Emilio Valenciano Díaz (15 de xineru de 1851, Lluniego – 10 d'ochobre de 1934, Lluniego) foi un abogáu, militar y periodista carlista español, combatiente na Tercer Guerra Carlista y na Guerra de Filipines, asesináu mientres la Revolución d'Asturies de 1934.
Biografía
Emilio Valenciano Díaz nació en 1851 en Lluniego (Asturies) nel senu d'una familia carlista. Cursó los sos estudios primarios en casa del so güelu, Antonio Díaz, que yera escribán y notariu. Ente 1860 y 1865 realizó'l Bachilleratu, dempués de lo que estudiaría Derechu na Universidá d'Uviéu, llicenciándose en 1870. El 24 d'abril de 1872, una vegada empecipiada la Tercer Guerra Carlista incorporóse voluntariu a la partida de Viguri, qu'actuaría n'Asturies pero sería prindada poles tropes gubernamentales al cabu de poco tiempu.[1]
Los integrantes de la partida seríen condergaos a 10 años de prisión en Cuba, pero Emilio y otros llograron escapar nun vapor, llegando a Marsella el 29 de xunu de 1873. Darréu cruciaron nuevamente la frontera, reincorporándose nel Exércitu del Norte. Emilio foi recibíu pol reclamante Carlos María de Borbón y destináu a la Tercer Compañía del Primer Batallón d'Álava, adquiriendo'l grau d'alférez. Participó na Batalla de Montejurra, pola que sería condecoráu.
A principios de 1874 foi xubíu a teniente y tomó parte nel intentu carlista de tomar Santander. Tres diverses batalles sería destináu nuevamente a Asturies, coles mires de llograr el llevantamientu de la rexón. Tornaría más tarde a les Provincies Vascongadas, travesando en febreru de 1876 la frontera col exércitu derrotáu, dempués de ser xubíu a capitán.
En 1877 acoyer a l'amnistía y tornó a España, estableciéndose en Madrid, onde exercería d'abogáu. En 1880 viaxaría a Filipines, siendo fiscal, alcalde y capitán del exércitu. Permanecería ellí hasta la perda de los territorios d'Ultramar en 1898, combatiendo na Guerra de Filipines.
Emilio Valenciano y otros carlistes asturianos, según paez, ellaboraron en 1899 n'Uviéu un selmanariu tituláu El Fusil, qu'afalaba al llevantamientu carlista, polo que fueron deteníos y encarcelaos, anque por curtiu tiempu.[2] En 1908 pasó a dirixir n'Uviéu'l diariu carlista Les Llibertaes, periódicu que se publicar hasta 1914.[3] En 1924 Don Jaime nomar xefe de la Comunión Tradicionalista n'Asturies.
Al españar la Revolución d'Asturies de 1934, foi prindáu polos revolucionarios por cuenta de la so destacada militancia tradicionalista, a pesar de la so bien avanzada edá. Dende'l so presidiu escribiría a la so familia:
«Nun Aflixáis. Muerro bien sele porque ye por haber cumplíu col mio deber. Rogái a Dios por mi, pos tengo la seguridá de que voi morrer asesináu. Un fuerte abrazu a toos; yá sabéis que soi vieyu y nun había de vivir enforma tiempu. Adiós. Emilio.»
La nueche del 10 d'ochobre foi lleváu al campusantu, onde sería fusiláu xunto col cura del pueblu. Morrió vitoreando a Cristu Rei y a España.[4]
Obres
- Pola mio causa y pol mio Llar. Memories inédites del Comandante de los Exércitos de Carlos VII, D. Emilio Valenciano y Díaz (1934)[5]
Referencies
Enllaces esternos
