Juan Hortensio Quijano[1] nació na estancia La Llei, a 20 km de Curuzú Cuatiá, provincia de Corrientes, el 10 de xunu de 1884. El so segundu nome obra escritu na partida de nacencia como "Ortencio", pero'l mesmu Quijano atribuyir a un error ortográficu, escribiéndolo "Hortensio".[1] Quijano roblaba y presentábase oficialmente como "J. Hortensio Quijano".[1]
Estudió en Goya y depués nel Colexu del Uruguái “Justo José de Urquiza” de Concepción del Uruguay. Realizó los sos estudios universitarios d'abogacía na Universidá de Buenos Aires onde encabezó una fuelga estudiantil en 1904.[2] En 1908 recibir d'abogáu y en 1919 llogró'l doctoráu en xurisprudencia.
Destacóse como dirixente de la Unión Cívica Radical en Corrientes, resultando escoyíu en repitíes oportunidaes como convencional nacional. Nos sos empiezos tuvo alliniáu tres la figura de Hipólito Yrigoyen pero depués xuntó al sector antipersonalista contrariu al yrigoyenismo.
N'exerciciu de la vicepresidencia destacar na profundización de les rellaciones con Brasil[3] que llevaron al llamáu Pactu ABC (Arxentina, Brasil y Chile) impulsáu mientres el gobiernu de Perón.
En 1951 foi nuevamente candidatu a vicepresidente acompañando a Perón, depués de l'arrenuncia a esa candidatura d'Eva Perón. Internáu dende'l mes de xineru nel Sanatoriu Podestá,[4] finó'l 3 d'abril de 1952, n'exerciciu de la vicepresidencia y antes d'asumir el so segundu mandatu. El cargu quedó vacante hasta 1954, añu en que se realizaron eleiciones especiales pa escoyer al vicepresidente, resultando electu'l almiranteAlberto Teisaire.
El ferrocarril Quijano
Socesives derrotes eleutorales y la so prematura viudez emburriaron a Quijano a dedicase a xeres granibles al traviés de la esplotación de obrajes, aserraderos y desmotadora d'algodón nel entós territoriu nacional del Chaco. Los sos campos allugar al norte de la llocalidá de Lapachito, nes llegües 55, 64, 72 y 83 que conformaben una tira de 20 km de llongura de suelu granible chaqueño. Quijano proyeutó la construcción d'un ramal ferroviariu de anchu de vía estrechu que xunió la estación del Ferrocarril Xeneral Belgrano, en Lapachito, con El Zapallar (actual llocalidá de Xeneral José de San Martín) con un percorríu de 75 km escontra'l Norte.[5]
La execución de les obres remató en 1922 y de momentu empezó'l tresporte de cargues de la esplotación forestal. El ramal con aldu Norte travesó los departamentos de Bermejo, Martínez de Hoz y Tobas. Nel añu 1934 habilitóse'l serviciu de correspondencia y pocu dempués el tresporte de pasaxeros. El Ferrocarril Quijano quedó venceyáu a la rede troncal del Ferrocarril Central Norte por aciu el cual podíen efectuase combinaciones pa dirixise a Resistencia, Presidencia Roque Sáenz Peña, Buenos Aires o Salta, xuniendo Barranqueras con Metán. La llinia Decauville tamién realizada por Quijano travesaba l'esteru Mula, les nacientes del Tragaderu, los quebrachales de L'Agustina, los zanjones tributarios del Guaycurú y el regueru Correntoso. El emprendimiento de Quijano tuvo por oxetivu tresportar la producción agrícola y forestal de General San Martín, fundamentalmente algodón y polos escontra la fábrica de tanín de La Verde.
Actualidá de Hortensio Quijano
A partir de 2003 Hortensio Quijano cobró notoriedá nos medios periodísticos y políticos como exemplu d'alianza política ente peronistes y radicales, ante l'alcuerdu similar qu'un sector de la Unión Cívica Radical (los denominaos Radicales K) realizó col sector del peronismu conducíu pol presidente Néstor Kirchner. L'especial oxetu de comparanza yera'l radical Julio Cobos, escoyíu en 2007 vicepresidente de Cristina Fernández de Kirchner.[6]
Por cuenta de celebrase'l centenariu de la fundación de la llocalidá de Lapachito (Chaco) en 2012 creóse'l muséu "Quijano" en terrenes que pertenecieron a Dr. Quijano.
Referencies
↑ 1,01,11,21,3Error de cita: La etiqueta <ref> nun ye válida; nun se conseñó testu pa les referencies nomaes Bisson
