John F. Stossel (6 de marzu de 1947, Chicago Heights(es)) ye un periodista investigativo, escritor, presentador de televisión y columnista llibertariu estauxunidense. N'ochobre de 2009, Stossel dexó'l so trabayu de munchos años en ABC News pa xunise al Fox Business Channel y al Fox News Channel. Ye'l presentador d'un programa selmanal de noticies en Fox Business llamáu Stossel, que salió al aire per primer vegada'l 10 d'avientu de 2009. Stossel tamién aprove analís en forma regular en dellos programes de Fox News, ente ellos en The O'Reilly Factor. Tamién escribe un blogue en Fox News, "John Stossel's Take". Stossel foi un columnista de periódicu sindicáu a nivel nacional dende febreru de 2011.
L'estilu de Stossel combina reportaxes con comentariu. Esti postreru reflexa una filosofía llibertaria y posiciones sobre la economía que son en gran midida en sofitu del llibre mercáu.[2] Empezó la so carrera como periodista como investigador de KGW-TV, foi reporteru del consumidor en WCBS-TV na ciudá de Nueva York, y depués de xunió a ABC News como editor de consumidores y reporteru en Good Morning America. Stossel depués pasó a ser corresponsal d'ABC News, xuniéndose al programa selmanal de revista 20/20, eventualmente convirtiéndose nel co-presentador.[3]
Como reporteru, Stossel recibió numberosos premios, ente ellos 19 Premios Emmy, y foi honráu en cinco causes por excelencia nel reportaxe sobre temes del consumidor pol National Press Club.[4] En 2011, John Stossel recibió'l títulu de doctor honoris causa na Universidá Francisco Marroquín.[5] Tamién escribió dos llibros que cunten como les sos esperiencies nel periodismu han delineado les sos posiciones socioeconómimcas, Give M'a Break en 2004 y Myths, Lies, and Downright Stupidity en 2007. ABC dixo: "Los sos reportaxes polo xeneral van en contra de les posiciones xenerales de la prensa establecida y ufierta a la cadena daqué frescu y distintu... [pero] facer l'oxetivu de los grupos a los qu'ofiende".[6] Stossel tamién foi'l voceru de la Fundación de Tartamudez d'Estaos Xuníos.[7]
Vida temprana
John F. Stossel nació'l 6 de marzu de 1947,[8] en Chicago Heights, Illinois, siendo'l menor de dos fíos[9] de padres xudíos que s'escaparon d'Alemaña primero que Hitler llegara al poder. Xunir a una ilesia congregacinalista nos Estaos Xuníos, y Stossel foi criáu como protestante.[10][11] Creció nel ricu barriu de Chicago North Shore y graduóse na Escuela Secundaria New Trier.[12] Stossel describe al so hermanu mayor Tom como "la superestrella de la familia", diciendo que "mientres yo diba a fiestes y xugaba al póquer, l'estudió enforma, sacó les meyores notes, y estudió medicina en Harvard". Stossel describir a sigo mesmu como "un estudiante indiferente" na universidá, indicando que "Pasar distrayíu na metá de les mios clases en Princeton, y apliqué a un posgráu solu porque yera ambiciosu, y un posgráu paecía ser el camín correutu pa una persona de 21 años que quería salir alantre". Anque fuera aceptáu a la Escuela d'Alministración d'Hospitales de la Universidá de Chicago, Stossel taba "cansáu de la escuela" y consideró tomar un trabayu que lu inspire a tomar los sos estudios de posgráu con una puxanza anovada.[9]
Carrera
Inicio
Stossel pretendía trabayar pa Seattle Magacín, pero quebrara pa cuando graduóse. Los sos contactos ellí, sicasí, consiguiéron-y un trabayu en KGW-TV en Portland, Oregón, onde Stossel empezó a trabayar como recaderu, pero eventualmente xubiendo al puestu d'investigador y depués escritor. Depués d'unos cuantosaños, el direutor de noticies díxo-y a Stossel que sala al aire y llea lo qu'escribió. Stossel, quien confiesa sentise asustáu de salir al aire, dixo tar avergoñáu de los videos de les sos primeres presentaciones. Sicasí, Stossel dixo que'l so mieu llevólo a ameyorar, esaminando les presentaciones de David Brinkley y Jack Perkins p'asonsañalos. Stossel tamién lluchó con un problema de tartamudez que traía dende la so mocedá. Dempués unos cuantos años de ser co-presentador, Stossel foi contratáu por WCBS-TV na ciudá de Nueva Yorkp or Ed Joyce, el mesmu direutor de noticies que contratara a Arnold Diaz, Linda Ellerbee, Dave Marash, Joel Siegel y Lynn Sherr. Stossel taba decepcionáu con CBS porque sintió que'l periodismu yera de menor calidá qu'en Portland, y nun-y gustó la menor cantidá de tiempu que se-y dedicaba a la investigación. Stossel indica que regulaciones sindicales que desincentivaban el trabayu extra yeren lo que faíen que los emplegaos seyan creativos, daqué que diz foi'l so "primer introducción real a los negocios fechos polos intereses especiales". Stossel tamién "odiaba" a Joyce, a quien el considerada "fríu y criticón", anque Stossel tamién indica que Joyce foi'l que-y dio la llibertá de siguir a les sos propies idees de noticies, y quien-y encamentó dir al Hollins Communications Research Institute en Roanoke, Virginia, que curó casi por completu'l problema de tartamudez de Stossel.[13]
Stossel amosóse cada vegada más atayáu al tener que siguir la visión de lo que representaben les noticies pal editor. Seique por cuenta del so tartamudez, siempres trató d'evitar cubrir les noticies qu'otros taben cubriendo, sintiendo que nun podría ser esitosu si víase obligáu a competir con otros reporteros glayando entrugues en conferencies de prensa. Sicasí, esto llevó a Stossel a dase cuenta en forma inesperada d'eventos más importantes que taben asocediendo en forma más lenta, como'l movimientu feminista, la crecedera de la teunoloxía informática, y les meyores en métodos anticonceutivos, en llugar d'eventos diarios como designaciones nel gobiernu, eleiciones, quemes o crímenes. Un día, Stossel ignoró al editor pa da-y a Ed Joyce una llista d'idees que l'editor refugara. Joyce pensó que les idees de Stossel yeren meyores y aprobar.[13]
20/20
En 1981 Roone Arledge ufiertó-y a Stossel un trabayu en ABC News como corresponsal pa 20/20 y como reporteru del consumidor pa Good Morning America.[14] Los sos segmentos titulaos "Give M'a Break" (llit. ¡Faime'l favor!) pal primeru incluyíen una mirada escéptica a temes que diben de regulación gubernamental la cultura pop, a la censura y la medrana ensin fundamentos. La serie xeneró un spinoff d'especiales televisivos d'una hora con presupuestos de mediu millón de dólares[15] qu'empezaron en 1994. Estos inclúin:
Bailouts and Bull (n'asociación con ReasonTV) – 2009
Age of Consent – 2009
John Stossel's Politically Incorrect Guide to Politics – 2008
Sex in America – 2008
Sick in America, Whose Body Is It Anyway? – 2007
Cheap In America – 2007
Myths, Lies and Downright Stupidity – 2007
Cheap in America – 2006
Stupid in America: How We Cheat Our Kids – 2006[17]
Privilege in America: Who's Shutting You Out? – 2006
War on Drugs: A War on Ourselves – 2002
Freeloaders – 2001
John Stossel Goes to Washington – Spring 2001
Is America #1? – 1999
Greed – 1999
Common Sense – 1995
Are We Scaring Ourselves to Death?
Junk Science: What You Know That May Not Be So
Boys and Girls Are Different
You Can't Say That!
The Power of Belief
Mientres trabayaba en 20/20, Stossel afayó la revista Reason, y se dio cuenta que les idees llibertaries de los sos escritores faíen sentíu pa él.[18] Stossel foi nomáu co-presentador de 20/20 en mayu de 2003, mientres escribía'l so primer llibru, Gimme a Break: How I Exposed Hucksters, Cheats, and Scam Artists and Became the Scourge of the Lliberal Media, que foi publicáu en 2004.[19] Nél, detalla los sos primeros pasos nel mundu del periodismu y el reportaxe de los consumidores, y como se desenvolvieron les sos creencies llibertaries.[13][20]
Fox News Channel y Fox Business Network
En setiembre de 2009 anuncióse que Stossel dexaría ABC y xuniríase a les cadenes de News Corp.Fox News Channel y Fox Business Network. Amás de participar de The O'Reilly Factor tolos martes pela nueche, ye'l presentador d'un programa selmanal d'una hora na Fox Business Network y una serie d'especiales d'una hora nel Fox News Channel, amás de ser convidáu frecuente en programes de Fox News.
El so programa, tituláu Stossel, debutó'l 10 d'avientu de 2009 na Fox Business Network.[21] El programa enfocar en temes enfocaes al consumidor tales como les llibertaes civiles, el negociu del cuidu de la salú y el llibre comerciu. El so blogue, "Stossel's Take", ye publicáu tantu en FoxBusiness.com como en FoxNews.com.[22][23]
Publicaciones
Stossel escribió tres llibros. Give M'a Break: How I Exposed Hucksters, Cheats, and Scam Artists and Became the Scourge of the Lliberal Media ye una autobiografía de 2005 de Harper Perennial que documenta la so carrera y la so transición filosófica del izquierdismo estauxunidense al llibertarismu. Describe la so oposición a la regulación gubernamental, la so creencia nel llibre mercáu y la empresa privada, el sofitu a la reforma de les lleis d'agraviu, y el so sofitu por una transición de los servicios sociales del gobiernu a les caridaes privaes. El llibru foi un bestseller del New York Times por 11 selmanes.[24]Myths, Lies, and Downright Stupidity: Get Out the Shovel – Why Everything You Know Is Wrong, publicáu en 2007 por Hyperion, cuestiona la validez de munches creencies populares, y sostién que la creencia de que ye conservador nun ye cierta. El 10 d'abril de 2012, Threshold Editions, publicó'l tercer llibru de Stossel Non, They Can't: Why Government Fails – But Individuals Succeed. Nél, argumenta que les polítiques gubernamentales que'l so oxetivu ye'l de resolver problemes más bien crean problemes nuevos, y que los individuos llibres y el sector priváu realiza munches xeres en forma más eficiente que'l gobiernu.[25]
Col sofitu financieru del llibertariu Fondu Palmer R. Chitester, Stossel y ABC News publicaron una serie materiales educativos pa escueles públiques titulaos "Stossel in the Classroom".[26] El programa foi mercáu pol Center for Independent Thougth en 2006 y llanza un nuevu DVD con materiales cada añu. En 2006, Stossel y ABC llanzaron Teaching Tools for Economics, una serie de videos basaos nos estándares del National Council of Economics Education.[27]
Dende febreru de 2011, Stossel escribió una columna selmanal pa Creators Syndicate.[28][29] Los sos artículos fueron publicaos en publicaciones como Newsmax, Reason, y Townhall.[30]
Posiciones polítiques y personales
Contrarianismo
Stossel's news reports and writings attempt to debunk popular beliefs. His Myths and Lies series of 20/20 specials challenges a range of widely held beliefs. He also hosted The Power of Belief (October 6, 1998), an ABC News Special that focused on assertions of the paranormal and people's desire to believe. Another report outlined the belief that opposition to DDT is misplaced and that the ban on DDT has resulted in the deaths of millions of children,[31] mostly in poor nations.[32]
Como llibertariu, Stossel diz que creen tantu na llibertá personal[33] como nel llibre mercáu. Frecuentamente utiliza los sos programes televisivos pa presentar esta filosofía y desafiar la rocea de los televidentes nel capitalismu de llibre mercáu y la competencia económica. En 2008 foi nomáu Doctor Honoris Causa per parte de la Universidá Francisco Marroquín, una universidá d'ideoloxía lliberal en Guatemala. El 26 d'ochobre de 1994 dixo lo siguiente nuna entrevista con The Oregonian.
Empecé con una visión del mercáu como un llugar cruel, nel que se precisaba de la intervención del estáu y de los abogaos pa protexer a la xente. Pero depués de ver trabayar a los reguladores, llegué a la conclusión de que los mercaos son máxicos y los meyores proteutores del consumidor. Ye'l mio trabayu esplicar les bondaes del llibre mercáu.[34]
Siéntome un pocu avergoñáu de que me tomara tanto tiempu'l dame cuenta de la tontura que son la mayoría de les intervenciones del gobiernu. Pasaron probablemente 15 años hasta qu'esperté y di cuenta qu'en casi tolos intentos per parte del gobiernu p'ameyorales coses, namái les fai peor.[35]
Stossel sostién que l'interés propiu, o la "avaricia", crea un incentivu pa trabayar más duru y p'anovar.[36] Sofitó la eleición escolar como una forma p'ameyorar les escueles estauxunidenses, cola creencia de que cuando les persones tienen la opción d'escoyer, escueyen les escueles que s'afaen meyor a los sos fíos.[37] En referencia a los exámenes eduacionales qu'alluguen a los estudiantes estauxunidenses per debaxo d'otros, dixo:
Les persones qu'alministren los exámenes internacionales diznos, "la meyor predicción del ésitu de los estudiantes ye la eleición". Les naciones que "axunta'l dineru a los neños" y polo tanto dexen a los padres escoyer ente iferentes escueles públiques y privaes tienen meyores calificaciones nos exámenes. Esto nun tendría de ser nenguna sorpresa; la competencia fainos meyores.[38]
Stossel criticó a programes gubernamentales por ser ineficientes, dañidos y desbalidores.[39] Tamién criticó'l sistema llegal estauxunidense, diciendo qu'aprove a abogaos y a fadiosos litigadores incentivos pa realizar demandes frívoles en forma indiscriminada. Stossel aliega qu'estes demandes de cutiu xeneren más riqueza pa los abogaos que pa los veceros que-y la merecen, encaloren la innovación y les llibertaes personales, y causen daños a los ciudadanos, los contribuyentes, los consumidores y los negocios.[40] Anque Stossel reconoz que delles demandes son necesaries pa traer xusticia p'aquelles persones que genuniamente son afeutaes en forma negativa por otres con mayor poder económicu,[41] propón l'usu de la regla inglesa nos Estaos Xuníos como una forma p'amenorgar les demandes más abusives o frívoles.[42]
Stossel ta en contra del bienestar corporativo, los rescates financieros,[43] y la Guerra d'Iraq.[4] Tamién s'opón a les prohibiciones llegales en contra de la pornografía, la mariguana, les drogues recreacionales, el xuegu, la reventa d'entraes, la prostitución, la poligamia,[44] la homosexualidá y el suicidiu asistíu,[45] y considera que la mayoría de los albuertos tendríen de ser llegales.[46] Ye un promotor d'impuestos más simples y más baxos,[47] y sofitó o esploró delles idees nos sos especiales y na so serie de televisión pa camudar el sistema d'impuestos, incluyendo una transición a un impuestu de tasa única,[48] y el reemplazu del impuestu a la renta col FairTax.[49]
When the Department of Labor reissued federal guidelines in April 2010 governing the employment of unpaid interns under the Fair Labor Standards Act based on a 1947 Supreme Court decision,[50] Stossel criticized the guidelines, appearing in a police uniform during an appearance on the Fox News program America Live, commenting, "I’ve built my career on unpaid interns, and the interns told me it was great – I learned more from you than I did in college." Asked why he did not pay them if they were so valuable, he said he could not afford to.[51]
Agnosticismu
Nel episodiu del 16 d'avientu de 2010 de Stossel tituláu Escépticu o Creyente, Stossel identificar a sigo mesmu como agnósticu, esplicando qu'anque'l nun creía en Dios, tampoco consideraba que la idea de Dios yera daqué imposible.[52]
Crítiques y aponderamientos
Premios
Stossel ganó 19 Premios Emmy. Foi honráu en cinco causes por excelencia en reportaxe del consumidor pol National Press Club, recibió un Premiu Geroge Polk por Excelencia en Reportaxes Locales y un Premiu Peabody.[53] Según Stossel, cuando taba en favor de la intervención gubernamental y tenía escepticismu escontra la empresa privada, recibía grandes cantidaes de premios, pero en 2006, dixo "Nun los presto tantu... Una vegada qu'empecé a aplicar el mesmu escepticismu al gobiernu, dexé de ganar premios".[35] El 23 d'abril de 2012, Stossel recibió la Medaya Presidencial de Chapman University, per parte del nesi entós presidente, James Doti, y el canciller Danielle Struppa. El premiu foi dau solamente a un puñáu de persones dean los postreros 150 años.[54] Stossel ye doctor honoris causa de la Universidá Francisco Marroquín.[55]
Aponderamientos
L'economista monetarista de la Escuela de Chicago y ganador del Premiu Nobel, Milton Friedman, allabó a Stossel diciendo: "Stossel ye un bichu raru, una comentarista de televisión qu'entiende d'economía, con toles sos sotileces".[56]Steve Forbes, l'editor de la revista Forbes, describió a Stossel como cautivante y "unu de los periodistes más valientes y capaces d'Estaos Xuníos".[56]P. J. O'Rourke, l'autor de Eat the Rich y Parliament of Whores emponderó a Stossel diciendo:
... sobre la capacidá de John Stossel d'afayar información precisa. Él busca les verdá y destrúi les perogrulladas, utiliza la razón encontra de tolo non razonable y... fura l'idealismu santurrón... Vuelve llocu a lo enloquecedor. Y les hestories de Stossel sobre lo escandaloso son escandalosamente entreteníes.[56]
Un artículu publicáu pol grupu llibertariu Advocates for Self Government resalta los aponderamientos a Stossel.[57] L'analista d'investigación del Independent Institute Anthony Gregory, escribiendo nel blogue llibertariu, LewRockwell.com, describió a Stossel como un "héroe solitariu... un inconformista de la prensa y proponente de la llibertá nel mundu de la prensa tradicional que polo xeneral ye estatista".[58] L'analista d'inversiones llibertariu Mark Skousen dixo que Stossel ye un "verdaderu heroe llibertariu".[59]
Crítiques y discutinios
Organizaciones progresistes como'l Fairness and Accuracy In Reporting (FAIR) y Media Matters for America (MMfA) criticaron el trabayu de Stossel,[60][61] polo qu'ellos perciben como una falta de balance na cobertoria y distorsión de fechos. Por casu, Stossel foi criticáu por un segmentu nel so programa del 11 d'ochobre de 1999, nel cual argumentó que la investigación pal SIDA recibía demasiao financiamiento, "25 vegaes más que'l Parkinson, que mata a munches más persones". FAIR respondió diciendo que'l SIDA había matáu más persones nos Estaos Xuníos en 1999, pero Stossel taba falando en términos de más d'un país en tan solo un añu.[62]
Nun artículu de febreru de 2000 en Salon.com sobre Stossel tituláu "Propagandista del Prime-time" (n'inglés, "Prime-time propagandist"), David Mastio escribió que Stossel tenía un conflictu d'intereses al donar les ganancies de les sos charres públiques a, ente otres, una fundación ensin fines d'arriquecimientu llamada "Stossel na clase" la cual inclúi materiales pal so usu n'escueles, dalgunos de los cualos fueron creaos por Stossel.[63]
L'economista James K. Galbraith de la Universidá de Texas alegó que Stossel, nel so especial de setiembre de 1999 Is America #1? (n'español, "¿Ye Estaos Xuníos el #2), utilizó un video fora de contestu de Galbraith pa presentar la idea de qu'él taba a favor de qu'Europa adopte les polítiques de llibre mercáu practicaes polos Estaos Xuníos, cuando en realidá Galbraith taba a favor de la implementación de ciertos mecanismos de tresferencies de beneficios sociales de los Estaos Xuníos n'Europa como la Seguridá Social, que ye un puntu de vista económicu opuestu. Stossel refugó esta noción y declaró que nun yera la so intención amosar que Galbraith taba acordies con toles idees del especial. Sicasí, re-editó esa porción del programa pa la repetición del show en setiembre del añu 2000, na cual Stossel parafrasió, "Inclusive economistes que gusten de les polítiques europees, como James Galbraith, anguaño reconocen l'ésitu de los Estaos Xuníos".[64][65]
Vexetales orgánicos
Una hestoria de febreru del añu 2000 sobre vexetales orgánicos en 20/20 incluyía declaraciones realizaes por Stossel qu'estudios demostraren que nin muestres de productos agrícoles convencionales nin orgániques conteníen residuos de pesticidas, y que la comida orgánica tenía una posibilidá más alta de tar contaminada cola bacteria E. coli. El Environmental Working Group oxetó estes declaraciones, principalmente cuestionando les declaraciones sobre la bacteria, pero tamién llograron determinar que los productos nunca fueren testeados pa comprobar si cuntaben con residuos de pesticidas. Esta situación foi comunicada a Stossel, pero depués de que'l productor del segmentu sofitó la versión de Stossel na qu'aseguraba que los resultaos del estudiu fueren como-y los presentara, la hestoria foi sacada al aire nuevamente meses dempués ensin ser correxida, y con un adendo grabáu por Stossel nel que repitía les sos afirmaciones. Más palantre, depués de qu'un reporte en The New York Times confirmó los allegamientos del Environmental Working Group, ABC News suspendió al productor del segmentu per un mes y llamó l'atención a Stossel. Stossel esculpóse, diciendo que'l pensara que los estudios fueren llevaos a cabu según haber reportáu. Sicasí, aseguró que'l fondu del reporte fuera correutu.[66][67][68][69][70]
Frederick K. C. Price
In a March 2007 segment about finances and lifestyles of televangelists, 20/20 aired a clip of Apostle Frederick K. C. Price, a TV minister, that was originally broadcast by the Lifetime Network in 1997. Price alleged that the clip portrayed him describing his wealth in extravagant terms, when he was actually telling a parable about a rich man. ABC News twice aired a retraction and apologized for the error.[71] In August 2010, a lower court's dismissal of the minister's defamation suit against ABC, Price v. Stossel, was overturned by the U.S. 9th Circuit Court of Appeals.[72]
“Sick Sob Stories”
Nun artículu d'opinión publicáu nel Wall Street Journal en setiembre de 2007 llamáu "Sick Sob Stories", Stossel describió'l casu de Tracy y Julie Pierce que foi esploráu nel documental Sicko de Michael Moore.[73] Julie Pierce criticó a Stossel, diciendo que'l so maríu fuera salváu pol sistema de salú canadiense, y pensó que Stossel tuvo d'entrevistar a ella y el so doctor enantes d'escribir l'artículu.[74] Stossel espresó la so simpatía, pero dixo qu'ella fuera engañada por que crea que'l tratamientu yera daqué rutinariu en Canadá. dixo que'l tratamientu tamién ye consideráu "esperimental" en Canadá y que ye ufiertáu inclusive más raramente que nos Estaos Xuníos.[75]
Stossel desafió la noción de que'l calentamientu global causáu pol home llegue a tener consecuencies negatives polo xeneral, resaltando qu'hubieron periodos más calientes na historia de la humanidá.[76] Un puntu central del so argumentu ye la idea de que grupos ya individuos reciben más atención, donaciones y fondos del gobiernu cuando aseguren que daqué "va ser tarrecible" que los grupos que dicen "nun hai por qué esmolecese por esto". Menta a grupos como'l World Wildlife Fund, Greenpeace, el Environmental Defense Fund, el Natural Resources Defense Council, y a activistes como Rachel Carson y al ex vicepresidente de los Estaos Xuníos Al Gore como exemplos d'alarmistes ambientales.[77]
↑ 9,09,1Stossel, John (2004). Give M'a Break: How I Exposed Hucksters, Cheats, and Scam Artists and Became the Scourge of the Lliberal Media. HarperCollins. páxs. 2–3
