| Faláu en |
|---|
| Númberu de falantes |
|---|
| Datos |
|---|
| Familia |
Prácritu |
|---|
| Códigos |
|---|
 |
El paisachi, tamién conocíu como paishachi, ye un idioma estinguíu de la India antigua, mentáu como un mediu d'alderique y la espresión lliteraria en delles fontes budistes theravada, y en delles gramátiques prácritas y sánscrites de l'antigüedá. Nun se sabe hasta qué puntu se trataba d'una llingua vernácula o una llingua artificial lliteraria, comparable a la llingua palí.
Los autores modernos consideren que la etimoloxía sánscrita de paisacha (que significa 'de los demonios') ye una chancia o a cencielles falsa. Como cola mayoría de los idiomes, el nome paez ser tresferíu d'un topónimu acomuñáu col país d'orixe del idioma. En delles obres sánscrites ―como'l poema Kavia-darsha, de Dandin, tamién lo conoz col nome de bhuta-bhasha ('idioma de les pantasmes demonios').
Na actualidá nun se caltienen obres nesi. La única obra que se cree que ta en paisaci ye'l Brijat-kathá (el gran rellatu), una gran coleición de cuentos escritos nel sieglu V d. C. Saber d'él al traviés de la so traducción y adautación al sánscritu, realizada por Somadeva nel sieglu XI col nome de Katha-sarit-sagara. Una de les series de rellatos más famoses d'esta obra ye'l Vikram y Vetal.
Alrodiu de la esistencia del paisachi, Sheldon Pollock escribe:[1]
Los llingüistes identificaron que provién d'un dialeutu de la mariña del océanu Índicu, cercanu al idioma palí y al
idioma munda de los habitantes de los montes
Vindhia. [...] Ello ye que hai poques razones pa esmolecese n'escoyer: [...] el paishachi ye'l comodín na baraxa de los discursos sobre'l llinguaxe nel sur d'Asia, al tener una condición puramente llexendaria, yá que s'acomuñar con un solu testu perdíu, el
Brihat-kathá (el gran rellatu), que paez que nun esistió como un testu real sinón como una categoría conceptual, que representa'l
Volksgeist, el gran repositorio de rellatos populares. [...] Sía que non, amás de esta obra llexendaria (que «sobrevive» solo nun testu
yaina majarastri y en delles adautaciones en sánscritu), l'idioma paisachi ye irrelevante pa la hestoria real de la lliteratura del sur d'Asia.
Sheldon I. Pollock
L'historiador Vishwanath Kashinath Rajwade afirma que dalgunes de les obres antigües como'l Krista-purana y el Majábharata (de Krisnadas Shama), compuestos en idioma konkani, revelen que'l modernu konkani podría ser el socesor del idioma paishachi.[2]
Referencies
