Vicente Solano Lima (21 de setiembre de 1901, Ramallo – 23 d'abril de 1984, Buenos Aires), políticu conservador, aliáu del peronismu y vicepresidente d'Arxentina del 25 de mayu de 1973 al 13 de xunetu de 1973, mientres el ciclu históricu que dio en llamase tercer peronismu.
Los entamos
Fíu de Manuel Lima y Regina Sánchez, nació nel Cuartel Quintu de la ciudá de Ramallo, nel partíu de San Nicolás, el 21 de setiembre de 1901. Provenía de familia d'orixe netamente conservadora y que yeren antiguos alsinistas que defendieren nel so momentu l'autonomía de la Provincia de Buenos Aires. Recibir de Bachiller nel Colexu Nacional de San Nicolás Don Justo José de Urquiza nel añu 1918.
Mientres estudiaba derechu, afiliar al Partíu Conservador de Buenos Aires siendo escoyíu diputáu provincial bonaerense en 1925. Foi diputáu nacional en dos causes. Ministru de Gobiernu na Provincia de Buenos Aires mientres les gobernaciones de Raúl Díaz y Rodolfo Moreno.
Actuación política nos años 1950 y 1960
Solano Lima foi candidatu a Vicepresidente de la Nación en 1951 acompañando al Dr. Reynaldo Pastor. Intentó encabezar la fórmula presidencial del Frente Nacional y Popular en 1963, pero les socesives torgues que se-y punxeron xunto col so candidatu a vicepresidente Carlos Sylvestre Begnis, arrenunciaron d'allegar a los comicios nos que trunfó'l Dr. Arturo Illia y los votos en blancu fueron récor na historia política arxentina.
La so participación na aturbolinada década de 1970
Na década de 1970 viaxó reiteradamente a Madrid a entrevistase col daquella exiliáu Xeneral Perón. Solano Lima foi unu de los creadores de la Hora del Pueblu y Alcuentru Nacional de los Arxentinos, participó viviegamente nel regresu de Perón a l'Arxentina en payares de 1972, viaxando con ésti nel avión xunto a otres personalidaes. Tamién foi iniciador del Frente Cívicu de Lliberación Nacional (FRECILINA) alcuerdu preelectoral que desaguó más tarde nel Frente Xusticialista de Lliberación (FREJULI).
Al biforcase del Partíu Demócrata Nacional (conservador) en 1955-1958, fundó xunto con Alberto María Fonrouge el Partíu Conservador Popular, y asina s'acopló col peronismu del presidente Héctor José Cámpora en 1973, actuando como nexu de Juan Perón, cola dictadura militar encabezada por Alejandro Agustín Lanusse. Arrenunciu como vicepresidente xunto con Cámpora, siete selmanes dempués d'asumir (13 de xunetu de 1973); pa faer posible l'accesu del Xeneral Perón a la so tercer presidencia, quien el 12 d'ochobre de 1973 designar como Secretariu Xeneral de la Presidencia. Tamién foi Rector de la Universidá de Buenos Aires y editor-propietariu del diariu nicoleño El Norte.
Ver tamién
Referencies
Enllaces esternos
