Thomas Sowell (/soʊl/; gebore op 30 Junie 1930) is 'n Amerikaanse ekonoom, maatskaplike teoretikus en seniorgenoot aan Stanford-universiteit se Hoover-instituut.
Hy is gebore in Noord-Carolina maar het grootgeword in Harlem, New York. Hy het sy hoërskoolloopbaan aan Stuyvesant High School gestaak en later aangesluit by die Amerikaanse Marinierskorps tydens die Korea-oorlog. By sy terugkeer na die Verenigde State het Sowell ingeskryf by Harvard-universiteit en in 1958 sy graad in ekonomiese studies magna cum laude[1] verwerf. Hy het in 1959 'n meestersgraad verwerf aan Columbia-universiteit, en in 1968 sy doktorsgraad in ekonomie behaal aan die Universiteit van Chicago.
Sowell het gedien op die fakulteite van verskeie universiteite, insluitende Cornell-universiteit en die Universiteit van Kalifornië, Los Angeles. Hy het ook vir verskeie dinkskrums soos die Urban Institute gewerk. Hy is sedert 1980 werksaam by die Hoover-instituut aan Stanford-universiteit, waar hy tans dien as die Rose en Milton Friedman seniorgenoot op openbare beleid. Sowell skryf vanuit 'n Libertyns-konserwatiewe oogpunt. Hy het reeds meer as dertig boeke geskryf en sy werk is wyd gebundel. Hy is die ontvanger van 'n National Humanities Medalje vir innovatiewe studies wat die geskiedenis, ekonomie en politieke wetenskap inkorporeer.
Sowell se nuutste boek, Charter Schools and Their Enemies, is in 2020 gepubliseer.[2][3]
Biografie
Vroeë lewe
Sowell is gebore in Gastonia, Noord-Carolina. Sy vader is dood kort voordat hy gebore is, wat Sowell se moeder, 'n huishulp, met vier kinders agtergelaat het. 'n Groot tante en haar twee volwasse dogters het Sowell aangeneem en grootgemaak. [4] In sy outobiografie, "A Personal Odyssey", het Sowell geskryf dat sy interaksie met blanke kinders so beperk was dat hy nie geweet het dat blond 'n tipe haarkleur is nie. Toe Sowell nege was het sy gesin van Charlotte, Noord-Carolina, na Harlem, New York verhuis vir beter geleenthede, en daarmee deelgeneem aan die grootskaalse migrasie van swart Amerikaners vanaf die Amerikaanse Suide na die Noorde.
Hy het gekwalifiseer vir Stuyvesant High School, 'n gesogte akademiese hoërskool in New York Stad, en sodoende die eerste persoon uit sy familie geword wat verder as graad 6 studeer het. Hy is egter op 17-jarige ouderdom gedwing om weens finansiële- en huislike probleme die skool te verlaat. [4] Sowell het 'n aantal poste beklee, waaronder as masjinis by 'n masjienwinkel en as afleweringsman vir Western Union; hy het in 1948 ook in aanmerking gekom vir die Brooklyn Dodgers. [5] Hy is in 1951 tydens die Koreaanse oorlog opgeroep en toegewys aan die Amerikaanse Marinierskorps. Vanweë sy ervaring met fotografie het Sowell 'n fotograaf vir die Marinierskorps geword. [4]
Hoër onderwys en vroeë loopbaan
Na sy eerbare ontslag het Sowell as staatsamptenaar in Washington, DC gewerk en nagklasse bygewoon aan Howard-universiteit, 'n historiese swart kollege. Sy hoë punte in sy eksamens en aanbevelings deur twee professore het hom gehelp om toelating tot Harvard-uiversiteit te kry, waar hy in 1958 sy BA-graad in ekonomie magna cum laude behaal het. [4][6] Hy het die volgende jaar 'n meestersgraad aan Columbia-universiteit verwerf. [6]
Sowell het gesê dat "ek tydens my 20's" 'n Marxis was; gevolglik was een van sy vroegste professionele publikasies 'n simpatiekgesinde ondersoek na Marxistiese denke teenoor Marxistiese–Leninistiese praktyk. Sy ondervinding as federale staatsamptenaar gedurende die somer van 1960 het egter daartoe gelei dat hy Marxistiese ekonomiese teorie verwerp het ten gunste van vrye mark beginsels. Tydens sy werk het Sowell 'n verband ontdek tussen die styging van die minimum lone vir werkers in die suikerbedryf van Puerto Rico en die toename van werkloosheid in daardie bedryf. Die bestudering van die patrone het Sowell laat teoretiseer dat die staatsamptenare wat die minimumloonwet toepas, meer omgee vir hul eie werk as vir die armes.
Sowell het in 1968 'n doktorsgraad in ekonomie aan die Universiteit van Chicago behaal. [6] Sy proefskrif was getiteld "Say's Law and the General Glut Controversy". Sowell het aanvanklik vir Columbia-universiteit gekies om onder George Stigler, wat later die Nobelprys vir Ekonomie ontvang het, te studeer. Toe hy verneem dat Stigler na die Universiteit van Chicago verhuis, het hy hom daarheen gevolg.
Loopbaan
Sowell was van 1965 tot 1969 assistent-professor in ekonomie aan Cornell-universiteit. Sowell het 30 jaar later oor die oorname van die Willard Straight Hall deur swart studente in 1969 geskryf, en die studente as "skollies" met "ernstige akademiese probleme [wat] onder laer akademiese standaarde toegelaat is" gekarakteriseer en opgemerk "it so happens that the pervasive racism that black students supposedly encountered at every turn on campus and in town was not apparent to me during the four years that I taught at Cornell and lived in Ithaca."[7]
Sowell het klasse in ekonomie gegee aan Howard-universiteit, Rutgers-universiteit, Cornell, Brandeis-universiteit, Amherst Kollege, en die Universiteit van Kalifornië, Los Angeles. Hy is sedert 1980 'n seniorgenoot van die Hoover-instituut aan Stanford-universiteit, waar hy 'n genootskap hou wat vernoem is na Rose en Milton Friedman, sy mentor. [6][8] Daarbenewens het Sowell verskeie kere op William F. Buckley Jr. se program Firing Line verskyn waartydens hy die ekonomie van ras en privatisering bespreek het.
In 1987 het Sowell ten gunste van federale appèlhofregter Robert Bork tydens die verhore vir Bork se benoeming tot die Amerikaanse Federale Hooggeregshof getuig. In sy getuienis het Sowell gesê dat Bork "die hoogs gekwalifiseerde kandidaat van hierdie generasie is", en dat dit wat hy as geregtelike aktivisme beskou, 'n konsep wat Bork as selfbeskrewe "originalist" en "textualist" teëstaan, "nie voordelig was vir minderhede nie." [9]
In 'n resensie van Sowell se A Conflict of Visions uit 1987 beskryf Larry D. Nachman in die tydskrif Commentary vir Sowell as 'n "toonaangewende verteenwoordiger van die Chicago ekonomieskool." [10]
Eerbewyse
1982: die Mencken-prys vir Beste Boek, ontvang van die Free Press Association, vir sy Ethnic America: A History.
1990: die Francis Boyer-prys, toegeken deur die American Enterprise Institute.
1998: die Sydney Hook-toekenning, ontvang van die National Association of Scholars.[11]
2002: die National Humanities Medalje, toegeken deur Pres. George W. Bush, vir sy produktiewe studies van die geskiedenis, ekonomie en politieke wetenskap.
2003: die Bradley-prys vir intellektuele prestasie.[12]
2004: die Lysander Spooner-toekenning, toegeken deur Laissez Faire Books, vir sy Applied Economics: Thinking Beyond Stage One.[13]
2008: die Internasionale Boektoekenning, toegeken deur getAbstract, vir sy Economic Facts and Fallacies.[14]
Verloop van loopbaan
Arbeidsekonoom, Departement van Arbeid, Verenigde State, Junie 1961 – Augustus 1962
dosent in Ekonomie, Douglass Kollege, Rutgers-universiteit, September 1962 – Junie 1963
Dosent in Ekonomie, Howard-universiteit, September 1963 – Junie 1964
Ekonomiese analis, American Telephone & Telegraph Co., Junie 1964 – Augustus 1965
2002. "Discrimination, Economics, and Culture." Pp. 167–80 in Beyond the Color Line: New Perspectives on Race and Ethnicity in America, geredigeer deur A. Thernstrom en S. Thernstrom. Hoover Institution Press.