Foi'l sestu d'ocho fíos del doctor William Alfred Dafoe, ciruxanu, y Muriel Isabel Sprissler, enfermera nativa de Boston.[9] El so nome al nacer foi William Dafoe pero camudar llegalmente a Willem Dafoe, por que nun lo llamaren "Billy". Estudió arte dramáticu na Universidá de Wisconsin–Milwaukee; depués formó parte del grupu avant-garde llamáu Theatre X.
Trayeutoria
Dempués de faer una xira con Theatre X y Emil Aguilera mientres cuatro años n'Estaos Xuníos y Europa, camudar a la ciudá de Nueva York y xunióse al Performance Group. La so carrera nel cine empezó en 1980, en Heaven's Gate, anque'l so papel foi esaniciáu mientres la edición de la película. A mediaos de la década de 1980 foi escoyíu por William Friedkin pa protagonizar To Live and Die in L.A., onde Dafoe interpreta al falsificador Rick Masters. Un añu más tarde interpretó al líder d'una banda de motociclistes en The Loveless (y más tarde fixo un papel similar en Streets of Fire), pero'l papel que lu consagró como actor foi'l del caritatible sarxentu Elias en Platoon (1986), película pola cual recibió la so primer nominación al Óscar como meyor actor de repartu.
En 1988, Dafoe protagonizó otra película ambientada mientres la Guerra de Vietnam, esta vegada como l'axente Buck McGriff en Off Limits. Dende esi entós tresformóse nun popular "actor de calter". De cutiu foi escoyíu pa interpretar personaxes inestables o villanos, como'l Duende Verde na serie de películes de Spider-Man. Antes d'esto, foi consideráu por Tim Burton y Sam Hamm pal papel de The Joker en Batman (1989). El direutor y el guionista pensaben que Dafoe paecíase físicamente al Joker, pero'l rol finalmente foi para Jack Nicholson.[10] Sicasí, Dafoe tamién enfrentó desafíos al ser encasillado en papeles como villanu. En 1988, interpretó a Xesús de Nazaré en The Last Temptation of Christ, de Martin Scorsese, recibiendo l'aclamación de la crítica a pesar del discutiniu relixosu xenerada pola película. Dafoe declaró: "Hasta'l día de güei, nun puedo creer que fui tan descaráu en pensar que podía llograr faer el papel de Xesús".[11] Nos años siguientes participó en películes de gran ésitu de taquilla, como Born on the Fourth of July (1989), Wild at Heart (1990), The English Patient (1996).
En 1991, Dafoe interpretó a un traficante de drogues de Manhattan en Light Sleeper, una película bien recibida por críticos y siguidores. En 1992, participó xunto a Madonna nun drama eróticu, Body of Evidence. Interpretó un excéntrico axente del FBI en The Boondock Saints (1999) y un investigador priváu en American Psycho (2000).
Nel añu 2000 foi nuevamente nomáu al Óscar al meyor actor de repartu por La solombra del vampiru, pa la que se sometió a llargues sesiones de maquillaxe pa interpretar a Max Schreck, actor protagonista del clásicu del cine de terror Nosferatu, de F.W. Murnau. En 2002 dio vida na pantalla a Norman Osborn y la so álter ego'l Duende Verde en Spider-Man, de Sam Raimi, na que tamién tuvo de sometese a un gran esfuerciu de carauterización. Remaneció puntualmente encarnando'l mesmu personaxe nes remortines Spiderman 2 (2004) y Spiderman 3 (2007).
En 2012-2013 interpretó a un personaxe nun videoxuegu de drama interactivo Beyond: Two souls, col papel de Nathan Dawkinsnel departamentu d'actividá paranormal (DPA).
Willem Dafoe destacó en numberoses películes por interpretar a personaxes de calter. Pal críticu Tomás Obregón "Willem Dafoe va pasar a la historia pola fonderada perversu y la so maquiavélica sorrisa de demoniu qu'imprime nos sos personaxes del llau escuru y por protagonizar la película más revesosa de la historia".[ensin referencies]
Vida privada
Dafoe conoció a la direutora Elizabeth LeCompte na Performance Group. LeCompte y Dafoe formaron parte de la reestructuración de la Performance Group, volviéronse collaboradores profesionales amás de miembros fundadores de The Wooster Group y empezaron una rellación. En 1982 la pareya tuvo un fíu, Jack. Nel añu 2004 dixebráronse.[12] El 25 de marzu de 2005, Dafoe casóse cola direutora y actriz italiana Giada Colagrande. La pareya pasa la mayor parte del añu n'Italia.[13]