Die Woestynvaders was vroeë Christelikehermiete, askete en monnike wat in die 3de eeu hoofsaaklik in die Sketiese Woestyn van Egipte gewoon het. Die Apophthegmata Patrum is ’n versameling wyshede van sommige van hulle; dit is steeds in Engels in druk as Sayings of the Desert Fathers.
Die bekendste van die vaders was sint Antonius die Grote, wat in 270-271 n.C. na die woestyn getrek en bekend geword het as beide die vader en stigter van die woestynkloosterwese. Ten tyde van Antonius se dood in 356 n.C. het duisende monnike en nonne volgens sy voorbeeld in die woestyn gewoon – sy biograaf, Atanasius van Aleksandrië, het geskryf "die woestyn het ’n stad geword".[1] Die Woestynvaders het ’n groot invloed op die ontwikkeling van die Christendom gehad.
Die kloostergemeenskappe wat in die woestyn uit die informele groepe hermiete ontstaan het, het die model geword vir die Christelike kloosterwese. Die Oosters-Ortodokse tradisie van Berg Athos en die KatoliekeReël van Sint Benediktus is albei sterk beïnvloed deur die tradisies wat in die woestyn ontstaan het. Die mense wat in die Middeleeue verantwoordelik was vir die herlewing van die kloosterwese het inspirasie en leiding in die woestyn gesoek.
