Другая французская рэспубліка (фр.: Deuxième République) — рэспубліканскі рэжым у Францыі, які доўжыўся з 24 лютага 1848 года, абвяшчэння рэспублікі ў Парыжы, да абвяшчэння Напалеона IIIімператарам 2 снежня 1852 года. Другая рэспубліка адрозніваецца ад іншых палітычных рэжымаў у гісторыі Францыі перш за ўсё сваёй кароткачасовасцю, а таксама таму, што гэта апошні рэжым, які ўсталяваўся па выніках рэвалюцыі. Гэта быў рэжым, які ўпершыню прымяніў у Францыі ўсеагульнае выбарчае права для мужчын і канчаткова адмяніў рабства ў французскіх калоніях. Пасля пераходнага перыяду, калі ўрад адносна аднадушна прымаў сацыяльныя меры па просьбе працоўных рэвалюцыянераў, рэжым стабілізаваўся і выцесніў сацыялістаў, а затым прыняў канстытуцыю.
Са снежня 1848 года ў Францыі быў прэзідэнт Луі-Напалеон Банапарт, які абраўся на адзін срок у чатыры гады. Далей рушылі некалькі гадоў кансерватыўнай палітыкі, адзначанай, у прыватнасці, законамі, якія больш моцна ўключалі каталіцкую царкву ў сферу адукацыі, і выразным абмежаваннем усеагульнага выбарчага права, каб запаволіць вяртанне левых палітычных сіл да ўлады. Сацыяльныя канцэпцыі Банапарта аддалялі яго ад партыі, якая прывяла яго да ўлады, і ён паступова згуртаваў вакол сябе новую банапартысцкую групоўку.
Банапарт, якому канстытуцыя забараняла паўторна балатавацца пасля заканчэння ягонага тэрміну паўнамоцтваў, лабіраваў унясенне ў яе паправак, але безвынікова. Таму ён разам са сваімі сваякамі арганізаваў дзяржаўны пераварот 2 снежня 1851 года, які пасля дазволіў яму ўсталяваць аўтарытарны рэжым, акцэптаваны народам праз плебісцыт. Новая канстытуцыя была абнародавана 14 студзеня наступнага года, і Банапарт атрымаў імператарскую годнасць 2 снежня пасля чарговага плебісцыту, паклаўшы канец рэспубліканскаму рэжыму на карысць Другой імперыі.
Памяць пра бурны канец Другой рэспублікі моцна паўплывала на французскі палітычны клас, які больш за сто гадоў пасля гэтага адмаўляўся зноў абіраць прэзідэнта шляхам усеагульнага галасавання.
