En 1992 foi escoyíu presidente d'Estonia gracies al sofitu de los diputaos nacionalistes conservadores, magar nun tuvo afiliáu a nengún partíu.[6] El so mandatu de nueve años tuvo marcáu pol desenvolvimientu del nuevu estáu, la so transición a una economía de mercáu, les negociaciones con Rusia pa la retirada de los postreros militares del Exércitu Coloráu, y la creación d'aliances cola Xunión Europea y la OTAN.[6] Reelixíu en 1996, cumplió la llende de dos mandatos y en 2001 foi sustituyíu por Arnold Rüütel.
Biografía
Infancia y formación
Lennart Meri nació en Tallin el 29 de marzu de 1929, nuna familia de clase acomodada. El so padre, Georg-Peeter Meri (1900-1983), combatiera na guerra d'independencia d'Estonia y depués foi diplomáticu del nuevu estáu, según traductor de William Shakespeare al estoniu, ente que la so madre Alice-Brigitta Engmann (1902-1986) yera estonia d'ascendencia sueca.[6] Debíu al trabayu del so padre, Lennart pasaría la so infancia viaxando por toa Europa y foi matriculáu en nueve colexos distintos, ente ellos el Llicéu Janson de Sailly de París.[7] A lo llargo de la so vida afondó nel estudiu de llingües estranxeres y na so plenitú llegaría a apoderar seis idiomes distintos: estoniu, finlandés, rusu, francés, alemán ya inglés.[6]
La familia Meri sobrevivió al campu de concentración y pudo tornar a Tallin en 1945. En completando la secundaria, Lennart llogró'l graduáu cum laude n'Hestoria y Llingüística pola Universidá de Tartu (1953). Sicasí, les autoridaes soviétiques nun-y dexaron trabayar como historiador por cuenta de los sos antecedentes,[6][10] asina que tuvo que dedicase a la dramaturxa nel Vanemuine, el primer teatru en llingua estonia. Darréu foi productor na radio pública y direutor de cine, emplegos que compaxinaba con viaxes poles distintes repúbliques soviétiques.[6][11]
Obra artística
En 1964, Meri publicó'l primer llibru de la so carrera, Tulemägede maale (n'español, «A la tierra de los montes feroces»), nel que recoyía les esperiencies vivíes nun llargu viaxe pola península de Kamchatka. La obra tuvo una bona acoyida ente'l públicu estoniu, nuna dómina na que los viaxes alloñaos nun taben al algame de la mayoría de la población. Coles mesmes dedicóse a traducir obres d'autores estranxeros al estoniu, tales como Erich Maria Remarque, Graham Greene y Aleksandr Solzhenitsyn.[10]
El siguiente de los sos llibros de viaxes, Virmaliste Väraval («A les puertes de la lluz del Norte», 1974), convertir nun ésitu de ventes na Xunión Soviética y foi traducíu al finés en 1977, dientro d'una antoloxía d'autores soviéticos. A diferencia del so primer trabayu, Meri combinó esta vegada la so esperiencia personal nel estrechu de Bering colos testimonios d'otros afamaos esploradores sobre la mesma zona. El restu de les sos publicaciones son Hõbevalge (1976), na que repasa la hestoria de los países bálticos; Lähenevad rannad (1977), un rellatu sobre'l Meridianu 130 esti meridianu 130; y Hõbevalgem (1983), sobre'l periodu prehistóricu en suelu estoniu. Por tola so obra l'autor foi nomáu «miembru honorariu» de la Sociedá Lliteraria Finesa na década de 1970.[6]
Amás, Meri produció dellos documentales. El más importante de la so carrera, Linnutee tuuled («Los vientos de la Vía Láctea», 1977), yera una coproducción húngaru-finesa sobre tradiciones de los urálicos que foi premiada con una medaya de plata nel Festival de Cine de Nueva York, anque nunca llegaría a estrenase na Xunión Soviética.[12]
N'abril de 1990, Meri foi nomáu ministru d'Asuntos Esteriores de la república d'Estonia pol gobiernu del primer ministru Edgar Savisaar, coles mires de crear un cuerpu diplomáticu, garantizar la seguridá enerxética,[13] axustar cola URSS y consiguir l'aceptación internacional d'una futura república, pa lo qu'entamaría una xira colos tamién ministros de Lituania y Letonia.[8] El país proclamaría finalmente la so independencia'l 20 d'agostu de 1991, reconocida polos soviéticos un mes más tarde.[14]
Meri caltener nel cargu hasta marzu de 1992. Al poco tiempu foi nomáu embaxador d'Estonia en Finlandia.[15]
La nueva constitución restablecía la presidencia d'Estonia como xefatura del Estáu, anque con poderes llindaos al respective de otros periodos. Tres meses dempués de la so ratificación, el 20 de setiembre de 1992 celebráronse al empar les eleiciones llexislatives y les presidenciales, a les que Lennart Meri presentar col sofitu de la coalición nacionalista conservadora «Bloque de la Patria».[16] Na votación popular, el diplomáticu llogró un 28% de los sufraxos y quedó por detrás d'Arnold Rüütel. Sicasí, el vencedor nun superara'l 50% y foi necesaria una segunda votación nel Riigikogu, onde los nacionalistes teníen mayoría. D'esta miente, Meri foi escoyíu presidente por 59 votos a 31.[16]
El primer tramu presidencial (1992-1996) tuvo amestáu al desenvolvimientu d'Estonia como estáu independiente, con dos asuntos sobre la mesa: la transición a una economía de mercáu, de la cual yera defensor,[10] y l'implicación de la minoría rusa. En xunu de 1993, el Riigikogu aprobó una polémica llei d'extranxería qu'acutaba derechos a los rusohablantes, y a la que Rusia respondió cortando'l suministru de petroleu. Pa solucionar el conflictu, el presidente tuvo que suspender l'aprobación.[17] Un añu más tarde, Meri axuntar con Boris Yeltsin pa roblar la salida de los postreros efectivos del Exércitu Coloráu del país, en cuenta de permisos de residencia pa los pensionistes rusoestonios que quixeren quedase.[10][18] Tou ello tuvo marcáu pola inestabilidá política, primero cola cayida del gobiernu de Mart Laar al perder una moción d'enfotu y dempués con un escándalu d'escuches illegales que forzaría l'arrenunciu del executivu de Tiit Vähi.[9]
Meri foi reelixíu nos comicios de 1996 pa un periodu de cinco años. La popularidá del presidente viose reforzada pola crecedera económicu y una mayor estabilidá.[9] En 2001, Estonia y Rusia roblaron un alcuerdu billateral de comerciu y cooperación. Coles mesmes, el país bálticu empecipió les negociaciones pal so ingresu tantu na Unión Europea como na OTAN, cola celebración de la Convención sobre'l Futuru d'Europa como mayor afitáu.[9]
El 8 d'ochobre de 2001, Meri tuvo que dexar el cargu por llende de mandatos y foi sustituyíu por Arnold Rüütel.[19] Dos años más tarde fixo campaña pol «sí» nel referendu d'adhesión a la Unión Europea de 2003.[11]
En 2005 fíxose públicu qu'a Lennart Meri detectárase-y un tumor cerebral nun chequeo médicu. A pesar de ser sometíu a operaciones pa extirpárselo, les célules canceríxenes espandiérense a otres partes del cuerpu. Dempués de permanecer ingresáu nel hospital de Tallin mientres meses, el ex-presidente finó'l 14 de marzu de 2006, a quince díes del so 77º cumpleaños.[10][11]
El presidente d'Estonia, Arnold Rüütel, recordó-y nun discursu como «l'home que restauró la presidencia y construyíu la República d'Estonia nel sentíu más ampliu de la pallabra». Entamóse un funeral d'estáu al qu'asistieron la presidenta de Finlandia, Tarja Halonen, qu'aseguraría que «la nación finesa perdió a un verdaderu amigu y el mundu, un gran estadista que lideró la construcción del escenariu posterior a la Guerra Fría»,[20] y el expremier suecu Carl Bildt, ente otres autoridaes.[21]
En 2009, el gobiernu d'Estonia anunció que l'aeropuertu de Tallin pasaría a llamase «aeropuertu Lennart Meri-Tallin».
Vida personal
Lennart Meri tuvo casáu dos vegaes. La so primer esposa foi Regina Meri, cola que llegó a tener dos fíos: Mart Meri (1959) y Kristjan Meri (1966). En divorciándose, el ex-presidente caltuvo una llarga rellación con Helle Pihlak, actriz titular del Teatru Estoniu de Dramaturxa y expareja d'Eino Tamberg. Dambos tuvieron una fía, Tuule Meri (1985), y nun se casaron hasta qu'ella pudo retirase de los escenarios en 1992. Amás tuvo cuatro nietos.[10]
↑ 1,01,1Afirmao en: Gemeinsame Normdatei. Data de consulta: 26 abril 2014. Llingua de la obra o nome: alemán. Autor: Biblioteca Nacional d'Alemaña.
↑Afirmao en: autoridaes BNF. Identificador BnF: 122482332. Data de consulta: 10 ochobre 2015. Autor: Biblioteca Nacional de Francia. Llingua de la obra o nome: francés.
