Агаласоўка ў кансанантным пісьме (руск.) (бел. — даданне ў тэкст дадатковых знакаў, якія паказваюць галосныя гукі і іншыя нюансы вымаўлення (напрыклад, падваенне зычных). Самі гэтыя знакі таксама называюць агаласоўкамі. У арабскім пісьме агаласоўкі называюцца харакат (руск.) (бел. або ташкіль, а ў яўрэйскім — нікуд (руск.) (бел.. Знакі агаласоўкі былі вынайдзеныя пазней, чым знакі матрэс лекцыёніс (руск.) (бел., і ў тэксце выкарыстоўваюцца для абазначэння галосных сумесна з імі.
У ідэаграфічным пісьме падобную функцыю выконвае фанетычная транскрыпцыя (фурыгана і ромадзі (укр.) (бел. ў японскім пісьме, чжуінь (руск.) (бел. і піньінь ў кітайскім), якая размяшчаецца над іерогліфамі. Гэтую транскрыпцыю называюць агат (руск.) (бел. або рубі, па назве выкарыстанага шрыфта.
