Le Figaro (azərb. Fiqaro) — Parisdə nəşr olunan Fransanın gündəlik qəzetlərdən biri[2]. Le Figaro Fransanın Le Monde və Libération qəzetləri ilə birlikdə ən qədim qəzetidir.
Le-Figaro, Fransanın Le Parisien və Le Monde qəzetlərindən sonra ikinci ən böyük milli qəzetidir. Baxmayaraq ki, Ouest-Fransa kimi bəzi regional qəzetlər daha böyük dövriyyələrə malikdir.
Qəzet 2004-cü ildən etibarən Dassault Group-a məxsus Le Figaro Qrupuna məxsusdur[3]. Bu nəşrlərdən TV Magazine və Evene daxildir.
Le Figaro 1826-cı ildə satirik bir həftəlik qəzet olaraq təsis edilib[4][5] və adını Pyer Bomarşenin 1778-ci ildə yazdığı "Fiqorunun toyu" komediyasından götürüb. Pyesin son pərdəsində Fiqaronun monoloqunda səslənən "Sans la liberté de blâmer, il n'est point d'éloge flatteur" ("tənqid etmək azadlığı olmadan, heç bir tərif olmaz") cümləsi isə qəzetin şüarı seçilmişdir. 1833-cü ildə redaktor Nestor Rokeplan, Le Figaro'dakı bir məqalə ilə təhqir olunan, lakin bərpa edilən polkovnik Qalua ilə duelə çıxdı. Albert Volf, Emil Zolya, Alfons Karr və Jül Klareti qəzetin ilkin iştirakçıları arasında idi. İppolit de Vilmesan tərəfindən götürüldükdə 1854-cü ilə qədər bir qədər nizamsız olaraq nəşr olunurdu[6].
1866-cı ildən Le Figaro gündəlik qəzet oldu[7]. Onun ilk gündəlik nəşri, 16 noyabr 1866-cı ildə, Fransada o dövrədək çap edilən qəzetlər arasında ən yüksək göstərici olan 56 min nüsxə ilə satılırdı[8]. Onun redaksiya xətti royalist idi. Paulin Savari də bu zaman redaksiya heyəti arasında idi.
1916-cı il martın 16-da Le Figaronun redaktoru Qaston Kalmet, həyat yoldaşı toxunulmazlığına ciddi şübhə doğuran bir məktub nəşr etdikdən sonra maliyyə naziri Jozef Kayonun həyat yoldaşı Henrietta Kayo tərəfindən öldürüldü[9][10]. 1922-ci ildə Le Figaro ətriyyat milyoneri Fransua Koti tərəfindən satın alındı. Abel Favr qəzet üçün cizgiləri etdi[11].
İkinci Dünya müharibəsinin başlanğıcında Le Figaro Fransanın aparıcı qəzetinə çevrildi. Müharibədən sonra yuxarı orta sinfin səsi oldu və mühafizəkar mövqeyini qorudu.
1975-ci ildə Le Figaro Rober Ersanın "Socpresse" korporasiyası tərəfindən satın alındı. 1999-cu ildə amerikan The Carlyle Group, 2002-ci ilin martında satılan qəzetin 40%-ni əldə etmişdi. 2004-cü ilin martından bu yana Le Figaro, mühafizəkar bir iş adamı və siyasətçi Serj Dasso tərəfindən nəzarətə alınmış, təyyarə istehsalçısı "Dassault Aviation", atasından, onun təsisçisi Marsel Dassodan (1892-1986) miras qaldı. Dasso qəzetin 80%-nə sahibdir.
2006-cı ildə Misir və Tunisdə İslamı təhqir etdiyi iddia edilən məqalələrin yayımlanmasına görə Le Figaro bu ölkələrdə qadağan edilmişdir[12][13].
Le Figaro, 2009-cu ildə Berliner formatına keçdi[14]. Qəzet The New York Times International Weekly The New York Times qəzetinə 2009-cu ildən bəri nəşr etdi. 2010-cu ildə Lefigaro.fr ingilis dilində Le Figaro adlı bir bölüm yaratmışdır[15]. Bu, Le Figaro saytının gündəlik orijinal və ya tərcümə olunmuş məzmunu ilə qlobal ingilis dilli birliyi təmin edir. Bölmə 2012-ci ildə tamamlanmışdır[16].
Loqo
1820-ci illərdə loqo
1920-ci illərdən loqo
Dövriyyə tarixi
1995-96 dövründə qəzet 391 533 nüsxə tirajla, yalnız 451 159 nüsxə tirajı olan Le Parisien qəzetindən geridə qalırdı[17].
