Tres la independencia de Centroamérica (1821), el Gobernador José Gregorio Tinoco de Contreras y Juan Lindo, conocíen lo establecío nel alcuerdu del Plan d'Iguala, tamién llamáu Plan de les trés garantíes del 24 de febreru de 1821, sobre la independencia absoluta de Méxicu y robláu por Agustín de Iturbide y los representantes centroamericanos. Tinoco de Contreras partió'l poder de la Provincia de Comayagua, nomando xefe políticu al llicenciáu Juan Lindo ya Intendente al canónigu José Nicolás Diríes Midence.[4] Juan Lindo foi unu de los impulsores de l'anexón de les Provincies Centroamericanes al Imperiu Mexicanu d'Agustín de Iturbide.
Lindo foi electu diputáu a l'Asamblea Llexislativa d'Hondures en 1826. Al añu siguiente (1827) sofitó al conservador teniente xeneralJosé Justo Milla, quién derrocó al xefe del Estáu d'Hondures, Dionisio de Herrera. Foi diputáu a l'Asamblea Constituyente convocada en xunu de 1838, onde representó los intereses del conservadorismu Centroamericanu. Dende'l so cargu na Asamblea Constituyente, promovió la separación d'Hondures de la República Federal de Centro América, nel mes d'ochobre de 1838.
En 1840, viaxó a El Salvador, onde col sofitu del xeneral Francisco Malespín, foi designáu secretariu d'Estáu d'ochobre de 1840 a xineru de 1841 y darréu escoyíu xefe provisional del Estáu d'El Salvador del 7 de xineru al 20 de xunu de 1841 y presidente del Estáu del 28 de xunu de 1841 al 1 de febreru de 1842.[5] Mientres el so gobiernu, una Asamblea Constituyente proclamó'l 2 de febreru de 1841 la separación d'El Salvador de la Federación Centroamericana; y los díes 16 y 18 del mesmu mes y añu, respeutivamente, aprobó'l Decretu Llexislativu de Fundación de la Universidá d'El Salvador y emitió una nueva Constitución que derogó a la que fuera expedida'l 12 de xunu de 1824.[6]
Fotografia del Llicenciáu Juan Lindo, Presidente d'El Salvador y d'Hondures.
En 1842, tornó a Hondures y establecióse na ciudá de Comayagua.
Presidencia constitucional.
El 12 de febreru de 1847 foi escoyíu presidente constitucional del Estáu d'Hondures, cargu qu'exerció hasta'l 4 de febreru de 1848. Nesti mandatu creóse la Universidá Nacional d'Hondures (güei UNAH) y promulgóse la nueva Constitución Política de 1848, qu'estableció un periodu presidencial de 4 años. D'alcuerdu a ésta, Lindo foi escoyíu pa un nuevu periodu, que concluyiría'l 1 de febreru de 1852.
Nesta segunda alministración, Lindo «El foín» como yera llamáu, entama una maniobra política conocida como El Conveniu de Pespire pa desfacer de los sos opositores Francisco Ferrera, José Santos Guardiola, Coronado Chávez, Felipe Jauregui. En dichu pactu unviar al exiliu a la república d'El Salvador y Guatemala a los antes mentaos, siendo'l mineru Victoriano Castellanos Cortés nomáu Comisionado pol gobiernu salvadoreñu pa suscribir esti conveniu. Atiesto una vegada apurrió la presidencia al vicepresidente Felipe Bustillo ente'l 10 de setiembre al 8 d'avientu de 1848, dir pa la ciudá de Gracias, dende onde Juan Lindo socatró por que Santos Guardiola sublevárase non contra él; nin contra de Bustillo; sinón que contra l'Asamblea Llexislativa, demandando la reclusión o la espulsión del país de Francisco Ferrera y de Coronado Chávez”. Bustillo al trate acorrexáu dientro del marayu políticu, arrenunció a l'alministración y salió de Comayagua, que nesos tiempos yera la capital del Estáu d'Hondures.
Lindo robló una alianza col presidente salvadoreñu Doroteo Vasconcelos pa declara-y la guerra al gobiernu de Guatemala, que presidía Rafael Carrera. Les tropes aliaes invadieron el territoriu guatemalianu, pero fueron ganaes por Carrera en La Batalla de l'Arada, el 2 de febreru de 1851. Rematáu'l so periodu, apurrió la presidencia al políticu olanchano José Francisco Gómez y Argüelles, y esti de la mesma al xeneral José Trinidad Cabañas. Lindo retirar de la política estableciendóse na ciudá de Gracias, nel departamentu de Lempira, onde finó. La so tumba atopar nel Fuerte San Cristóbal.
Ascendencia
Esbozu del árbol xenealóxicu del llicenciáu Juan Lindo.
8. Joséph Zelaya
4. Juan José Zelaya Midence
9. Antonia Midence
2. Bárbaba Zelaya y Fiallos
10. Manuel Fiallos Peña
5. María de la Rosa Fiallos Peña Castejón
11. Isabel Castejón Díaz
1. Juan Nepomuceno Fernández Lindo y Zelaya
6. Alonso Fernández Atiesto
3. Joaquín Fernández Lindo y Molina
7. María Mercedes Molina
Referencies
↑Joaquín Fernández Lindo Molina, vecín de Comayagua, Bachiller en lleis, Secretariu Diputáu Provincial por Comayagua y del Reinu de Guatemala nel Congresu del Imperiu mexicanu, 1822. FONTE: Actes d'eleiciones de diputaos de les provincies del Reinu de Guatemala pal Congresu Mexicanu, 1822. AGN, Gobernación, 11. Llista de funcionarios del reinu de Guatemala, 1822. AGN, Gobernación, s/s, 27, Y-11. BENSON, 1989.
↑Durón y Gamero, Rómulo Ernesto (1896). Hondures lliteraria; coleición d'escritos en prosa y versu, precedíos d'apuntes biográficos por Rómulo Y. Durón. (en castellanu). Tegucigalpa: Tipografía nacional.
↑Miguel Ángel Durán, Historia de la Universidá d'El Salvador 1841-1930, Segunda Edición, Editorial Universitaria, San Salvador, El Salvador, 1975, páxines 17 y 18.
