Exemplar machu de canariu selvaxe nel Parque Rural del Ñublu, na isla de Gran Canaria.Canariu selvaxe na isla de Gran Canaria.Canariu selvaxe en Los Realejos, na islla de Tenerife.
Según Antonio Arnaiz-Villena el canariu montés de la Macaronesia, probablemente, tien unes estreches rellaciones xenétiques colos sos conxéneres del continente africanu. L'orixe de tolos canarios bien pudiera tar nes especies que viven n'África del Sur[4][5][6][7]
Descripción
El canariu montés ye de colores parduzos na parte cimera y mariellu verdoso na cara y partes inferiores. Ye más grande y tien menos contraste qu'otros páxaros de la mesma familia, como'l verducu, y el so plumaxe ye más gris y marrón. Llega hasta los 13 cm de llargor. La so esperanza de vida n'estáu selvaxe suel ser d'ente 5 y 10 años, a lo sumo.
Anque los canarios monteses son de tonos apagaos, dende'l sieglu XVII crucióse selectivamente esta especie en cautividá, dando orixe a los colores vivos conocíos anguaño (blancu, naranxa, cobre, mariellu, etc.) presentes nos canarios domésticos. Ello ye que el canariu coloráu foi'l primer animal creáu per aciu seleición xenética,[8][9] introduciendo los tonos coloraos nel plumaxe per aciu l'encruz col cardenalito.
Habita nuna amplia variedá d'ecosistemes, dende montes de pinu y lloréu hasta en dunes de sable. Ye más común n'árees semiabiertes con árboles pequeños, tales como güertos y bosquecillos. Dase frecuentemente en hábitats creaos pol home, tales como parques y xardinos. Alcuéntrase dende'l nivel del mar hasta a lo menos una altitú de 760 msnm en Madeira, hasta 1100 msnm nes Azores, y percima de 1500 msnm nes islles Canaries.
Costumes
El trino del páxaru ye paecíu al garllo del xilgueru.
Alimentación
Alimentar nel suelu o ente la vexetación baxa, polo xeneral facer en bandaes. La so dieta compónse principalmente de granes, tales como les de les meruxes, les de poacees y frutos. Tamién s'alimenta d'otros partes vexetales y de pequeños inseutos.[11]
Ye una ave gregaria que de cutiu añera en grupos, con cada pareya defendiendo un territoriu pequeñu. El nial ye en forma de copa, y construyir sobre un árbol o arbustu a un altor cimeru a 160 cm del suelu, más comúnmente a ente 3 a 4 m. Ta bien escondíu ente les fueyes, de cutiu nel estremu d'una caña. Ta fechu de fibres vexetales, yerba, mofu y otros materiales de plantes, y forráu con materiales nidios, como pelos y plumes. Los güevos son depositaos ente xineru y xunetu nes islles Canaries, de marzu a xunu —con un picu d'abril y mayu— en Madeira, y de marzu a xunetu —con un picu de mayu y xunu— nes Azores. Son de color azul maciu o azul-verde con manches violeta o acoloratáu concentraes nel estremu menos en punta. Cada niarada contién de 3 a 4 o 5 güevos, llogrando producir con ésitu un permediu de 2 a 3 críes per añu. Los güevos guarar mientres 13 a 14 díes y los pitucos abandonen el nial dempués de 14 a 21 díes, con mayor frecuencia dempués de 15 a 17 díes.[11]
Caltenimientu
La población foi envalorada en 80 000 a 90 000 pareyes nes islles Canaries, de 30 000 a 60 000 pareyes nes Azores, y de 4000 a 5000 pareyes en Madeira.
Poblaciones amontesaes
Establecióse nel atolón de Midway, nel noroeste de les islles de Ḥawai, onde foi introducíu per primer vegada en 1911. Tamién lo introdució nel vecín Atolón Kure, pero nun llogró establecese ellí.[12] La especie foi introducida nes Bermudes en 1930 y empezó rápido a multiplicase, pero la so población empezó a tornar na década de 1940 dempués de que les cochinillas afararon los montes de cedru de les Bermudes, polo que pa la década de 1960 l'ave escastárase neses islles.[13] La especie tamién se reprodució en Puertu Ricu, pero inda nun s'estableció ellí.[14]
↑Tony Clarke, Chris Orgill & Tony Dudley (2006) Field Guide to the Birds of the Atlantic Islands, Christopher Helm, London.
↑ 11,011,1Snow, D. W. & Perrins, C. M. (1998). The Birds of the Western Palearctic concise ed. Oxford University Press. ISBN 0-19-854099-X.
↑Pratt, H. Douglas; Bruner, Philip L. & Berrett, Delwyn G. (1987). A Field Guide to the Birds of Hawaii and the Tropical Pacific, Princeton University Press, Chichester.
↑Amos, Eric J. R. (1991). A guide to the Birds of Bermuda.
↑American Ornithologists Union (1998). Checklist of North American Birds, 7th ed.
.jpg)
