Milli rəqəmsal kimlik sistemləri — ölkə daxilində rəqəmsal kimlik sistemləri. Bir çox dövlətlər bunu tətbiq etmiş, həyata keçirmiş və ya təklif etmişlər.
Rəqəmsal kimliyin bir çox aspektləri qismən internetin hər yerdə olması səbəbindən universal olsa da, mövcud olan xüsusi qanunlar, təcrübələr və dövlət xidmətləri sayəsində bəzi regional dəyişikliklər mövcuddur. Rəqəmsal kimlik rəqəmsal şəxsiyyətin keyfiyyətini yaxşılaşdırmaq üçün sürücülük vəsiqələrini, pasportları və digər fiziki sənədləri onlayn olaraq təsdiqləyən xidmətlərdən istifadə edə bilər. Həmçinin, çirkli pulların yuyulmasına qarşı sərt siyasətlər o deməkdir ki, pul köçürmələri kimi bəzi xidmətlər rəqəmsal kimliyin daha sərt səviyyədə təsdiqlənməsinə ehtiyac duyur.
Milli müstəvidə rəqəmsal kimlik etibarlı orqanlar (ümumiyyətlə hökumət) tərəfindən tək imza və ya təsdiqləmənin birləşməsini ifadə edə bilər.
Milli rəqəmsal kimlik sisteminin potensial faydalarına aşağıdakılar daxildir:[1]
Daha çox rahatlıq
Daha az xərc
Xidmətlərə daha çox çıxış
Daha çox məxfilik və təhlükəsizlik
Bununla belə, milli rəqəmsal kimliyi sistemi anonimliyi azaldır və insanları verilənlərin pozulması riski ilə üz-üzə qoyur.[2][3] Bunu tətbiq edən hökumətlər insan hüquqlarının pozulmasına meyilli ola bilərlər.[4]
Ölkələr üzrə
Hindistanda "Aadhaar" kartı rəqəmsal kimlik xidməti kimi əsasən dövlət qurumları üçün istifadə olunur.[5]
İranın şəxsiyyət vəsiqəsi ölkədə hər yer istifadə olunur.[6]
Ən erkən rəqəmsal kimlik vəsiqələrindən biri Finlandiyada 1999-cu ilin dekabrında baş nazir Paavo Lipponenə verilmişdir.[7]
İctimai Rəqəmsal Kimlik Sistemi dövlət və özəl qurumlar üçün rəqəmsal kimlik kimi istifadə olunur.[8]
