Ён аказаў Багеміі дапамогу пры нашэсці манголаў; стаў апекуном Конрада, сына імператара Фрыдрыха II, але неўзабаве перайшоў на бок Папы, і партыя апошняга пасля пазбаўлення Фрыдрыха II кароны выбрала яго контрімператарам 22 мая1246 года; у насмешку яго называлі папоўскім імператарам («каралём святароў»), таму што ў яго абранні бралі ўдзел пераважна духоўныя князі. Пры дапамозе папскіх грошай ён сабраў войска і разбіў Конрада 5 жніўня1246 года ў бітве пры Франкфурце. Узімку 1247 года ён аблажыў Ульм і Ройтлінген. У сутыкненні пры Ройтлінгене Генрых быў паранены, затым нечакана згарнуў свае ваенныя дзеянні і сышоў у Вартбург, дзе захварэў і памёр 16 лютага1247 года.
Быў пахаваны побач са сваімі бацькамі ў манастыры Св. Кацярыны каля Айзенаха.
Ні ў адным са шлюбаў ён не меў сыноў. З яго смерцю згасла дынастыя цюрынгенскіх ландграфаў, пасля чаго разгарэлася працяглая вайна за цюрынгскую спадчыну паміж сваякамі ландграфскага дому па жаночай лініі.
