L'escudu d'armes real d'Escocia usáu antes de 1603
El monarca d'Escocia yera'l xefe d'estáu del Reinu d'Escocia. Según la tradición, el primer rei de los escoceses (n'inglés, King of Scots) foi Kenneth MacAlpin (Cináed mac Ailpín), quien fundó'l estáu en 843, anque esto nun ye consideráu seriamente polos historiadores.[ensin referencies] La distinción ente'l Reinu d'Alba/Escocia y el Reinu de los pictos ye más bien el productu del mitu medieval posterior y el tracamundiu d'un cambéu na nomenclatura, esto ye Rex Pictorum (rei de los pictos) convertir en ri Alban (rei d'Alba) baxu Donald II cuando los añales camudaron del llatín a la llingua vernácula alredor de finales del sieglu IX, dómina pa la que la pallabra Alba en gaélicu pasara a referise al reinu de los pictos más que Gran Bretaña (el so significáu más antiguu). [ensin referencies]
El reinu de los pictos xusto pasó a ser conocíu como reinu d'Alba en gaélicu, que más tarde pasó a ser conocíu n'inglés como Scotland («Escocia»); los términos caltener en dambos idiomes hasta l'actualidá. A finales del sieglu XI como mui tarde, los reis escoceses taben usando'l términu rex Scotorum, o rei de los escoceses (Scots), pa referise a si mesmu en llatín. El títulu de rei de los escoceses (King of Scots) decayó nel añu 1707 cuando'l reinu d'Escocia xunir col reinu d'Inglaterra pa formar el reinu de Gran Bretaña. Asina la reina Ana convertir na última reina d'Escocia (y coles mesmes la última reina d'Inglaterra) y la primer reina de Gran Bretaña. Los dos reinos compartieren monarca dende 1603 (vease Unión de les Corones), y Carlos II foi l'últimu monarca escocés que foi de fechu coronáu n'Escocia, en Scone en 1651.
Dinastíes
Anque los xenealoxistes estremen a los monarques d'Escocia en «dinastíes» o «cases», basaes nes idees europees continentales de dinastíes, paez que los reis y les reines d'Escocia, hasta onde se cree que son los sos últimos oríxenes, remonten la so ascendencia a Fergus Mór, el llexendariu fundador de Dál Riata que se diz que florió a finales del sieglu V, y dende el so nietu Gabrán mac Domangairt y hermanu Loarn mac Eirc. Ta documentáu que Xacobu VI dixo qu'él yera un monarca surdíu de la raza Ferguse». Tres la Restauración de 1660, cuando encargaron a Jacob de Wetsemeyes de los gobernantes pasaos y presentes d'Escocia pal palaciu de Holyrood, la serie empezó con Fergus Mór.
El reináu de Kenneth MacAlpin empieza colo que de cutiu se llama la Casa de Alpin, un conceutu totalmente modernu. Los descendientes de Kenneth MacAlpin estremar en dos rames; la corona alternaría ente los dos, la muerte d'un rei d'una de les cañes de cutiu entainada pola guerra o l'asesinatu d'un pretendiente pol otru. Malcolm II foi l'últimu rei de la Casa de Alpin; nesti reináu, llogró con ésitu entartallar tola oposición y, al nun tener fíos, foi capaz de tresmitir la corona al fíu de la so fía, Duncan I, quien inauguró la Casa de Dunkeld.
Semeya
Nome del rei n'inglés modernu tradicional (col equivalente modernu en gaélicu)
* Evidencia del reináu de Eochaid nun ye segura: pue que realmente nunca fuera rei. Si ser, yera un rei xunto con Giric. Amlaíb ye conocíu namái por una referencia a la so muerte en 977, que se refier a él como'l rei d'Alba; yá que se sabe que Kenneth II yera entá rei en 972-973, Amlaíb tuvo de tomar el poder ente 973 y 977.
† Eochiad yera un fíu de Run, rei de Strathclyde, pero la so madre yera una fía de Kenneth I.
Duncan asocedió nel tronu como'l nietu maternu de Malcolm II. Tres un reináu ensin ésitu, Duncan foi muertu en batalla por Macbeth, que tuvo yn reináu llargu y relativamente esitosu. Nuna serie de batalles ente 1057 y 1058, el fíu de Duncan, Malcolm III ganó y mató a Macbeth y al fiyascu y herederu de Macbeth, llamáu Lulach, y reclamó el tronu. Les disputes dinástiques nun acabaron ellí: a la muerte de Malcolm en batalla, el so hermanu Donald Ban reclamó'l tronu, espulsando a los fíos de Malcolm d'Escocia; siguió una guerra civil na familia, con Donald Ban y el fíu de Malcolm, Edmundo, opuestos polos fíos de Malcolm sofitaos polos ingleses, empuestos primero por Duncan II y depués por Edgar. Edgar trunfó, unviando al so tíu y hermanu a monesterios. Tres el reináu de David I, el tronu escocés pasó según les regles de primogenitura, pasando de padre a fíu, o si nun fuera posible, d'hermanu a hermanu.
L'últimu Rei de la Casa de Dunkeld foi Alejandro III. La so esposa diéra-y dos fíos y una fía; pero pal añu 1286, los sos fíos taben muertos, y la so fía, Margarita, namái diera una fía al so maríu Erico II de Noruega antes de morrer ella mesma. Alejandro volvió casase, pero a principios del añu 1286, morrió nun accidente mientres diba a casa. La so esposa, Yolanda de Dreux, taba embarazada; pero pa payares de 1286, toa esperanza de dar a lluz un fíu sumió. Según eso, nel tratáu de Salisbury, los Guardianes d'Escocia reconocieron a la nieta d'Alejandro, Margarita de Noruega, como reina de los escoceses. Margarita permaneció nel reinu de Noruega del so padre hasta seronda de 1290 cuando foi unviada a Escocia. Sicasí, morrió nes Órcades, nun poniendo nunca un pie sobre'l terrén escocés, y ensin ser coronada en Scone. Por ello dacuando nun-y la considera reina.
La muerte de Margarita de Noruega provocó dos años de crisis socesoria n'Escocia. Cola so muerte, escosóse la descendencia de Guillermu I, pos nun esistía un claru herederu de la corona. A ella optaron trelce candidatos. Los más prominentes yeren Juan de Balliol, bisnietu del hermanu menor de Guillermo; David de Huntingdon; y Roberto Bruce, V Señor de Annandale, bisnietu de David I d'Escocia. Los nobles escoceses convidaron a Eduardu I d'Inglaterra a arbitrar les sos pretensiones; asina lo fixo, pero forzó a los escoceses a xura-y como señor superior. Decidióse que John de Balliol fuera'l Rei; por causa de la so debilidá ya incapacidá, en 1296, ésti viose obligáu a abdicar n'Eduardu I, qu'entós intentó anexonar Escocia al reinu d'Inglaterra.
Mientres diez años, Escocia nun tuvo Rei propiu. Los escoceses, sicasí, refugaron tolerar el gobiernu inglés; primero William Wallace y depués, tres la so execución, Roberto Bruce (el nietu del competidor de 1292) lluchó contra los ingleses. Bruce y los sos partidarios mataron al rival al tronu, John III Comyn, Señor de Badenoch el 10 de febreru de 1306 na ilesia de Greyfriars en Dumfries. Poco dempués de 1306, Robert foi coronáu rei de los escoceses en Scone. La so enerxía, y el correspondiente reemplazu del brengosu Eduardu I col so fíu más débil, Eduardu II, dexó a Escocia lliberar del gobiernu inglés; na batalla de Bannockburn en 1314, los escoceses espulsaron a los ingleses, y pal añu 1329 los ingleses tuvieron d'alcuerdu por aciu tratáu a aceptar la independencia d'Escocia. El socesor de Roberto, el so fíu David, yera un neñu como socesor. Los ingleses anovaron la so guerra con Escocia, y David viose obligáu a fuxir del reinu por Edward Balliol, fíu del rei Juan, quien consiguió ser coronáu rei de los escoceses y apurrir los condaos meridionales d'Escocia a Inglaterra antes de ser espulsaos de nuevu. David pasó gran parte de la so vida nel exiliu, primero en llibertá col so aliáu, Francia, y depués n'en pirisón n'Inglaterra; namái foi capaz de tornar a Escocia en 1357. A la so muerte, ensin fíos, en 1371, la Casa de Bruce escastóse.
Roberto Estuardo yera un nietu de Roberto I pola fía del postreru, Marjorie. Naciendo en 1316, yera mayor que'l so tíu, David II; arriendes d'ello, yera al xubir al tronu un home vieyu, incapaz de reinar puxantemente, un problema al que tamién s'enfrentó'l so fíu Roberto III, quien sufriera daños irreparables nun accidente d'equitación. Estos dos fueron siguíos por una serie de rexentes, causaos pola mocedá de los socesivos reis. Arriendes d'ello, ser Estuardo vio periodos d'inercia real, mientres la cual los nobles usurparon el poder de la corona, siguíu por periodos de gobiernu personal pol monarca, mientres el cual él o ella intentaría resolver los problemes creaos pola so propia minoría y los efeutos al llargu plazu de reinaos previos. Gobernar Escocia foi faciéndose progresivamente difícl, conforme la poderosa nobleza foi faciéndose adulces intratable; los intentos de Xacobu I d'acabar col desorde del reinu acabó col so asesinatu; Xacobu III foi asesináu nuna guerra civil ente él y la nobleza, empuestu pol so propiu fíu; cuando Xacobu IV, quien gobernara severamente y suprimió a los aristócrates, morrió na batalla de Flodden Field, la so esposa Margarita Tudor, que fuera escoyida rexente del so fíu, el mozu Xacobu V, foi derocada polos nobles y la mesma esposa de Xacobu V, María de Guisa, trunfó al gobernar Escocia mientres la rexencia de la so fía pequeña, María I namái estremando y conquistando les facciones nobles, y distribuyendo sobornos franceses con mano lliberal. Finalmente, la mesma María I, la postrera descendiente direuta de Roberto II, atopóse incapaz de gobernar Escocia enfrentada a la foscura de l'aristocracia y l'intransixencia de la población, que favoreció'l Calvinismu y desaprobaba el so catolicismu; viose obligada a abdicar, y fuxó a Inglaterra, onde foi executada por traición contra la reina inglesa Sabela I. A la so abdicación, el so fíu, que'l so padre pertenecía a una caña menor de los Estuardo, convertir en rei.
Los «Stewart» de Lennox yeren una caña menor de la familia Estuardo; sicasí, nun yeren descendencia masculina direuta de Roberto II, el primer Estuardo que se convirtió en rei de los escoceses, sinón más bien del so antecesor Alejandro Estuardo, 4º High Steward d'Escocia. Nel pasáu, al traviés de l'antigua alianza con Francia, afixeron el so apellíu a la forma francesa Stuart. Arriendes d'ello, cuando'l fíu del conde de Lennox, Enrique, Lord Darnley, casóse cola reina de los Escoceses, María I, el so fíu, el primer rei de la caña Lennox de los Estuardo, gobernó como un Stuart.
Xacobu VI tamién se convirtió en rei d'Inglaterra ya Irlanda como Xacobu I en 1603, cuando morrió la so prima Sabela I; dempués, anque los dos corones d'Inglaterra y Escocia permanecieron dixebraes, la monarquía basóse principalmente n'Inglaterra.
Carlos I, el fíu de Jacobo, enfrentar a la Guerra Civil; el conflictu resultante duró ocho años, y acabó cola so execución. El Parllamentu Inglés decretó entós que la so monarquía terminara; el Parllamentu de los Escoceses, tres dalguna deliberación, rimpió los sos llazos con Inglaterra y declaró que Carlos, fíu y herederu de Carlos I, convertir en rei. Gobernó hasta l'añu 1651; sicasí, los exércitos de Oliver Cromwell ocuparon Escocia y lleváronlu al exiliu.
Semeya
Nome
Estatus dinásticu
Nacencia
Gobernó dende
Coronación
Gobernó hasta
Muerte
Xacobu VI (tamién Xacobu I d'Inglaterra ya Irlanda) (Seumas VI Stiùbhairt)
Carlos I (tamién Carlos I d'Inglaterra ya Irlanda) (Teàrlach I Stiùbhairt)
fíu de Xacobu VI
19 de payares de 1600
27 de marzu de 1625
8 de xunu de 1633
30 de xineru de 1649 executáu
Carlos II (tamién Carlos II d'Inglaterra ya Irlanda) (Teàrlach II Stiùbhairt)
fíu de Carlos I
29 de mayu de 1630
30 de xineru de 1649
1 de xineru de 1651
1651 derrocáu por conquista
6 de febreru de 1685
La Mancomunidá d'Inglaterra
En 1652, dempués de la fuxida de Carlos II, el Parllamentu Inglés aprobó'l Tender of Union: según los sos términos, el Reinu d'Escocia quedaba abolíu, y anexonáu a la Mancomunidá d'Inglaterra. Escocia nun volvería algamar la so independencia hasta 1660, cuando cola restauración de Carlos II, restauróse l'antiguu sistema de la Unión de Corones. Hasta entós, Escocia foi gobernada direutamente dende Inglaterra; los gobernadores fueron Oliverio Cromwell y el so fíu, Richard, quien gobernaron sobre la Mancomunidá d'Inglaterra como Lord Protectors, cuasi monarques.
Richard Cromwell (Tumbledown Dick), Lord Protector de la Mancomunidá d'Inglaterra
fíu de Oliver Cromwell
4 d'ochobre de 1626
3 de setiembre de 1658
N/A
25 de mayu de 1659 dimitió formalmente
12 de xunetu de 1712
Casa de Stuart (restaurada) (1660-1707)
Cola Restauración, los Estuardo convertir de nuevu en reis d'Inglaterra. Pero nun se respetaron los derechos d'Inglaterra: el Parllamentu Escocés foi, mientres el reináu de Carlos II, disueltu, y el so hermanu Jacobo foi nomáu Gobernador d'Escocia. El mesmu Jacobo convertir en Xacobu VII en 1685 d'Escocia en 1685; el so catolicismu nun foi toleráu y foi espulsáu d'Inglaterra dempués de trés años. Nel so llugar el tronu pasó a la so fía María y el maríu d'ésta, Guillermo d'Orange, el gobernante de la República Holandesa; fueron aceptaos como monarques d'Escocia dempués d'un periodu de deliberación del Parllamentu y gobernaron xuntos como Guillermu II y María II.
Un intentu d'establecer un imperiu colonial escocés al traviés del proyeutu Darién en desafíu al d'Inglaterra, fracasó, dexando al Estáu escocés en bancarrota. Esto coincidió col ascensu de la reina Ana, fía de Xacobu VII. Ana tuvo dellos fíos, pero nengunu d'ellos sobrevivir, y a la so muerte'l so herederu más cercanu yera'l so mediohermanu, Jacobo, n'exiliu en Francia. Los ingleses favorecieron a la protestante Sofía de Hánover (una nieta de Xacobu VI) como heredera; los escoceses prefirieron al príncipe Jacobo, quien como un Estuardo tenía ascendencia escocesa, y amenaciaron con romper la Unión de les Corones ente Inglaterra y Escocia escoyéndo-y para ellos. Pa caltener la unión, los ingleses ellaboraron un plan por aciu el cual los dos reinos d'Escocia ya Inglaterra xunir nun namái reinu, el reinu de Gran Bretaña, gobernáu por un monarca común, y con un solu Parllamentu. Dambos parllamentos nacionales aportaron a esto, anque los escoceses con cierta reticencia, motivada principalmente poles finances nacionales, y al xunise dambos reinos, sumieron tanto'l reinu d'Escocia como'l d'Inglaterra. Dempués, anque los monarques siguieron gobernando sobre la nación escocesa, facer como reis de Gran Bretaña y depués del Reinu Xuníu.
Xacobu VII (tamién Xacobu II d'Inglaterra ya Irlanda) (Seumas VII Stiùbhairt)
fíu de Carlos I
14 d'ochobre de 1633
6 de febreru de 1685
11 d'abril de 1689
16 de setiembre de 1701
María II (tamién María II d'Inglaterra ya Irlanda) (Mairi II Stiùbhairt)
fía de Xacobu VII
30 d'abril de 1662
11 d'abril de 1689 con Guillermu II
28 d'avientu de 1694
Guillermu II, (tamién Guillermu III d'Inglaterra y Guillermu I d'Irlanda) (Uilleam Orains, «Guillermo d'Orange»)
nietu de Carlos I, maríu de María II
14 de payares de 1650
11 d'abril de 1689 con María II hasta 1694
8 de marzu de 1702
Ana (tamién Ana d'Inglaterra ya Irlanda) (Anna Stiùbhairt)
fía de Xacobu VII
6 de febreru de 1665
8 de marzu de 1702
1 de mayu de 1707 Lleis d'Unión, creación de la Gran Bretaña
1 d'agostu de 1714
A partir de 1707, los títulos de King of Scots («rei de los escoceses») y Queen of Scots («reina de los escoceses») son incorreutos. D'ende qu'esta llista namái algame hasta l'añu 1707; pa los monarques posteriores a esa fecha, vease Monarques británicos.
Pretendientes jacobitas
Xacobu VII siguió reclamando los tronos d'Inglaterra, Escocia ya Irlanda. Cuando morrió en 1701, el so fíu Jacobo heredó les pretensiones del so padre y llamóse a sí mesmu Xacobu VIII d'Escocia y III d'Inglaterra ya Irlanda. Siguiría faciéndolo tola so vida, inclusive dempués de que s'escastaren los reinos d'Inglaterra y Escocia por aciu la so fusión nel Reinu de la Gran Bretaña. En 1715, un añu dempués de la muerte de la so hermana, la reina Ana, y l'ascensu al tronu del so primu Jorge de Hánover, Jacobo llegó a Escocia ya intentó reclamar el tronu; fracasó y viose obligáu a fuxir al Continente. Un segundu intentu efectuáu pol so fíu Carlos, en 1745, tamién fracasó. Dambos fíos de Jacobo morrieron ensin descendencia colo que se punxo fin a la familia Estuardo.
«Xacobu VIII» (Seumas VIII), conocíu como'l Viejo pretendiente, fíu de Xacobu VII, foi pretendiente dende 1701 hasta la so muerte en 1766.
«Carlos III» (Teàrlach III), tamién conocíu como'l Mozu pretendiente y de cutiu llamáu Bonnie Prince Charlie, fíu de Xacobu VIII, foi pretendiente dende la muerte del so padre hasta la suya mesma en 1788.
«Enrique I» (Eanraig I), hermanu de Carlos III y el más nuevu de los fíos de Xacobu VIII. Morrió en 1807 ensin dexar descendencia.
Tres 1807, les pretensiones jacobitas pasaron primero a la Casa de Saboya (1807–1840), depués a la caña de Módena de la Casa d'Habsburgu-Lorena (1840–1919) y finalmente a la Casa de Baviera (dende 1919). L'actual herederu sería los duque Francisco de Baviera. Nin él nin nengunu de los sos predecesores dende 1807 escorrieron la so pretensión.
Otros pretendientes
Idi Amin, presidente d'Uganda 1971-1979, proclamar a sí mesmu rei d'Escocia en 1975 (morrió nel exiliu nel añu 2003).
Michel Roger Lafosse dende 1979 afirmó ser príncipe d'Albany y herederu al tronu escocés.
Cronoloxía de los monarques escoceses
Notes
↑Falando afechiscamente, Coinneach debería realmente ser Cionaodh, yá que Coinneach ye históricamente un nome separáu. Sicasí, nel idioma modernu, dambos nomes converxeron.
↑El so nome ye una gaelización del nome noruegu Hildufr (o quiciabes l'inglés Eadulf); asocede en delles formes gaéliques comtemporáneas, como Iondolbh, que s'atopen nel Duan Albanach; Ildulb úsase porque dellos historiadores representa correutamente'l nome Hildulfr n'ortografía gaélica; Eadwulf quiciabes fuera Idulb, d'ende qu'esa forma tamién s'use dacuando. El nome nunca pasó a un usu ampliu nel mundu escocés, o la palabrta gaélica más xeneralmente, y nun tien forma moderna. El nome «Indulf» ye una forma d'escribilo producida por influyencia francesa medieval posterior; Hudson, Celtic Kings, p, 89.
↑El primeroprobablemente por cuenta de que les fontes ingleses posteriores llámen-y l'Adustu»; irlandés antiguu donn tien un significáu similar al irlandés antiguu greimm, que significa «poder» o «autoridá»; vease Skene, Chronicles, p. 98; Hudson, Celtic Kings, p. 105.
↑Esti nome foi probablemente namái orixinalmente aplicáu a Mael Coluim IV, el nietu de Mael Coluim III, y depués más tarde confundíu; vease Duncan, Kingship of the Scots, páxs. 51–52, 74–75; Oram, David I, p. 17, nota 1. Cenn Mór verdaderamente significa «gran xefe» más que «gran cabeza» como dacuando créese.
↑Esti llamatu sicasí nun ta aseguráu mientres otros trés sieglos, na obra d'Andrew of Wyntoun.
↑Llamatu posterior. Llatín Sanctus tamién significa a cencielles «Santu». David nunca foi canonizáu.
↑See Duncan, Kingship of the Scots, páxs. 51–52, 74–75; Oram, David I, p. 17, nota 1. Cenn Mór verdaderamente significa «Gran Xefe» más que «Gran Cabeza», como dacuando piénsase.
Anderson, Alan Orr, Early Sources of Scottish History: AD 500–1286, 2 Vols, (Edimburgu, 1922)
Broun, Dauvit (2007). Scottish Independence and the Idea of Britain. From the Picts to Alexander III.. Edinburgh University Press. ISBN 978-0-7486-2360-0.
Hudson, Benjamin T., Kings of Celtic Scotland, (Westport, 1994)
Skene, William Forbes (ed.), Chronicles of the Picts, Chronicles of the Scots and other Early Memorials of Scottish History, (Edimburgu, 1867)
.jpg)
_i.JPG)
_i.JPG)
