпе выкарыстоўваецца і ў іншых сферах, у прыватнасці, у ахове здароўя і транспарце. Асобны раздзел Закона прысвечаны не толькі Нацыянальнай камісіі па стандартах дзяржаўнай мовы, але і ўпаўнаважанаму па абароне дзяржаўнай мовы.
Закон таксама згодна з арт. 12 Канстытуцыі Украіны, якая адзначае, што Украіна клапоціцца аб задавальненні нацыянальна-культурных і моўных патрэбаў украінцаў, якія пражываюць за межамі дзяржавы, дае магчымасць ажыццяўляць мерапрыемствы па авалоданні дзяржаўнай мовай прадстаўнікамі ўкраінскай дыяспары, а таксама ўстанаўлівае абавязак валодання дзяржаўнай мовай асобы, якая прэтэндуе на атрыманне пасведчання замежнага ўкраінца.
Гісторыя
Ініцыятыўная група пачала працу над законапраектам у лютым 2016 года. Група разрасталася за кошт юрыстаў, мовазнаўцаў, грамадскіх актывістаў, і вясной 2016 года яна атрымала легальны статус і даручэнне Мінкульт. Ужо афіцыйную групу па распрацоўцы законапраекта ўзначаліў доктар юрыдычных навук прафесар Уладзімір Васіленка, які пісаў яшчэ першы закон аб мовах, прыняты ў 1989 годзе[5].
Група пачала працу не на пустым месцы, а перабрала напрацоўкі апошніх 10 гадоў, пасля чаго група прыйшла да згоды, што лепшым з'яўляецца тэкст, напісаны яшчэ ў 2012 годзе Аксанай Сыроід і Сяргеем Галаватым. Гэты тэкст яна ўзяла за аснову, але на працягу далейшай, практычна штодзённай працы да канца 2016 года на яго аснове быў напісаны зусім новы законапраект, які ў студзені 2017 года быў зарэгістраваны больш за 30 народнымі дэпутатамі пад № 5670.[6]
У яго напрацоўцы ў групе Васіленка ўдзельнічала ўсяго да 20 чалавек, у тым ліку Аксана Забалотная, Тарас Марусік, Максім Кобелеў, Сяргей Оснач, Раман Галавенка, Аляксандр Іваноў, Святаслаў Ліцінскі і іншыя. Адзін з удзельнікаў — Аляксей Куранны — не дажыў да дня прыняцця праекта, ён трагічна загінуў у аўтакатастрофе.
Распрацоўшчыкі законапраекта і створаная групай у студзені 2017 года грамадская кааліцыя " Украіна - закон аб дзяржаўнай мове!"адразу імкнулася зрабіць так, каб суаўтарамі Закона былі дэпутаты розных фракцый, каб ён аб'ядноўваў парламент і Украіну, а не выкарыстоўваўся для піяру якой-небудзь партыі ці асобных палітыкаў. Шлях да гэтага быў няпростым. Далёка не ўсе парламенцкія сілы ўспрынялі такі падыход, былі наўмысна зарэгістраваныя некалькі іншых законапраектаў, якія расцягваюць галасы.[7]
Члены групы зрабілі ўсё магчымае, каб аб'яднаць тры законапраекты ў адзін агульны, і ў чэрвені 2017 года з'явіўся Грамадскі Закон аб мове 5670-д, які падпісалі 76 дэпутатаў на чале з Мікалаем Княжыцкім — з усіх постмайданных і пазафракцыйных фракцый. Сярод іх свае подпісы паставілі большасць аўтараў усіх трох законапраектаў. Большасць, але не ўсе, таму замест аднаго праекта атрымалі 4. Аднак менавіта аб'яднаны камітэцкі праект атрымаў адназначную падтрымку ў грамадскім і экспертным асяроддзі, і ў той жа час, вядома, стаў асноўным аб'ектам атакі сіл процідзеяння.[8]
4 кастрычніка 2018 года 261 дэпутат Вярхоўнай Рады прагаласаваў за праект Закона Украіны "Аб забеспячэнні функцыянавання ўкраінскай мовы як дзяржаўнай" (№ 5670-д) у першым чытанні[9].
Падрыхтоўка» моўнага " законапраекта да другога чытання доўжылася каля чатырох месяцаў. За гэты час камітэт ВР па культуры і духоўнасці апрацаваў больш за дзве тысячы паправак, якія паступілі ад народных дэпутатаў.
25 красавіка 2019 года Вярхоўная Рада прыняла Закон» аб забеспячэнні функцыянавання ўкраінскай мовы як дзяржаўнай " у другім чытанні.[10] Адразу пасля завяршэння галасавання было пададзена 4 пастановы па яго адмене, пададзеныя прарасійскімі дэпутатамі Вадзімам Навінскім, Аляксандр Вілкул, Юрыем Бойка і Нестарам Шуфрычам[11]; да разгляду гэтых дакументаў у сесійнай зале ні спікер парламента Андрэй Парубій, ні Прэзідэнт Пятро Парашэнка не маглі падпісаць гэты Закон[12]. Разгляд праектаў пастаноў быў запланаваны на 14 мая 2019 года.[13][14]
11 мая Акруговы адміністрацыйны суд горада Кіева адмовіў у задавальненні заявы грамадскай арганізацыі " Інстытут прававой палітыкі і сацыяльнай абароны імя Ірыны Беражной» да спікера Вярхоўнай рады Украіны Андрэю Парубію аб забароне падпісваць Закон Украіны «Аб забеспячэнні функцыянавання ўкраінскай мовы як дзяржаўнай».[15]
14 мая Вярхоўная Рада адхіліла праекты пастаноў, блакавалі падпісанне раней прынятага Закона, адразу ж пасля гэтага старшыня Вярхоўнай Рады Андрэй Парубій падпісаў закон.[16] 15 мая Прэзідэнт УкраіныПятро Парашэнка падпісаў закон.[17] 16 мая 2019 года Закон быў апублікаваны Голасам Украіны. 16 ліпеня 2019, праз 2 месяцы з дня апублікавання, Закон уступіў у сілу.[18]
Галасаваньне
Закон у другім чытанні і прыняты 278 галасамі народных дэпутатаў. Супраць галасавалі 38, устрымаліся 7, не галасавалі 25.
Падчас галасавання перад Радай праходзіла акцыя ў падтрымку Закона, арганізаваную кааліцыяй «Украіне — закон аб дзяржаўнай мове», у які ўваходзяць некалькі дзясяткаў грамадскіх арганізацый. Моўны закон прыйшлі падтрымаць Мастакі, літаратары, выдаўцы, музыкі, валанцёры, вайскоўцы, дзяржаўныя і царкоўныя дзеячы, неабыякавыя грамадзяне.[19] Таксама акцыя ў падтрымку закона адбылася ў Харкаў.[20]
Рэакцыя
Венгрыя: Міністэрства замежных спраў Венгрыі 16 мая 2019 года абнародавала заяву аб падпісанні прэзідэнтам Украіны Пятром Парашэнкам закона «Аб функцыянаванні ўкраінскай мовы як дзяржаўнай». Венгерскія дыпламаты назвалі закон "адпаведным духу Пятра Парашэнкі" і выказалі надзею, што з новаабраным прэзідэнтам Уладзімірам Зяленскім змогуць вырашыцца "праблемныя пытанні" адносна венгерскай нацменшасці ва Украіне.[21]
Расія прапанавала Савету Бяспекі ААН склікаць пасяджэнне для асуджэння Закона Украіны № 5670-д "Аб забеспячэнні функцыянавання ўкраінскай мовы як дзяржаўнай". Паседжанне магло адбыцца ў панядзелак, 20 мая 2019.[22][23]
ООН: Савет Бяспекі ААН на пасяджэнні 20 мая адмовіўся разглядаць прыняты ва Украіне закон аб забеспячэнні функцыянавання ўкраінскай мовы як дзяржаўнай. У пачатку пасяджэння прадстаўнікі некалькіх краін выказаліся супраць разгляду гэтага пытання, у прыватнасці, у дзень інаўгурацыі новага прэзідэнта Украіны, заяўляючы аб намеры Расіі аказваць такім чынам ціск на Кіеў. У прыватнасці, супраць выказаліся прадстаўнікі Францыі, Нямеччыны, ЗША, Бельгіі, Польшчы.
Спробы адмены
Прадстаўленне ў Канстытуцыйны Суд
У чэрвені 2019 года, пасля выбараў Прэзідэнта Украіны і абрання і інаўгурацыі Уладзіміра Зяленскага да ўступлення закона ў сілу[24] ў Канстытуцыйны Суд Украіны паступіла прадстаўленне 51 народнага дэпутата аб канстытуцыйнасці закона. У прыватнасці, прадстаўленне падпісана ў асноўным нардепы з фракцыі «Апазіцыйны блок».
Так, аўтары заявілі, што законам «руская мова на заканадаўчым узроўні цалкам выключаецца з працоўных адносін, са сферы адукацыі, сферы навукі, сферы культуры, сферы тэлебачання і радыёвяшчання, сферы друкаваных сродкаў масавай інфармацыі, сферы кнігавыдання і кнігараспаўсюджвання, сферы карыстацкіх інтэрфейсаў. камп'ютэрных праграм і вэбсайтаў, сферы публічных мерапрыемстваў, сферы абслугоўвання спажыўцоў, сферы спорту, сферы тэлекамунікацый і паштовай сувязі, сферы справаводства, дакументазвароту, перапіскі і ўсіх іншых сфер жыцця грамадзян».[25] Зварот падпісалі.[26]
Хоць гэты Закон не тычыцца моў нацыянальных меншасцяў і не можа супярэчыць Еўрапейскай хартыі рэгіянальных моў, паколькі яго становішча вызначае, што "Хартыя не можа адмяняць абавязковасць прымянення дзяржаўнай мовы", а вызначае выкарыстанне дзяржаўнай мовы[27] у адпаведнасці з Канстытуцыяй і рашэннем Канстытуцыйнага Суда 1999 года[28], і высноў Венецыянскай камісіі[27]. У прыватнасці, у дачыненні да закона аб мовах меншасцяў гэты праект павінен быць распрацаваны ўрадам на працягу 6 месяцаў пасля ўступлення ў сілу закона аб мове. Пра гэта гаворыцца ў пераходных палажэннях.[29]
Таксама Закон не можа прызнавацца неканстытуцыйным праз тое, што не адпавядае рэгламенту, а толькі праз неадпаведнасць Канстытуцыі. З прычыны таго, што Вярхоўная Рада разглядала Закон на працягу 20 пасяджэнняў, што з'яўляецца рэкордам, і за гэты час яна разгледзела больш за 2000 правак. Старшыня Камітэта Вярхоўнай Рады па культуры і духоўнасці Мікалай Княжыцкі тлумачыў кожнае па патрабаванні дэпутатаў, а старшыня Вярхоўнай Рады Андрэй Парубій або яго намеснікі Ірына Герашчанка і Аксана Сыроід ставілі на галасаванне. Усе праўкі былі разгледжаны канстытуцыйным спосабам. За закон прагаласавала 278 дэпутатаў з 226 неабходных. Такім чынам, тыя, хто сцвярджаюць, што адбывалася не персанальнае галасаванне, павінны даказаць: прынамсі 53 дэпутаты прагаласавалі не асабіста.[30]
14 ліпеня 2021 Канстытуцыйны Суд Украіны прызнаў Закон канстытуцыйным. Суддзі Галаваты с.п., Калеснік В. П., Лемак в. в., Літвінаў о. м., Сасс С. В., Першамайскі о. о. і Юровская г. в. выказалі асобныя і збежныя думкі да рашэння.[31]
Другая спроба
У снежні 2019 года народны дэпутат ад «Слугі народа» Максім Бужанскі унёс у парламент законапраект аб прызнанні Закона «страціўшай сілу» на базе новых абставін з прычыны рашэння Венецыянскай камісіі.[32]
Сацыялогія
Па выніках сацыялагічнага даследавання "Успрыманне ўкраінцамі тэлерадыёэфіру: вынікі даследавання грамадскай думкі", праведзенага Кіеўскім міжнародным інстытутам сацыялогіі (КМІС) на працягу мая-чэрвеня 2019 па замове Нацыянальнага савета па пытаннях тэлебачання і радыёвяшчання, каля 80 % грамадзян аддае перавагу ўкраінскую як асноўная мова тэлевізійнага і радыёэфіру і з'яўляюцца актыўнымі спажыўцамі ўкраінамоўнага кантэнту на радыё і тэлебачанні.[33]
Паводле паведамлення маніторынгавай платформы Апендат, за 6 месяцаў 2023 больш за ўсё скаргаў аб парушэнні моўнага закона было ў адміністрацыю г. Кіеў — 674 звароты. На другім месцы Харкаўшчына — 256 скаргаў, а на трэцім радку Адэсшчына — 238 скаргаў. Многія скаргі былі зарэгістраваныя на Днепропетровщине — 145 парушэнняў. 73 % усіх скаргаў прыпадае менавіта на гэтыя рэгіёны. Калі параўнаць з большасцю іншых рэгіёнаў Украіны, то, напрыклад, Адэскія паказчыкі значна перавышаюць іх — у 16 абласцях Украіны зарэгістравана не больш за 20 скаргаў за паўгода. Амаль трэць усіх скаргаў тычыцца адсутнасці ўкраінскай версіі сайтаў, на другім месцы - зварот па абслугоўванні на рускай мове. Таксама шмат парушэнняў у сферы рэкламы і адукацыі.[34]
Выкананне
16 ліпеня 2021 года ўступілі ў сілу нормы Закона, у якіх гаворыцца аб неабходнасці распаўсюджвання і дэманстравання фільмаў ва Украіне на дзяржаўнай мове. Гэта артыкул 23. Аднак, па выніках маніторынгу праведзенага ў наступныя два дні былі выяўлены парушэнні гэтай нормы на каналах «1+1», «Украіна», «ICTV», Інтэр, НТН, К1 і Мега, якія працягнулі паказваць фільмы, серыялы і праграмы на рускай мове з украінскімі субтытрамі.[35]
16 студзеня 2022 уступіла ў сілу артыкул 25 Закона "Аб забеспячэнні функцыянавання ўкраінскага мовы як дзяржаўнай"» Па якой рускамоўныя друкаваныя СМІ зараз змогуць распаўсюджвацца на тэрыторыі краіны, калі «адначасова будзе выдавацца тыраж гэтага выдання на дзяржаўнай мове». Версіі на розных мовах павінны выдавацца ў адзін дзень пад аднолькавай назвай, адпавядаць адзін аднаму па змесце, аб'ёме і спосабу друку. Такія нормы Закона не распаўсюджваюцца на друкаваныя СМІ, якія выдаюцца на крымскататарскай мове, на іншых мовах карэнных народаў Украіны, на англійскай або іншай афіцыйнай мове Еўрасаюза.
Але яе дзеянне пакуль распаўсюджваецца на агульнадзяржаўныя і рэгіянальныя СМІ. Мясцовыя СМІ яшчэ будуць мець 30 месяцаў пераходнага перыяду і будуць абавязаныя выконваць патрабаванні 25 артыкула з 16 ліпеня 2024 года.[36]
16 ліпеня 2024 года для мясцовых друкаваных медыя ўступіў у сілу артыкул 25 закона, які рэгламентуе выкарыстанне імі дзяржаўнай мовы, паведамляе Сакратарыят Упаўнаважанага па абароне дзяржаўнай мовы. Распаўсюд па падпісцы друкаваных медыя, выдадзеных недзяржаўным мовай, дапускаецца пры ўмове забеспячэння магчымасці падпіскі ў Украіне такога ж выдання на дзяржаўнай мове. Акрамя таго, у кожным месцы распаўсюджвання (газетныя раскладкі ў метро, на вакзалах, у супермаркетах, на АЗС) друкаваныя медыя на дзяржаўнай мове павінны складаць не менш за 50% распаўсюджваюцца ў гэтым месцы назваў друкаваных медыя.
У той жа час, шэраг патрабаванняў не распаўсюджваецца на друкаваныя сродкі масавай інфармацыі, якія выдаюцца выключна на крымскататарскай мове, на іншых мовах карэнных народаў Украіны, на англійскай мове, на іншай афіцыйнай мове Еўрапейскага Саюза, ці ўтрымліваюць яны тэксты на дзяржаўнай мове, і на навуковыя выданні.
Парушэнне
Са студзеня па кастрычнік 2023 ва ўпаўнаважаны па абароне дзяржаўнай мовы паступіла 3015 зваротаў ад грамадзян адносна парушэнняў моўнага закона. Гэта на 4 % больш у параўнанні з адпаведным перыядам 2021: тады было зафіксавана 2895 зваротаў.
Са студзеня па кастрычнік 2023 ва ўпаўнаважаны па абароне дзяржаўнай мовы паступіла 3015 зваротаў ад грамадзян адносна парушэнняў моўнага закона. Гэта на 4 % больш у параўнанні з адпаведным перыядам 2021: тады было зафіксавана 2895 зваротаў.
28 % ад агульнай колькасці зваротаў тычыцца парушэнняў моўнага закона ў праграмным забеспячэнні і на сайтах, у асноўным скардзіліся на адсутнасць украінскай версіі сайта. У апошнія тры гады менавіта гэтая катэгорыя з'яўляецца антилидером. На другім месцы - скаргі на абслугоўванне спажыўцоў. За няпоўны 2023 год было зарэгістравана 519 такіх зваротаў (16,5 %).
З 2021 па 2023 гады ўзрасла доля зваротаў грамадзян з нагоды парушэнняў моўнага закона ў сферы рэкламы: з 11 % да 15 %. Яшчэ 190 зваротаў (6 % ) датычацца інфармацыі аб таварах і паслугах.
За апошнія тры гады прыкметна вырас працэнт зваротаў з нагоды парушэнняў у сферы адукацыі і навукі - больш чым удвая, з 4 % у 2021 годзе да 9 % у гэтым годзе. А працэнт зваротаў у сферы аховы здароўя павялічыўся амаль у тры разы: з 1,6 % у 2021 годзе да 4,3 % у 2023 годзе.
Тры гады запар па колькасці зваротаў лідзіруе Кіеў. Менавіта на сталіцу прыпадае больш за траціну — 36 % — ад усіх зваротаў з нагоды парушэнняў моўнага закона ва Украіне.
У цэлым ільвіная частка ўсіх зваротаў (77 % ) паступае з 5 рэгіёнаў: Кіеў, Харкаўская, Адэская, Днепрапятроўская і Кіеўская вобласці.
За апошнія тры гады найменшую колькасць зваротаў зарэгістравана ў Івана-Франкоўскай, Тэрнопальскай, Ровенскай і Чарнавіцкай абласцях.[37]
.jpg)
