Un menhir ye la forma más senciella de monumentu megalíticu. Consiste nuna piedra polo xeneral allargada, en bruto o mínimamente tallada, dispuesta de manera vertical y cola so parte inferior soterrada nel suelu pa evitar que caya.

Etimoloxía

Menhir
	monolito (es) , megalitismu, standing stone (en) y monumentu

El términu ye orixinariu de Francia y resulta de la unión de dos pallabres del idioma bretón: men («piedra») y hir («llarga»). Foi adoptáu polos arqueólogos nel sieglu XIX.

)

Descripción y finalidá

Denomínase menhir a un únicu megalitu prehistóricu nada o apenes trabayáu. Dalgunos presenten grabaos. Otros tán esculpíos, de cutiu antropomórficamente, anque nesti casu cabo fálase de cercos o ídolos y non de menhires en sentíu estrictu. El so tamañu varia, dende pequeñes roques que namái s'estremen d'otres piedres por formar parte d'alliniadures o crómlecs, hasta dellos monolitos bretones (Kerloas, Champ-Dolent, Grand Menhir Brisé) con un altor de más de 10 metros.

Desconócense los significaos rituales concretos qu'inspiraron l'alzamientu y acolliñu de los menhires neolíticos, formulándose en redol a ello conxetures más o menos ellaboraes y con mayor o menor rigor científicu. Namái sabemos con seguridá que yeren, como otros monumentos asemeyaos de la dómina, construcciones funeraries. A los sos pies suelen topase tumbes con restos o cenices de difuntos, cerámiques, etc. Los grandes conxuntos megalíticos seríen necrópolis y los menhires desempeñaríen el papel de llábanes venceyaes a la conmemoración y el cultu de los antepasaos. Ciertos menhires podríen ser tributos a les divinidaes o, nel casu de los menhires esculpíos, representaciones de les mesmes.

Casu aparte son ciertos menhires europeos cristianizaos que les sos cruces y/o escenes bíbliques tallaes amuesen cómo esta relixón asimiló o reutilizó monumentos asociaos a dómines y creencies anteriores.