Падчас Другой сусветнай вайны (1939—1945) знаходзіўся ў турэмным зняволенні за актыўны ўдзел у Антыкаланіяльным руху. У 1946—1947 гг. — міністр працы і прамысловасці ва ўрадзе штата Мадрас, у 1947—1951 гг. — першы пасол незалежнай Індыі на Цэйлоне.
У 1952—1954 гг. — міністр працы ва ўрадзе Індыі. Выступаў за правядзенне перамоў паміж працадаўцамі і найманымі працаўнікамі з мэтай вырашэння працоўных спрэчак. Падаў у адстаўку пасля прыняцця рашэння аб скарачэнні заробкаў банкаўскім служачым. Сыграў важную ролю ў стварэнні Індыйскага таварыства эканомікі працы.
Займаў пасаду губернатара наступных штатаў: Утар-Прадэш (1956—1960), Керала (1960—1965), Майсур (1965—1967). У 1967 годзе стаў віцэ-прэзідэнтам Індыі і старшынёй верхняй палаты парламента (савета штатаў), а ў 1969 годзе быў прызначаны выконваючым абавязкаў прэзідэнта Індыі пасля раптоўнай смерці Закіра Хусейна.
24 жніўня 1969 года ўступіў у пасаду прэзідэнта краіны. Яго абранне суправаджалася вострым супрацьстаяннем паміж прэм’ер-міністрам Індзірай Гандзі і старой партыйнай гвардыяй ІНК, вядомай як «Сіндыкат».