Yera unu de los legaos de Xuliu César na guerra civil. Foi unviáu per este a Etolia en 48 e.C. , onde llogró la posesión de la totalidá del país.[1]Apiano rellata que foi ganáu por Metelo Escipión en Macedonia,[2] pero esta afirmación nun ye compatible col rellatu del propiu César.
Nel añu 45 e.C. recibió la provincia d'África de César. Dempués de ser escoyíu pretor en 44 e.C. , llogró de Marcu Antoniu el gobiernu de la provincia d'África de nuevu. Cicerón señala que Sabín nun podría ser más afortunáu, una y bones él acababa de llegar d'África, dexando tres de sigo dos mandaos en Útica, como si aldovinara que llueu diba volver. Esto sicasí nun asocedió, una y bones el Senáu, dempués de la partida d'Antonio a Módena, confier la gobernación d'África a Publio Cornificio.[3]
Sabín foi cónsul en 39 e.C. Col so colega consular, Lucio Marcio Censorino, fueron los únicos senadores qu'intentaron defender a Xuliu César cuando ésti yera apuñaláu'l 15 de marzu de 44 e.C.[4] Posiblemente foi esta la causa que motivó a los triunviros a concede-yos el consuláu.[5]
Al añu siguiente (38 e.C. ) mandó la flota d'Augustu na guerra contra Sestu Pompeyo. En xunto con Menodoro, que desertara del llau de Pompeyo, lluchó contra Menécrates, l'almirante de Pompeyo, y sufrió una derrota na batalla naval de Cumas. Cuando Menodoro pasar de nuevu al bandu de Pompeyo, xustu antes del españíu de les hostilidaes del añu 36 e.C. , Sabín foi quitáu del mandu de la flota, yá que nun caltuviera abonda vixilancia sobre'l renegáu pa torgar la so fuga. Esto, siquier, ye la razón dada por Apiano, pero Augustu tenía de xuru otres razones y decide confiar la conducción de la guerra a Agripa. Rescampla, amás, que Sabín nun yera vistu con barruntu por Augustu, pos a la fin de la guerra dio-y la xera de llimpiar Italia de lladrones. Méntase-y tamién más tarde, poco primero de la batalla de Actium, como unu de los meyores amigos del futuru emperador.[6]
Una inscripción, descrita por Ronald Syme como «una de les más notables inscripciones creaes n'honor d'un senador romanu», empondera a Sabín pol so sentíu del deber y pola so devoción.[7]
